به گزارش خبرگزاری بسیج، 27 سال است که از فاجعه دوازدهم تیر و متلاشی‌شدن هواپیمای مسافربری ایرباس ایران که از بندرعباس عازم دُبی بود، بر فراز آب‌های خلیج فارس می‌گذرد، هنوز که هنوز است داغ این جنایت بر دل ملت ایران زنده است. جنایتی با حمله عمدی موشک ناو جنگی وینسنس آمریکایی اتفاق افتاد. کاپیتان راجرز فرمانده کشتی جنگی وینسنس، دستور پرتاب موشک به سمت هواپیمای ایرباس شرکت ایران ایر با شماره پرواز 655 را داد و در این حادثه هر 290 نفر مسافر هواپیما کشته شدند.
سال‌ها می‌گذرد و به اندازه این سال‌ها گوشه به گوشه این جنایت بر همگان روشن شده است و هیچ زاویه‌ای از این واقعه پنهان نمانده است. با اینکه حجم و شکل و توانایی یک هواپیمای مسافربری ایرباس با یک هواپیمای جنگی به راحتی قابل تشخیص است اما با این حال مقامات آمریکایی و مدعیان حقوق بشر اعلام کردند که یک فروند هواپیمای اف 14 جمهوری اسلامی ایران را هدف قرار داده‌اند و این جنایت را کاملاً غیرعمدی جلوه دادند. از طرفی با توجه به ارتباط کلامی و ارتباط ناوبری هر هواپیمای بازرگانی و مسافربری, ناو آمریکایی می‌توانست به راحتی با شنیدن مکالمات خلبان به ماهیت هواپیمای مسافربری پی‌ببرد. اما با وجود دلایلی که هیچ‌گونه ابهامی در عمدی بودن این جنایت باقی نمی‌گذاشت آمریکا این واقعه را یک حادثه اتفاقی تلقی کرده و شورای امنیت و سازمان ملل متحد با ابراز تأسفی ساده سعی برسرپوش گذاشتن بر این جنایت داشتند.
پس از اصابت موشک‌های آمریکایی و متلاشی شدن هواپیمای مسافربری ایران، واشنگتن سریعا دست به کار شد تا این مساله را پاک کند. در یک بیانیه که به سرعت پس از حمله تهیه شد، رئیس‌جمهور وقت آمریکا، رونالد ریگان این حادثه را "یک تراژدی انسانی وحشتناک" خواند اما از آن به عنوان اقدام مناسب دفاعی ناو آمریکایی وینسنس نام برد که پس از عدم توجه ایرباس ایران به هشدارها صورت گرفته است.
مسئولان آمریکایی در مورد این فاجعه ادعاهای بسیاری را مطرح می‌کنند، مثلا تایید کمیته حقیقت‌یاب پنتاگون در خصوص تجاری بودن این هواپیما هم ادعای دیگری بود که آن‌ها مطرح کردند و مدعی شدند این اقدام در اثر فشار روانی افراد حاضر بر روی ناو بوده است. اما هیچ یک از این ادعاهای مطرح شده مورد قبول واقع نشد و همگی با استدلال‌ها و دلایل روشنی رد شده‌اند اما هنوز پافشاری‌ها بر این دعاوی کذب وجود دارد.
«آلن ایر» سخنگوی فارسی زبان وزارت خارجه آمریکا که این روزها برای مذاکرات هسته ای در «وین» حاضر شده است، در یکی از صفحات خود در شبکه‌های اجتماعی نوشته است: «از اینکه امروز سالگرد سرنگونی تصادفی پرواز مسافربری شماره 655 هواپیمای ایران ایر بود، بعضی خبرنگاران از من در مورد این رخداد فاجعه بار سوال کردند. جواب من این بود که این سرنگونی «تصادفی» توسط نیروی دریایی ما واقعا فاجعه انسانی وحشتناکی بود. مقامات دولت آمریکا آن وقت، از جمله رئیس جمهور آقای ریگان از این مصیبت و درگذشت خدمه و مسافران بی گناه ابراز تاسف عمیق کردند و حکومت آمریکا همدردی و تسلیت خود را به خانواده‌های قربانیان این مصیبت ابراز کرد.
در رابطه با این خطای فاجعه بار حکومت ما 61 میلون دلار به دولت جمهوری اسلامی ایران دادند تا بین خانواده‌های داغدیده تقسیم شود، و در 22 فوریر 1996 توافقی بین دولت‌های آمریکا و ایران حاصل شد که هر دو طرف موافقت کردند موضوع حل و فصل شود. من اضافه کردم ولو اینکه حتما نباید گذشته را فراموش کنیم یا نادیده بگیریم نباید اسیر آن شویم. بخاطر ملت‌هایمان و فرزندانمان باید به آینده نگاه کنیم تا از امکان به وجود آوردن آینده بهتری برای همه ما محروم نشویم. ما به وین آمدیم تا با جدیت تمام، و احترام و حسن نیت متقابل به توافق جامع برسیم که اگر حاصل شود، به نفع جمهوری اسلامی ایران، گروه پنچ بعلاوه یک، منطقه خلیج فارس و خاور میانه و کل جهان خواهد بود.»
