مردمی که در برهه های مختلف صبور در برابر غم ها سینه سپر کرده اند و امروز این چنین در غم از دست دادن عزیزانشان با سوگواریشان آمده اند تا زوار رضا(ع) را به منزل ابدیشان بدرقه کنند.
زواری که چندی پیش دلتنگ از نرسیدن به کربلا، غربت خود را بر شانه هایشان گرفته و با اندوه که در چشمانشان جاری بود قصد کردند غریبی خود را به مامن امن رضا(ع) بسپارند.
مامن امنی که بارها و بارها غم، غربت و دلتنگی خود را به آن سپردیم، به مامن امن غریبی آشنا که همیشه رئوفانه غریبی مان را پاسخ داده است و این زوار چقدر دلتنگ و بی تاب لحظه شماری می کردند تا بار دیگر امام مهربان با رئوفی خود دلتنگی هایشان را بنوازد.
ولی دریغ و صد درد که دست اجل در میانه راه قصد جانشان کرد تا در راه این امام رئوف عاشقانه همراه با همه گریه ها و ندبه ها و دلتنگی هایشان بسوزند همچون پروانه هایی گرد شمع.
پروانه هایی که امروز بال و پر سوخته شان تبریز را در ماتمی بزرگ فرو برده و مردمان تبریز را در اندوه سختی ....
مردم تبریز امروز از هر کوی و برزن با این غم بزرگ آمدند تا غربت امام رضا(ع) را به بهانه این سوختگان عاشق از چشمانشان فرو ریزند و با تکان شانه هایشان بار دیگر ثابت کنند که تبریز همچنان ایستاده است پای همه داشته هایش.
مردم تبریز امروز آمدند بگویند یا امام رضا(ع) راضی به رضای خداییم، آمدند بگویند از زبان زوار سوخته؛ «قسمت نشد غربت من زائرت شود/تنها دلم دور حرم می پرد رضا».
