خبرهای داغ:
آیت‌الله سید ابوالقاسم خوئی شخصیتی منحصر به فرد است که توانست بسیاری از علما و مراجع تاثیرگذار امروز و از جمله بسیاری از مراجع تقلید فعلی قم را پرورش دهد و به امت اسلامی تقدیم کند.
کد خبر: ۸۷۷۴۷۴۱
|
۱۸ آبان ۱۳۹۵ - ۱۷:۴۰
به گزارش خبرگزاری بسیج از قم، آیت‌الله خوئی را باید یکی از تاثیرگذارتین و پُر مقلّدترین مراجع عظام تقلید در قرن اخیر دانست؛ شخصیتی بی بدیل که نگاهی به فهرست برخی از شاگردان برجسته او، نشان دهنده جایگاه رفیع ایشان است؛ شاگردانی مانند حضرات آیات سید علی خامنه‌ای، سید علی سیستانی، محمدتقی بهجت، ناصر مکارم شیرازی، حسین وحید خراسانی، میرزا جواد تبریزی، سید موسی شبیری زنجانی، سید محمدعلی علوی گرگانی، سید محمدباقر صدر، سید تقی طباطبایی قمی، میرزا علی فلسفی، سید عبدالکریم موسوی اردبیلی، سید موسی صدر، سید سعید حکیم، سید جعفر شهیدی، علی اکبر برهان، مسلم ملکوتی، محمدتقی جعفری، محمداسحاق فیّاض، سید محمدحسین حسینی طهرانی، سید محمدحسین فضل الله، سید عزالدین حسینی زنجانی و هادی باریک بین.

این شاگردان، اکنون به مراجع یا علمایی تاثیرگذار تبدیل شده‌اند که البته برخی از آنان هم در قید حیات نیستند؛ اما هیچکس نمی‌تواند منکر نقش ویژه آنان در ارتقای جایگاه علمی و فقهی حوزه‌های معظّمه علمیه باشد.

اینگونه است که بسیاری از مراجع معظم تقلید امروز قم، افتخار شاگردی آیت‌الله سید ابوالقاسم خوئی را داشته‌اند و به این استاد خود می‌بالند؛ استادی که امروز یعنی هشتمین روز از ماه صفر، بیست و پنجمین سالروز ارتحال ملکوتی اوست.

در جایگاه و شأن آیت‌الله خوئی همین بس که رهبر حکیم انقلاب درباره ایشان می‌فرمایند:«عمر طولانی و پربرکت این مرد بزرگ که نزدیک به یک قرن امتداد یافت، سرشار از آزمایش‌های الهی و نشانگر سعی و تلاش یک انسان مؤمن و پرهیزگار است.

ایشان در بسیاری از علوم اسلامی رایج در حوزه‌های علمیه از اساتید مسلم و کم ‌نظیر به حساب می‌آمد. فقیهی بزرگ و اصولی‌ای عمیق و مُفسّری نوآور و رجالی‌ای صاحب مکتب و متکلمی زبردست بود.

ما به ایشان، نه از دید یک مرجع، بلکه از دید یک محقق، مؤلف و مدرّس نگاه می‌کنیم؛ اگر شما به زندگی این بزرگوار نگاه کنید، می‌بینید که حداقل در سه رشته علمی و درسیِ مهم، دارای فرآورده‌های تحقیقی هستند که یکی فقه، دیگری اصول و سومی رجال است.

این همه کتاب فقهی و اصولی که شاگردان ایشان نوشته‌اند، همه از کلمات ایشان است، علاوه بر آن چه از قلم خود ایشان مستقیماً صادر شده است.»

آیت‌الله سید ابوالقاسم خوئی در سال 1317 هجری قمری در خوی به دنیا آمد و تا 13 سالگی در این شهر بود. ایشان سپس راه حوزه علمیه نجف اشرف را در پیش گرفت تا محضر استادانی برجسته مانند حضرات آیات شیخ فتح‌الله شریعت اصفهانی(مشهور به شیخ الشریعه)، شیخ مهدی مازندرانی و آقا ضیاءالدین عراقی را درک کند.

همچنین به گفته خود معظم له، حضرات آیات شیخ محمدحسین نائینی و شیخ محمدحسین غروی اصفهانی(کمپانی)، دو تن دیگر از استادان آیت‌الله خوئی بوده‌اند که ایشان بیش از همه، از این دو استاد بهره برده است.

و اما در زمینه عرفان، آیت‌الله خوئی توفیق یافت تا محضر عارف بالله، آیت‌الله آقا سید علی آقای قاضی را درک کند.

