با توجه به شروع ریاست جمهوری دکتر روحانی از دوسال پیش و دادِ سخن از اصلاحاتی جدید و البته اعتدال گرایانه در جامعه علی الخصوص حوزه‌های زنانه، نه به صورت مغرضانه بلکه کاملا واقع بینانه، نه تنها تغییر ملموسی در حوزه مطالبات زنان دیده نشده است بلکه استراتژی «افزایش مطالبات جهت فراموشی خواسته‌های زنان » به سرعت تبدیل به سیاست پیش روی خانم مولاوردی معاون رئیس جمهور شده و در زمانی که هنوز بسیاری از مطالبات به حق بانوان ایرانی روی زمین مانده است مباحثی جدید به گوش می رسد که میوه آن سردرگمی است و ناکجاآباد است.
قصد از ورود به این مباحث نه فقط نقدِ پی در پی دفتر امور زنان و خانواده ریاست جمهوری بلکه تلاش برای فهمیدن و درک این نکته است که «بالاخره مطالبات زنان چیست و راهکار آن کجاست؟». با توجه به اینکه در همایش «اعتدال، زنان و توسعه» مقالاتی پذیرش شده‌اند که رنگ و بوی فمینیستی داشت سؤالی ذهن را درگیر می‌کند که آیا خواسته یک بانوی ایرانی با فرهنگی غنی از شکوه اسلامی این است که جایگاه خود را از زبان گروهی بیابد که خود حیران پوچی‌های هدیه گرفته شده از قدرت طلبان سلطه گر می‌باشند به نام فمینیسم؟
فمینیست‌هایی که در ظاهر مدافع حقوق زنان و در باطن ابزاری جهت پیشبرد اهداف سرمایه داران کشورهای صنعتی بودند. در زمانی که صنعت نیاز به استفاده از نیرویی ارزان و پای کار داشت و کدام گروه از زنان مظلوم تر؟ فریاد بر آوردند که ای زنان مورد ستم واقع شده، چه نشسته اید که مردان حق شما را بلعیده اند و استثمارتان کرده اند! بیایید برای صنعت ما شاغل شوید تا هویت و حقوق خود را به دست آورید. این یعنی حضور اجتماعی شما و یافتن جایگاه به حقتان!
با توجه به شعار این همایش که اعتدال در آن نقشی پررنگ دارد، سیاه نمایی وضع موجود و بیان اینکه نتیجه‌ای است نشأت گرفته از گذشته و همچنین حواله دادن های دائمی به آینده ای نامعلوم جهت بهبود شرایط زنان با تکیه بر مباحثی مانند فمینیسم، حذف خانواده، کمرنگ دیدن اسلام و جایگاه زنان در آن و در نهایت رفتارهای افراطی گرایانه در پوشش زیبای اعتدال نه تنها بویی از دست یابی به مطالبات بر زمین مانده و بعضاً فراموش شده را به مشام زنان نمی رساند بلکه سَدی خواهند شد که مشکلات این قشر پنجاه درصدی را در پشت خود تلنبار کند.
همچنین تأکید بر قدرت غرب و تمرکز دفتر امور زنان ریاست جمهوری بر حل مباحث بین المللی و داشتن نگاه فراملی به مقوله زنان از این جهت نقدپذیر است که باعث شده تا مطالبات زنان در داخل مغفول بماند. با تکیه بر تعریف رئیس جمهور محترم از اعتدال، این حرکت خانم مولاوردی نوعی افراطی‌گری و غرق شدن در جذبه‌های ظاهری غرب است به طوریکه این نگاه فانتزی به مشکلات زنان سرزمینمان نمی‌تواند در دنیای واقعی دردی را از زنان سرزمینمان درمان نماید.
در نهایت با حرکت بزن و در روی دفتر امور زنان که تبدیل به یک استراتژی سیاسی در حوزه زنان شده است، پراکنده گویی و ایجاد خواسته‌های جدید نه تنها در این برهه کمکی به زنان نمی‌کند بلکه با ایجاد آشفتگی در میان گروه‌های زنان، دست یابی به مطالبات معلوم را ناممکن جلوه می‌دهد.
بنابراین از معاون رئیس جمهور انتظار می‌رود تا با دسته بندی دقیق و قابل دسترس از خواسته‌های زنان ایرانی و توجه به فرهنگ اسلامی – ایرانی بانوانمان، نوعی شفاف سازی و واقع بینی را سرلوحه کار خود قرار داده تا بدین وسیله نه خود دچار مشکل شود و بعد از گذشت دوسال از دریافت این پست نتواند نتیجه‌ای ملموس را برای جامعه زنان بیان دارد و همچنین بانوان ایرانی را نیز که بیش از هر شخص دیگری خود به مطالباتشان واقف هستند را به تمسخر نگیرند.
جدی گرفتن مطالبات زنان و قدم برداشتن با عزم حذف مشکلات در این حوزه تا جایی از دید مسئولین امر دور مانده است که ستاد ملی زن و خانواده عملاً به دست فراموشی سپرده شده و نه تنها مصوبات آن اجرایی نشده است بلکه بیمه زنان خانه دار و مرخصی زایمان و همچنین خانواده به مفهوم کلی آن در مسیر تمجید غربی به گوشه‌ای از عزلت فرستاده می‌شود.
