سلام؛
مریم! بانوی لحظه های تلخ و شیرین، بانوی روزهای آتش و خون! شاید این نوشته بهترین بهانه ای است تا دلتنگی هایم را با شما مرور کرده و از آشفتگی هایم با شما حرف بزنم.
شیرزن روزهای حماسه و عشق! نمی دانی چه قدر دلتنگم برای روزگاری که در آن نفس کشیدید و چه قدر حسرت روزهای شما چون بغض راه فریاد حنجره ام را بسته است.
مریم! مدتی است که وقتی تصویر زلال و مهربانتان را به تماشا می نشینم، نگاه آرام و متین تان به صبوری ام می خواند زمانی که از هیاهوی آشفته شهر و رویای شوم دخترکانی که در دام وسوسه ها دست و پا می زنند، سخت در خود می آشوبم.
بانو! نمی دانم بر سر روزگاری که در آن نفس می کشم چه آمده که دختران سرزمین مان نجابت را کنار صندلی های خیابان در رنگ رخوت پاس می دارند و مردان غافل از مردی خود، پلیدانه به فریب دختران معصوم می بالند.
خاتون! چه زیبا بود روزهایی که با صداقت، ایثار و بصیرت همه یک تن شدید تا مبادا یکپارچگی جامعه ما تهدید شده و وجبی از خاک مقدس کشورمان به تاراج رود ولی امروز گویی غفلت، تملق و بی تعهدی جزوی از واجبات ماست.
مریم! روزگاری که شما در نبرد با دشمن روزها و شب ها را به هم پیوند می دادید، رنگ و لباس و چهره و خاکریز دشمن را با چشم می دیدید اما امروز خاکریزی نیست که پشت آن دشمنی باشد و لباس ها و چهره ها هم با صد مکر و فریب به رنگ حق مزین گشته اند.
بانو! دعا کنید قداست آن روزها از نهانخانه دل برخیزد و شکوه گذشته ایران را دوباره به ثبت برساند، تاریخی که عشق از ایثارتان غبطه خورده و عطوفت به جانفشانی تان رشک برده ، صداقت خنده ار لبانتان برچیده و عزت بر پیشانی تان می درخشید.
مریم! دلشکیب لحظه های سخت، من صبور نیستم اما خوب بلدم سکوت کنم و اشک بریزم برای حسرت روزهایی که شما داشتید.
بانو! خسته تان کردم، اما چه قدر خوشحالم که سنگ صبورم شدید تا با شما به درد دل بنشینم هر چند برایم نگفتید آن روزها کدام اندوه بر شانه های خسته تان سنگینی می کرد! اندوه دشمنی که ناجوانمردانه بر سرزمین مان می تاخت! یا اندوه برادری همدل که پرواز را یادت داد! و یا اندوه زخم رزمندگانی که هر لحظه بر قلبت تان نقش می زد!
مریم! با عطری که از نامت بر نوشته ام پیچید می مانم تا بارها نام بلند و زیبایت را بر زبان رانم و ناخواسته می گویم خداحافظ.
رقیه غلامی
