در مستند «لیورپول»، شهاب اسفندیاری با تحقیق و ساخت فیلمی واقع گرایانه با این عنوان سعی داشته تا این شناسنامه خاک خورده را براساس اسنادی واقعی از موزه های این شهر درآورده و با گفت و گو با صاحب نظران تاریخ و جامعه لیورپول به ثبت حقایقی تاریخی از بندری به ظاهر مدرن دست یابد.
مستند «لیورپول» در مدت زمان ۴۵ دقیقه به دنبال تصویری بدون رتوش از حقیقت شهر و کشوری است که امروزه در مناسبات سیاسی و اختلافات رفتاری میان کشورهای دیگر می خواهد نقش پدرسالارانه ای بازی کند، اما با تماشای فیلم «لیورپول» می توان به نکات ناشناخته ای از فعالیت‌های ضد حقوق بشری کشورهای غربی رسید. وقتی که برده داری به شکلی مدرن و در سیر مسیری حرفه ای شکل می گیرد تا شهر بندری لیورپول را که با تاسیس لنگرگاهی در بندر در سال 1715 سودای تجارت به خود یافته و در پی رسیدن به قطب اقتصادی اروپا بود، به عنوان دروازه ای جهت خرید و فروش انسانیت معرفی نماید! چنان که در قرن هفدهم طبق قانونی که با تلاش دولت انگلیس شکل یافت، برده داری به عنوان فعالیتی مشخص در این کشور به رسمیت شناخته شد تا از این طریق ثروت هنگفتی نصیب مردان تجارت پیشه انگلیسی شود و بعدها با رونق تجارت برده داری، انتقال صنعتی با این عنوان به آمریکای شمالی و جنوبی و مرکزی و باقی اروپا ادامه یافت و در این میان نقش انگلیسی ها به عنوان لیدر جریانی شوم دستانه و نگاهی استکبار ستیزانه کاملا پُر رنگ بوده است و همچنان این رویه در هزاره جدید هم ادامه دارد، چنان که آمارها حکایت از آن دارد که در سال ۲۰۱۳ حدود سیزده هزار تن در انگلیس قربانی برده داری مدرن بوده اند که این شمار قربانیان برده داری مدرن درانگلیس شامل زنانی که به زور مجبور به خود فروشی می شوند، خدمتکاران خانه، کارگران مزارع، کارخانه ها و کشتی های ماهیگیری می شود.
به گزارش «سراج24» در مستند ساخته شده توسط شهاب اسفندیاری، محقق و فعال فرهنگی نیز به گوشه های از همین غلظت سرازیر فرهنگی می رسیم تا در روایتی مستندگونه، نحوه انتقال برده ها، مقاومت آن ها و گسترش یافتن برده داری توسط مردان لیورپولی را به نظاره در آوریم. از این رو نقش انگلیس در تاریخ برده داری جهان به همراه رفیق همیشگی خود آمریکا غیر قابل کتمان بوده و شواهد و حتی اعتراف خود انگلیسی ها گواه این مطلب می باشد، چنان که 8 سال پیش بود که اولین موزه تجارت برده در دنیا با هزینه 10 میلیون پوند در شهر لیورپول افتتاح گردید و جالب این که انگلیسی های مکار برای جلوه گری نگاه صیقل یافته خود برای رسانه های جهانی از عنوان پُر طمطراق «علیه شرافت بشری»! نام بردند تا شاید شرافت لگدمال شده خود را در تاریخ بشری، روغنِ جلا بخشند! سیاستی دغل بازانه که براساس آن اعلام شد که در کنار موزه فوق، پژوهشگاهی هم برای تحقیق در باب تجارت برده افتتاح شده است.
در نمایش «لیورپول» شاهد آن هستیم که گفته های بسیاری از اساتید و کارشناسان تاریخ در جهت نمایان سازی ابعاد شکل گیری و توسعه برده داری در کشوری است که خود را مهد تمدنی برجسته می داند و این بخشی از حقایق سرکوب شده در این کشور خشونت ورز می باشد. اتفاقاتی که حالا با سیاست هایی مستکبرانه از سوی انگلیسی ها به شکلی چراغ خاموش و با دریچه هایی پنهانی ادامه دارد و در رویه ای ژست گرایانه، رنگی دیگر به خود می یابد و جالب این جا است که در سال 2008 این سرزمین جنون زده که محل جولان اوباش ها است به عنوان مرکز فرهنگی اتحادیه اروپا برگزیده می شود! به هر روی نمی توان با شعبده حیله دُم خروس را پنهان کرد، چرا که از سویی آثار و بناهای مربوط به تجار برده داری که هنوز در این شهر باقی است و از سویی دیگر رفتارهای چپاول گرایانه انگلیسی ها همچنان گواهی بر ادامه برده داری ها در این سرزمین خواهد بود.
