به گزارش خبرنگار خبرگاری بسیج از استان هرمزگان، هرمزگان ولایی در این لحظات سراسر حزن و اندوه، حال و هوای غریبی دارد، کوچه و خیابان، کوی و برزن در عزای عظمای شهادت حضرت امام صادق (ع) کعبه آمال عارفان، عدالت طلبان و حق جویان سیاهپوش، محزون و عزادار شده است.
آئین های عزاداری، سخنرانی، روضه خوانی، مرثیه خوانی و سینه زنی در شکوه و عظمتی خاص در جای جای هرمزگان برگزار شد و عاشقان و شیفتگان اهل بیت (ع) با حضور در مساجد، تکایا و بقاع متبرکه، در عزای بزرگمردی از جنس نور، معرفت و معنویت به سوگ و ماتم نشستند.
شیعیان با گسترانیدن فرش عزای سلاله پاک پیامبر رحمت و مهربانی، با پخش نذری و برپایی ایستگاه صلواتی از راه دور و از پس فرسنگ ها فاصله، عشق و ارادت خود به ساحت مقدس حضرت امام جعفر صادق، رییس مکتب تشیع و اهل بیت (ع) را ابراز کردند.
بیست و پنجم شوال سال 148 هجری قمری روز درد آلودی برای شهر مدینه بود، چرا که خبر شهادت امام جعفر صادق (ع) دهان به دهان تکثیر شد و شهر را در اندوه و ماتم فرو برد.
ششمین رکعت عشق از حصار بنی عباس ها رها شد، هستی همه هستی اش را از کف داد، خاک بر سر زمین شد، پایه های آسمان فرو ریخت، صادق آل محمد (ص)، با دلی خسته و قلبی شکسته، به زهر کین از میان مردمان نا اهل و ناجوانمرد مدینه تا ابدیت پر کشید و زمان و زمین را در غمگینانه ترین مصیبت فرو برد.
سلاله پاک رسول در میان بغض و آه شیعیان و دلسوختگان بر شانه های ملائک از میان کوچه پس کوچه های دلتنگ و کشنده شهر مردمان بی وفا و ناجوانمرد مدینه، با اشک و گلاب تا آرامگاه ابدی اش در بقیع بدرقه شد.
سلام و درود خدا بر بزرگمردی که 34 صادقانه امامت کرد و بشریت را به سوی حق و ولایت رهنمون ساخت و مسیر حق از باطل را برای سعادت و نجات بشریت به روشنی ترسیم کرد.
ششمین حجت الهی، حضرت امام جعفر صادق (ع) در روز 17ربیع الاول سال 83 هجری دیده به جهان گشود، پدر بزرگوار ایشان حضرت امام محمد باقر (ع) پنجمین امام شیعیان و مادر آن حضرت، 'ام فروه ' دختر قاسم بن محمد بن ابی بکر می باشد.
کنیه آن حضرت 'ابو عبدالله ' و لقب ایشان 'صادق ' است،عمر شریف ایشان 65 سال و مدت امامتشان 34 سال بود.
از آنجائیکه دوران عمر و حیات ایشان بیشتر از سایر امامان بوده، به 'شیخ الائمه ' معروف است وآن حضرت در مدت امامت خود 'مکتب جعفری ' را پایه ریزی و موجب بازسازی و زنده نگهداشتن شریعت محمدی (ص) شد.
زندگی پر بار امام جعفر صادق (ع) مصادف بود با خلافت پنج خلیفه بنی امیه (هشام بن عبدالملک ، ولید بن یزید، یزید بن ولید، ابراهیم بن ولید و مروان حمار) که هر یک به نحوی موجب تألم ، تأثر و کدورت روح بلند امام معصوم (ع ) را فراهم می کرده اند.
دو نفر از خلفای عباسی (سفاح و منصور) نیز در زمان امام (ع) مسند خلافت را تصاحب کردند و نشان دادند که در بیداد و ستم بر امویان پیشی گرفته اند، چنانکه امام صادق (ع) در 10 سال آخر عمر شریفش در ناامنی و ناراحتی بیشتری بسر می برد.
عصر امام صادق (ع) یکی از طوفانی ترین ادوار تاریخ اسلام است، اغتشاش ها و انقلاب های پیاپی گروه های مختلف، بویژه از سوی خونخواهان امام حسین (ع) از جمله این اتفاقات بود.
انقلاب 'ابو سلمه ' در کوفه و 'ابو مسلم ' در خراسان و ایران از مهمترین آنها بوده است.
این انقلاب، حکومت شوم بنی امیه را برانداخت و مردم را از یوغ ستم و بیدادشان رها ساخت و سرانجام بنی عباس با تردستی و توطئه، بناحق از انقلاب بهره گرفته و حکومت و خلافت را تصاحب کردند.
تاریخ گواه است که حضرت امام جعفر صادق (ع) در طول عمر شریف و با برکت خویش با صبر و استقامتی مثال زدنی در راه احیای حق، حفظ دین و اسلام ناب محمدی (ص) از هیچ تلاشی فروگذار نکرد.
آن حضرت همواره تلاش می کردند تا ارزش ها و فضائل اخلاقی در گستره عالم هستی و حیات آدمی ظهور و تجلی یابد و بشریت از گرداب هولناک و کشنده ضلالت و گمراهی رهایی یابد
حضرت امام جعفر صادق (ع) با تشکیل کلاس های درس و مرجع قرار دادن خود برای پاسخگویی به همه پیروان اسلام اعم از شیعیان و سنی توانست اقتدار مکتب تشیع را با استدلال و منطق بر همه پیروان اسلام اثبات نماید.
شاگردان حضرت امام جعفر صادق (ع) را نزدیک به چهار هزار نفر روایت کرده اند و که در سایه تعلیم آن حضرت فقهای برجسته در جهان اسلام تربیت و پدید آمدند و افرادی چون شافعی، مالک و ابوحنیفه از بزرگان اهل سنت نیز از محضر امام جعفر صادق (ع) کسب علم کرده اند.
یحیی بن سعید انصاری، ایوب سختیانی، ابان ابن تغلب، ابو عمرو بن العلاء، یزید بن عبدالله، مالک بن انس، شعبه بن الحجاج، سفیان ثوری، ابن جریح، عبدالله بن عمرو، روح بن قاسم، سفیان بن عیینه، سلیمان بن بلال، اسماعیل بن جعفر، حاتم بن اسماعیل، عبدالعزیز بن مختار، وهب بن خالد، ابراهیم بن طهمان، ابو حنیفه، جابر بن حیان کوفی و بسیاری دیگر از دانشمندان در زمره شاگردان آن حضرت بودند.
امام جعفر صادق (ع) می فرمایند: پشیمان ترین شخص در روز قیامت، کسی است که برای مردم از عدالت سخن بگوید، اما خودش به دیگران عدالت روا ندارد.
