برخی از خانم های عرب ساک هایشان را روی سرشان گذاشته بودند و بدون اینکه با دست آن را نگه دارند حرکت می کردند، بدون اینکه این ساک بزرگ از روی سر آنها بیفتد.
کم کم از تعداد زائرانی که به سمت کربلا در حرکت هستند کم می شود و اکثر آنها برای استراحت به موکب ها و خانه هایی که مردم برای پذیرایی از زوار تدارک دیده اند می روند تا خستگی و غبار از تن ب در کنند.
در طول مسیر تعدادی از عراقی ها کنار جاده و یا وسط خیابان ایستاده اند و از مردم دعوت می کنند، دعوت که نه! التماس می کنند که شب را در خانه آنها اطراق کنند و مهمان آنها باشند البته آنها خود را صاحب خانه نمی دانند بلکه زوار را مهمان امام حسین (ع) و خود را خادم و نوکر زائران اربعین می دانند.
غروب ها معمولا غم انگیز و دلگیر است اما غروب شهرهای مسیر کربلا دل انگیز و بسیار زیباست. به رغم فواصل جغرافیایی و زبانی، صحنه های زیبایی از نوعدوستی، همدلی و همزبانی به منصه ظهور رسیده است. از کودک و جوان گرفته تا مردان میانسال و سالخورده التماس می کردند که به موکب و یا خانه آنها برویم و شب را مهمان آنها باشیم. انصافا مردم عراق از این همه مسافران غریبی که برای اولین بار آنها را می دیدند، از مهمانان و فامیل های درجه یک خودشان بیشتر پذیرایی کرده و احترام می گذاشتند.
یک صحنه فوق العاده رویایی که در فیلم ها هم نمی توان دید. احساس می کردی وقتی دعوت صاحب خانه را رد می کنی دل شکسته می شود، اما کم کم تاریکی شب خود را به رخ می کشد و احساس کردیم دیگر ادامه راه منطقی نیست میزبان بعدی که از ما خواهش کرد دعوتش را پذیرفتیم و به خانه اش رفتیم ، انگار دنیا را به او داده اند.
مردم عراق، بویژه ساکنان مسیر نجف تا کربلا خانه های خود را طوری طراحی کرده اند که حداقل دو چشمه سرویس بهداشتی و دو سرویس حمام داشته باشند. آنها با افتخار و با احترام زائران را به خانه شان راهنمایی می کنند تا خستگی از تن به در کنند و این مهمان نوازی توشه ای برای آخرت آنها باشد تا در برابر اهل بیت سربلند باشند.
گزارش: علی اشرف خانلری
