تظاهر به روزه خواری در انظار عمومی، جنگ با خداست

به گزارش سرویس بسیج جامعه پزشکی خبرگزاری بسیج، به تازگی کمپینی به نام " ما همه روزه‌خواریم" توسط دشمنان اسلام تشکیل شده است که مردم را ترغیب به روزه‌خواری عمدی در ملاء عام می‌کند؛ یکی از بهانه‌هایی که برای این عمل قبیح ذکر شده است، خوردن روزه به دلیل مشغله‌های کاری زیاد و ضعف و سستی بدن ذکر شده است؛ در این رابطه روز گذشته به سراغ "دکتر خلیل علی‌محمدزاده، پزشک، پژوهشگر، نویسنده و عضو هیات علمی دانشگاه" رفتیم که خود یکی از پرمشغله‌ترین اساتید است؛ شرح گفتگوی وی در ذیل آمده است:

آقای دکتر؛ دلیل این مصاحبه متاسفانه تشکیل کمپینی است که برخی افراد غافل در تظاهر به روزه خواری راه انداخته‌اند، می‌خواستم اول نظر شما را در این رابطه جویا شوم.

واقعا چنین کمپینی وجود دارد؟ کمپینی برای تظاهر به روزه خواری در انظار عمومی! یعنی عده‌ای به جنگ با خدا و باورهای دینی مردم رفته‌اند! من چند روز پیش تیتری با این مضمون در تلگرام و شاید هم فیس بوک دیدم، که باورم نشد.

روزه‌ ماه مبارک رمضان برای جمیع مسلمانان واجد شرایط، واجب است؛ طبیعی‌ست که عده‌ای به سبب بیماری و نقص سلامتی و یا ناتوانی و سالمندی و هر دلیل دیگری اعم از مشروع و یا غیره، نمی‌توانند و یا نمی‌خواهند روزه بگیرند؛ بنابراین چنین افرادی روزه خود را در اماکن خصوصی و یا خلوت می‌شکنند و علی الظاهر اشکالی هم بر آن نیست، حتی در کشورهایی که مسلمانان درصد کمی را تشکیل می‌دهند، به احترام جمعیت روزه دار، بقیه افراد جامعه نیز از نظر خوردن و آشامیدن، رعایت می‌کنند؛ همین طور مشاهده می‌شود که برخی از سران کشورها که خود مسلمان نیستند، در ایام ماه مبارک رمضان، حتی افطاری می‌دهند و بدینوسیله عمل مسلمانان روزه دار را تکریم می‌کنند.

حال اینکه یک عده ای از روی غفلت، برخلاف همه اصول و مبانی و عرفیات روزه خواری کنند، یک نوع بی‌اخلاقی‌ است؛ روزه خواری در انظار عمومی و ملاء عام کار بسیار نکوهیده‌ای است، نه به این دلیل که؛ روزه داران را دچار وسوسه می‌کنند و یا مایه‌ی ناراحتی آن‌ها را فراهم می آورند، بلکه از این حیث که ماه رمضان، نمادی از هویت یک جامعه دینی است و تظاهر به روزه خواری در انظار و معابر مسلمین از این منظر بی‌احترامی به ارزش‌های جامعه اسلامی است و اگر در قالب کمپین و یا تشکلی، چنین رفتار زشتی سازماندهی شود، به نوعی تحرکی برای رواج بی‌بند و باری و ایجاد تزلزل در باورهای عمومی محسوب می‌شود.

به هر حال هر کشوری بر اساس قوانین خود اداره می‌شود و همه افرادی که در آن کشور زندگی می‌کنند و یا بر آن کشور وارد می‌شوند، مشمول آن قوانین می‌شوند؛ چه عده‌ای براساس این قوانین روزه خواری را جرم تفسیر کنند و یا نه، آنچه حائز اهمیت است اینکه؛ زیر پا گذاشتن حرمت این ماه در اجتماع انسان هایی که این فریضه را بجا می‌آورند، زیر پا گذاشتن حق دیگران و نفی حقوق شهروندی است؛ الان اگر یک شهروند خارجی وارد ایران شود و شما به او بگویید مردم این شهری که شما در آن مهمان هستید، عبادتی مانند روزه دارند و بر اساس آن از سحر تا اذان مغرب از خوردن و آشامیدن امساک می‌کنند، فکر می کنید، واکنش شان چه خواهد بود؟ قطعا رعایت خواهند کرد؛ حفظ احترام خواهند نمود؛ هنجار شکنی نخواهند کرد؛ حال اگر عده ای در داخل به عمد، چنین عمل مذمومی را دنبال کنند، نابخردانه است.