این اظهارات آلن ایر در صورتی مطرح شده است که بارها و بارها توسط مقامات و مسئولین عمدی بودن این فاجعه به اثبات رسیده است. اما گویی هنوز مقامات آمریکایی بعد از گذشت 27 سال حاضر به پذیرش آن نیستند و آن را امری تصادفی می‌خوانند. امیر سرتیپ فرزاد اسماعیلی فرمانده قرارگاه پدافند خاتم‌الانبیاء در یکی از سخنان خود دلایل و توضیحات روشنی را درخصوص این فاجعه ارائه داده و گفته است: «... ناو وینسنس نیز از جمله این شناورها بود که در 25 آوریل 1988 از سن دیه‌گو آمریکا حرکت می‌کند و در 28 می 1988 در خلیج فارس پهلو می‌گیرد و در سی‌وچهارمین روز از حضور این ناو در خلیج فارس این فاجعه رقم می‌خورد. پرواز 655 توسط یک فروند ایرباس 300 و متعلق به هواپیمایی جمهوری اسلامی با مختصات و مسیر پروازی مشخص حرکت خود را آغاز می‌کند و طبق قوانین بین‌المللی مختصات و مسیر هواپیماهای تجاری به سامانه‌های پروازی و پدافندی کشورها ارسال شده بود و در این پرواز 290 نفر از هموطنان ما و دیگر کشورها حضور داشتند. کاپیتان رضائیان با 7 هزار ساعت پرواز عملیاتی و از مجرب‌ترین خلبانان، خلبانی این هواپیما را برعهده داشت و بعد از سپری شدن 7 دقیقه از آغاز پرواز و در ساعت 10:24 در جنوب قشم با اصابت دو موشک سقوط می‌کند.»
وی از منظر بررسی این حادثه از طریق قوانین بین‌المللی ایکائو، گفت: آنچه محرز است این است که اطلاعات این پرواز اعم از مقصد و مبدا و مختصات و مسیر پروازی مشخص بود و مجوزهای لازم برای این پرواز حاضر شده بود و طبق قوانین این مجوز حتی در زمان جنگ بین دو کشور نیز معتبر است و پروازهای دیگری نیز از همان مسیر و در همان روز انجام شده بود. شکی نیست که ناو وینسنس مجهز به انواع رادارها، شنود الکترونیکی و ارتباط رادیویی در همه طیف‌ها بود و این ناو به حدی پیشرفته بود که فرماندهی ناوهای جنگی و هواپیماهای حاضر در منطقه را نیز برعهده داشت. با وجود پیشرفته بودن رادارها و شنود الکترونیکی، این ناو حتی می‌توانست از ناوهای حاضر دیگر منطقه برای شناسایی این هواپیما استفاده کند و حتی می‌توانست تماس رادیویی خلبان با مرکز تهران و امارات را شنود و آن را شناسایی کند.»
وی در پاسخ به این ادعای آمریکایی‌ها که می‌گفتند این هواپیما را با هواپیمای جنگی F14 اشتباه گرفته‌اند، گفت: طول هواپیمای ایرباس 300، 177 فوت است در حالی‌که طول هواپیمای F14 نصف این هواپیماست و این ادعا کاملا رد می‌شود و حتی اگر آن را قبول کنیم، تماس رادیویی این هواپیما با مرکز تهران و امارات قابل شنیدن در سامانه‌های شنود ناو وینسنس بود و به راحتی می‌توانستند از تجاری بودن این هواپیما اطمینان حاصل کنند.
فرمانده قرارگاه پدافند خاتم‌الانبیاء به طرح مسئله دیگری در این باب پرداخته و توضیح داده است: «در زمان اصابت موشک‌ها به هواپیما، این هواپیما در حال اوج‌گیری بوده است و ادعای انتحاری بودن حرکت آن به هیچ‌وجه پذیرفتنی نیست و حتی در آن زمان، دو ناو دیگر تجاری بودن این پرواز را به ناو وینسنس اعلام کردند، اما کاپیتان این ناو توجهی نمی‌کند و دستور از قبل صادر شده را اجرا می‌کند. آمریکایی‌ها 55 میلیون دلار برای بازماندگان این حادثه و 40 میلیون دلار به عنوان غرامت سقوط این هواپیما در نظر گرفتند اما نه تنها عوامل این حادثه توبیخ نشدند، حتی به کاپیتان آن بالاترین مدال آمریکا را دادند.»
حسین دهباشی در صفحه شخصی خود درباره مدعای آلن ایر که گفته بود غرامت این حادثه پرداخت شده است نوشته است: «اندکی بعد، ویلیامـ راجرز فرماندهٔ ناوچه موشک‌اندازِ «وینسنس»، برایِ سرنگونی این پرواز و «رفتار بسیار شایسته و انجام خدمات برجسته»، نشانِ «لژیون لیاقت» را از دستِ رئیس‌جمهور جورج بوش دریافت کرد.، سازمانِ‌ملل از محکومیت این کشتار خودداری و دولتِ آمریکا هیچ‌وقت عُذرخواهی نکرد. حتّی غرامتی نیز از این بابت پرداخت نشد و تنها مبلغی به‌عنوانِ «کمکِ بلاعوض» به خانواده قربانیان داده‌شُد. برایِ هر ایرانیِ جان‌باخته کمتر از یک‌پنجمِ اتباعِ دیگر کشورها.»
با این اوصاف اگر ادعای آلن ایر درباره تصادفی بودن این اقدام همچنان پذیرفته باشد، معنای برگزاری مراسم بزرگداشت کاپیتان این ناو جنگی و تقدیر از او به دلیل این اقدام احمقانه‌اش چه معنایی می‌تواند داشته باشد؟
