به گزارش خبرگزاری بسیج در قزوین، دنیا مشتش را باز کرد، شهدا "گل" بودند و ما "پوچ". خدا آنها را برد و زمان ما را.
شهید عبدالله بابالویی در یکم فروردین سال 1345، در روستای شیزند از توابع شهر تاکستان به دنیا آمد. پدرش عباس، کشاورز بود و مادرش طوبی نام داشت و تا چهارم ابتدایی درس خواند.
گچ‌کار بود و به عنوان سرباز ارتش در جبهه حضور یافت. یازدهم تیر 1365، در مریوان توسط نیروهای عراقی بر اثر اصابت ترکش خمپاره به شهادت رسید. مزار او در گلزار شهدای زادگاهش واقع است.
با درود فراوان بر امام زمان(عج) و نایب برحقش امام خمینی و سلام و درود بر تمام شهیدان به خون خفته ایران؛
مادر عزیزم! بعد از خداوند، مهربان‌ترین و عزیزترین موجود برای من هستی و من به وجود تو افتخار می‌کنم که چنین فرزندی را تربیت کرده‌ای که افتخار اسلام باشد.
... و من می‌روم تا به یزید و یزیدیان زمان بفهمانم که شهادت بالاترین آرزوی ماست.
می‌روم شاید نینوایی را بیابم و در عاشورای دوران، هدیه ناقابلی در راه پیروزی حق علیه باطل باشم.
... و به پیروان جاوید ولایت عرض می‌کنم، لحظه‌ای از نام و یاد خدا غافل نباشید.
به امید این‌که ندای اسلام محمدی(ص) سراسر منطقه را فرا گیرد و نمونه‌ای از قدرت علی(ع) در این منطقه استقرار یابد.
بارالها! خدایا! مستضعفان جهان را بر مستکبران پیروزتر گردان تا مستضعفین خود سرنوشتشان را به دست گیرند.
وصیت نامه سرباز وظیفه، عبدالله بابالویی
فرزند عباس بابالویی
1102/ت30/ب