جسارتا می‌خواهم مدرک تحصیلی و شغل شما را بپرسم و اینکه روزه هستید؟

بله. بنده دکترای پزشکی دارم و دکترای تخصصی در مدیریت نظام سلامت، در حال حاضر علاوه بر پزشکی به کار علمی و پژوهشی و اجرایی در دانشگاه اشتغال دارم؛ به فضل و لطف الهی از 15 سالگی تاکنون، حتی یک روز هم از روزه ماه مبارک رمضان محروم نبودم.

می تونم سوال کنم حالا که نزدیک اذان مغرب هم هستیم، با وجود روزه داری، شما از صبح تاکنون وظایف کاری خود را چگونه انجام دادید؟

اگر عرض کنم که به راحتی روز‌های غیر ماه مبارک رمضان و البته با دقت و مراقبت بیشتر از قبل، کارهایم را انجام داده‌ام، سخن گزاف نگفته‌ام.

می‌توانید به خوانندگان ما بگویید که از صبح به چه کارهایی مشغول هستید، میشه زمان بندی شده بفرمایید؟

ساعت 4:30 پس از صرف سحری و اقامه نماز صبح و دعا و نیاش‌های معمول، ایمیل دانشجویانم را جواب دادم که عمدتا درباره  پایان نامه هاشان بود و همزمان از سخنان بسیار شیوا و عالمانه يكي از علما که از شبکه 3 تلویزیون پخش می‌شد، استفاده کردم؛ بعد چند دقیقه ای چرت زدم، ظرف‌ها را شستم و آشپزخانه را مرتب کردم؛ ساعت 7:30 صبح از خانه بیرون آمدم؛ ساعت 8.30 به مدت دو ساعت در جلسه هیئت رییسه دانشگاه علوم پزشکی واحد تهران شرکت کردم، جلسه پر بحث و کاری بود؛ سپس در دفتر کارم، کارتابل الکترونیکی و فیزیکی خود را دیدم و نامه ها را مطالعه و دستورات لازم را صادر و یا امضاء کردم؛ با دو تا سه دانشجو و یک استاد هم ملاقات کردم؛ حرف‌هایی داشتند که باید شنیده می‌شد، شکر خدا راضی دفترم را ترک کردند؛ ساعت 13 دانشجویان دوره ی دکترا امتحان سمینار مدیریت داشتند، به جلسه ی امتحان آن ها رفتم، سری به نمازخانه ی دانشکده هم زدم و نماز ظهر و عصر را بجا آوردم؛ پس از امتحان، ورقه ها و کارهای عملی آن ها را تحویل گرفتم؛ پس از این، دو بیمار را هم ویزیت کردم و نسخه ی لازم را نوشتم؛ از ساعت 17 تا 18.30 تعدادی اوراق امتحانی دانشجویان کارشناسی ارشد را تصحیح کردم و نمرات شان را در سایت دانشگاه وارد کردم؛ به مدت نیم ساعت، تا ساعت 19 برخی اخبار را در چند سایت و گروه تلگرامی مرور کردم و الان هم که نزدیک ساعت 8 شب است، مشغول خرید در نزدیکی منزل هستم و ان شاء الله دقایقی دیگر به خانه می رسم، تا آماده ی اذان و اقامه نماز شوم و سپس در کنار خانواده مراسم افطار را برگزار کنیم. ضمنا امشب سلب توفیق شد که برنامه ی ماه عسل را ببینم که معمولا به دیدن آن در ماه مبارک رمضان مقید و به بهره و کسب لذت معنوی از آن بسیار محتاجم، حالا باید بعد از سحر برنامه ی ضبط شده را ببینم.