ایشان خود در این باره می‌فرماید:«من در ایامی که در نجف مشغول تحصیل علوم دینیّه بودم، بیشتر مقید به آداب و سنن و اوراد و اذکار بودم و در مجلس پُر فیض مرحوم آیت‌الله سید علی قاضی شرکت می‌کردم و از انفاس قُدسیه آن بزرگوار بهره می‌بردم.»

همین انفاس قدسیه بود که سید ابوالقاسم خوئی را به مقام مرجعیت تام و تمام رساند تا شیوه‌های نوین او در تدریس و مناظره، زبانزد خاص و عام شود.

نقل است که شیوه جالب ایشان در مناظرات علمی و فقهی که بسیار از آن‌ها استقبال می‌کرد، این بود که مانند روش سقراط حکیم، ابتدا گفتار و رأی طرف مقابل خود را در ظاهر می‌پذیرفت و خود را تسلیم او نشان می‌داد؛ سپس مانند یک نفر شاگرد که در مقام دانش پژوهی است، اشکالات را به عنوان سؤال علمی پیش می‌کشید و طرف او نیز بدون توجه و از روی سادگی، به سؤالات وی پاسخ می‌داد و حقایقی را به زبان می‌آورد که گفتار سابق خود را نقض می‌کرد و بدین روش، در تناقض گویی و بن بست قرار می‌گرفت و راهی جز اعتراف به اشتباه و جهل خویش نداشت.

 آیت‌الله خوئی را باید از علما و مراجعی دانست که یادگارهای مکتوبش، همچنان می‌درخشند و طلاب از آن‌ها نور می‌گیرند؛ یادگارهایی مانند نفحات الاعجاز(در قرآن)، البیان فی تفسیر القرآن(در تفسیر قرآن)، مُعجم رجال الحدیث(در علم رجال)، اَجوَد التقریرات(در علم اصول) و همچنین آثاری مانند المسائل المنتخبه، المسائل و الرُّدود، مُستحدثات المسائل، فقه القرآن علی المذاهب الخمس و دروس فی فقه الشیعه(در فقه).

در عین حال، تقریرات دروس بسیاری از استادان آیت‌الله خوئی، از ایشان بر جای مانده است که یادآور درس‌های پُر شور و حرارات آن روزگاران حوزه علمیه نجف اشرف است.

نباید فراموش کرد که آیت‌الله خوئی به عنوان یکی از بزرگ‌ترین مراجع معظم تقلید در سده‌های اخیر، یادگارهای دیگری هم از خود بر جای گذاشته است که مدارس، کتابخانه‌ها، مساجد، حسینیه‌ها، خوابگاه‌ها، بیمارستان‌ها، درمانگاه‌ها، مؤسسات خیریه و دارالایتام‌ها از آن جمله است؛ مراکزی که در بسیاری از شهرها و کشورهای دنیا از جمله ایران، عراق، آمریکا، انگلستان، فرانسه، هندوستان، لبنان، مالزی، کانادا، تایلند، بنگلادش و پاکستان، ملجأ و پناهگاه مسلمانان و شیعیان است.

و مانند چنین روزی بود که جهان اسلام و از جمله حوزه علمیه قم، در سوگ استاد و مراد خود نشست تا هشتم صفر سال 1413 هجری قمری به عنوان سالروز ارتحال آن مرجع عظیم الشأن به روزی فراموش نشدنی تبدیل شود.

پس از آن بود که پیکر مطهر معظم له را در غربتی آشکار در نجف تشییع کردند و پس از اقامه نماز توسط آیت‌الله سیستانی، در مسجد خضراء صحن مطهر علوی که جایگاه درسش بود، به خاک سپردند.

 اینچنین بود که آن شخصیت مثال زدنی با فتواهایی نظیر فتوای وحدت آفرین عدم موضوعیت اختلاف افق در ثبوت هلال اول ماه(اختلاف افق، تأثیری در ثبوت هلال ندارد؛ اگر ماه در هر جای دنیا دیده شود، گرچه در نقاط دیگر ماه قابل رؤیت نباشد، اول ماه یا عید فطر ثابت می‌شود)، به دیدار معبود خود شتافت؛ اما شاگردان شاخص او مانند بسیاری از مراجع تقلید امروز حوزه علمیه قم، همواره یاد و سیره صالح او را ادامه می‌دهند و پاسبانی موثق برای میراث فقهی و سیره رفتاری و اخلاقی آن مرجع عالی‌مقام هستند.
ارسال نظرات
پر بیننده ها