به گزارش خبرگزاری بسیج، این روزها که به بازار پوشاک سری بزنید، تعدادی مغازه را مشاهده می‌کنید که در آنها خبری از تولید داخلی به چشم نمی‌خورد که هر چه هست، پوشاک ترک است. البته این موضوع برخلاف گذشته تنها مختص پاساژهای لوکس بالای شهر نیست، بلکه حتی پاساژهایی معمولی در مناطقی متوسط نیز به چشم میخورد که به جای فروش پوشاک ایرانی، کالاهای ترک را به فروش می‌رسانند، پوشاکی که توانسته سهم عمده‌ای از بازار ایران را به خود اختصاص دهد.
تولیدکنندگان و متخصصین این حوزه معتقد هستند که سهم پوشاک ترک در میان دیگر پوشاک وارداتی به ایران 15 درصد است اما پس از آن اذعان می‌کنند که نباید فریب این درصد را خورد، زیرا هر چند 15 درصد به ظاهر رقم چندان زیادی در بین دیگر پوشاک وارداتی نیست اما خطر این 15 درصد از 85 درصد مابقی بیشتر است و دلیل آن نیز این است که دولت و تولیدکنندگان ترک کاملا با برنامه‌ریزی و پیش‌بینی‌های لازم به بازار ایران هجوم آورده‌اند.
کشور ترکیه با برنامه‌ریزی کاملا هدفدار سعی در تسخیر بازار پوشاک ایران را دارد
بازار مصرف پوشاک ایران، بازاری پرمصرف برای کشورهای دیگر است، اما در این میان این ترکیه و دولت آن است که در کمین این بازار نشسته است تا بتواند از این بازار جهش بیشتری در تولیدات داخلی خود به وجود بیاورد.
مشاور اتحادیه پوشاک در رابطه با این خطر که ترکیه و کالاها و برندهای آن صنعت پوشاک ایران را تهدید می‌کند، بیان کرد که این بازار یعنی بازار ترکیه امروز با ترسیم چشم اندازی برای آینده وارد بازار پوشاک ما شده است، برآورد ترکیه این است که حجم صادرات خود به ایران را به حدود ۶ میلیارد دلار در سال برساند اما متأسفانه تا به حال سرعتِ در دست گرفتن سهم بازار ایران از آن چه خود ترک‌ها پیش بینی کردند، بیشتر است.
تولیدکنندگان ترک که هفته گذشته در سومین نمایشگاه بین المللی ایران حضور داشتند اذعان می‌کردند که نه تنها دولت ترکیه برای حضور آنها در نمایشگاه ایران حمایتی صد در صدی را هزینه کرده است بلکه حاضر است در صورت تمایل هر یک از برندها و تولیدکنندگان برای ایجاد نمایندگی و دفاتر فروش کالاهایشان در ایران قسمت زیادی از هزینه‌هایشان را تقبل کند.
حمایت دولت ترکیه از تولیدکنندگان خود برای حضور در ایران حتی در حد چیدمان دکوراسیون مغازه!
یکی از تولیدکنندگان ترک که در نمایشگاه پوشاک تهران حضور داشت بیان داشت که نه تنها دولت ترکیه برای تأمین مکان فروش در ایران 50 تا 70 درصد هزینه را میپردازد بلکه حاضر است پول دکوراسیون مغازه او را نیز بپردازد!
تولیدکننده ترک دیگری با بیان این که دولت ترکیه از کسانی که در ایران فروش پوشاک دارند مالیاتی دریافت نمی کند، این موضوع را مطرح کرد که کشورش پول کارگرانی را که در مغازه در ایران مشغول به کار می‌شوند را نیز خواهد پرداخت.
آیا دولت ایران از حضور تولیدکنندگان ترک استقبال می‌کند؟
این‌ها بدون شک گوشه‌ای از حمایت کامل دولت ترکیه برای فروش کالاهای خود در ایران است، رضایت تولیدکنندگان ترک و آسودگی آنها نسبت به حمایت دولت برای ایجاد نمایندگی در ایران و همچنین استقبال مسئولان کشور ما از حضور آنها در بازار ایرانی مهم ترین مشوق آنها برای ایجاد دفاتر فروش کالاها و برندهایشان در بازار ایران است به طوری که یکی از تولیدکنندگان ضمن تشکر از ایران بیان می‌کند که حمایت‌های دولتمان و همچنین استقبال دولت ایران باعث دلگرمی ما در جهت حضور در کشور ایران و فروش کالایمان است.
این شوق و اشتیاق تولیدکننده ترک برای حضور در ایران در حالی صورت میگیرد که تولیدکنندگان داخلی از کسب و کار گلایه داشته و بیان می‌کنند که گاهی حتی در هزینه پرداخت اجاره مغازه‌هایمان درمانده می‌شویم.
پیشرفت تولیدکننده ترک در گرو ورشکستگی تولیدکنندگان ایرانی!