با این تفضیل از ساعات و وظایف کاری شما در ماه مبارک رمضان نه تنها کاسته نمی شود، بلکه اضافه هم می شود، شاید در روزهای غیر ماه مبارک رمضان اصلا ساعت 4.30 صبح بیدار نمی شدید؟ آیا روزه با کار اذیت کننده نیست؟

خوشبختانه سحرخیز هستم، ولی همینطور است، در این ایام حداقل کارها مثل روزهای قبل ادامه می یابد و در کنار آن، یکسری جلسا ت و کارهای ویژه این ماه هم به برنامه ی کاری اضافه می شود؛ واقعا در ماه مبارک رمضان احساس خوبی دارم؛ بعد از افطار هم مثل هر شب، دو سه ساعتی باید مطالعه ی درسی و علمی داشته باشم که این هم حسب وظیفه و مقتضای کار معلمی ست و ضرورت دارد؛ به تجربه می بینم، وقت و کار انسان در این ماه برکت پیدا می کند و تحمل و شکیبایی لازم در مشکلات به طور طبیعی در درون آدمی ایجاد می شود.

در اینجا اجازه می خواهم، به عنوان یک پزشک، این نقل قول را از یک پزشک مسلمان مصری داشته باشم و آن اینکه؛ انسان با یک سوم غذاهایی که می خورد، زنده می ماند و با دو سوم دیگر پزشکان امرار معاش می کنند؛ روزه داری غیر از عمل به تکلیف الهی و ویژگی های فراوانی که نصیب انسان می کند، در پیشگیری و حتی درمان بسیاری از بیماری ها مهم است؛ خداوند به همه ی ما توفیق ورود به این مهمانی بزرگ خدا را بدهد؛ روزه داری اجر عظیمی دارد و اجر روزه دار را خود خدا می دهد؛ خداوند این عبادات مختصر را از ما قبول فرماید.

و در خاتمه؛

امروز یکی از دوستان حکایتی را برایم ارسال کرده بود، که بسیار آموزنده است و حقیقت روزه را مطرح می کند؛ من این حکایت را هم تقدیم روزه داران می کنم، تا به واسطه ی روزه داری، علاوه بر پرهیز از خوردن و آشامیدن در ساعات ماه مبارک رمضان، مراقب رفتار همه ی اعضاء و جوارح خود باشند و هم تقدیم به غیر روزه داران می کنم، که اگر قادر به روزه داری نیستند، به گونه ای عمل کنند که اجری از روزه داری داشته باشند. اما آن حکایت این بود:

چند جوان پیرمردی را دیدند که پنهانی غذا می‌خورد. به او گفتند: ای پیرمرد مگر روزه نیستی؟

پیرمرد گفت: چرا روزه هستم. فقط آب و غذا می‌خورم.

جوانان خندیدند و گفتند: واقعاً؟

پیرمرد گفت: بله، دروغ نمی‌گویم، به کسی بد نگاه نمی‌کنم، کسی را مسخره نمی‌کنم، با کسی با دشنام سخن نمی‌گویم، کسی را آزرده نمی‌کنم، چشم به مال کسی ندارم، غیبت نمی‌کنم و ...

بعد پیرمرد به جوانان گفت: آیا شما هم روزه هستید؟

یکی از جوانان درحالی که سرش را پایین نگهداشته بود به آرامی گفت: خیر، ما فقط آب و غذا نمی‌خوریم!

سخن آخر بنده اینکه؛ روزه تنها عبادتی ست که خداوند فرموده، اجر آن را خودم می دهم؛ پاداش آن را از من بخواهید؛ بنابراین از کسانی که حرمت این ماه و حرمت اجتماع مسلمانان در این ماه را رعایت نمی کنند، می خواهم در رفتار خود تجدید نظر کنند، این برای دنیا و آخرت آن ها بهتر است؛ قطعا گناه روزه نگرفتن برای کسی که از شرایط لازم برخوردار است، بسیار کمتر از گناه کسانی ست که با قصد سوء در انظار و معابر به روزه خواری تظاهر می کنند.