حسین‌زاده، عضو اتحادیه پوشاک در این رابطه گفت که تولیدکنندگان پوشاک به این فکر افتاده‌اند که خودشان هم بروند واردکننده شوند زیرا رگ حیاتی صنعت تولیدات داخلی پوشاک رفته رفته در حال قطع شدن است و علت آن نیز سخت شدن مراحل مختلف فرآیند تولید این جنس است. اجاره سنگین مغازه‌ها، رکود بازار، تأمین بسیار سخت مواد اولیه و مشکلات صنعت نساجی تنها برخی از این مشکلات موجود است.
تولیدکننده ایرانی دیگری که سال‌ها سابقه تولید در ترکیه را داشته و هم
اکنون در ایران مشغول تولید است بیان داشت که گرفتن وام
در ایران و بازپرداخت سود آن، چنان دردسرهای زیادی را برایش به وجود آورده
که تا اعلام ورشکستگی نیز پیش رفته است.
این تولیدکننده اضافه کرده بود که این نوع بی‌مهری‌ها از سوی دولت نسبت به
تولیدکنندگان در شرایطی صورت میگیرد که یک تولیدکننده در کشور ترکیه ظرف
72 ساعت می‌تواند برای برطرف شدن مشکلات مالی خود به صورت ضرب‌الاجل وامی
با سود 6 درصد بگیرد.
صدق آمیز، مشاور اتحادیه پوشاک نیز در رابطه با مشکلات موجود در صنعت پوشاک ایران می‌گوید، دولت ایران طی سال های گذشته تمایل به حمایت از این صنعت داشته اما نتیجه متفاوت در ایران و ترکیه می تواند گواهی بر غلط بودن سیاست های حمایتی دولت ایران در سال های گذشته باشد .
در اینجا باید از مسئولان و مدیرانی که مسئولیت این بخش را بر عهده دارند، و وزارت صنعت که مدعی است در جهت اقتصاد مقاومتی قدم برمی‌دارد این سؤال را پرسید، آیا در چنین شرایطی که واردات پوشاک کشور بین 4 تا 6/5 میلیارد دلار تخمین زده می‌شود و از طرفی کالای قاچاق نیز کمر تولیدکنندگان پوشاک ایرانی را شکسته است، و در وضعیتی که نه تنها تولید بسیار سخت شده بلکه شرایط برای فروش آن چه که تولید می شود نیز به دلیل رکود بازار بسیار سخت تر از گذشته است، آیا در چنین احوالاتی نباید فکری به حال ورود محصولاتی کرد که اجازه نفس کشیدن به تولید داخلی را نمیدهند؟ آیا این انصاف است در وضعیتی که واردات و قاچاق کالا بسیار به صرفه‌تر از تولید است چاره ای برای این صنعت نیندیشیم؟
رقابت در شرایطی که از ابتدا بازنده مشخص است، رقابتی ناعادلانه است
شاید در اینجا عده‌ای بگویند که نمی‌توان دروازه‌های کشور را به روی همه ببندیم و بگوییم که می‌خواهیم تولید داخلی را رونق ببخشیم، این حرف کاملا درست است اما در شرایط رقابتی مساوی. صدق‌آمیز مشاور اتحادیه پوشاک در این رابطه با بیان این مطلب که فشارهای مالیاتی و قوانین کار و هزینه مکان از مشکلات بزرگ تولیدکنندگان است، به «نسیم» گفت که رقابت، رقابتی منصفانه نیست بلکه در حقیقت تولیدکننده عملا وارد رقابتی می‌شود که پیش از شروع، باخت او قطعی خواهد بود. او شرایط کنونی این رقابت را سخت تر از گذشته دانست و بیان کرد که تا کنون صنف پوشاک درگیر رقابتی نابرابر و ناعادلانه با برخی کشورهای توسعه یافته در صنعت پوشاک بوده و از این پس فضای رقابت سخت تر و نا عادلانه تر خواهد شد لذا چنان چه برخی سیاست‌های دولت اصلاح نشود مجبور هستیم که سهم عمده بازار خود را دو دستی تقدیم بیگانگان نماییم.
بی توجهی مسئولان در این زمینه در حالی صورت میگیرد که این صنعت یکی از صنایع گسترده و حائز اهمیت است که بدون شک رونق آن علاوه بر دلخوشی فعالان این حوزه باعث اشتغال بسیاری از جوانان و در نتیجه کم شدن بیکاری و بسیاری از ناهنجاری‌های موجود می‌شود. مهم تر از تمامی این مطالب این است که پوشاک تنها یک کالای تجاری محسوب نمی‌شود بلکه محصول این صنعت گویای فرهنگ و سبک زندگی مردم یک مملکت است، پس باید بیش از پیش این صنعت، فرصت‌ها و تهدیدهای آن را جدی گرفت نه آن که با بی‌‍توجهی و سهل انگاری از موضوعی به این مهمی با بی تفاوتی گذشت.
