دلنوشته ای به مناسبت روز معلول به قلم : ف عبدالوند
انسانم آرزوست
امروز روز من بود یا تو...
روز هر کسی که عصا دارد؟
از ویلچر استفاده میکند
کمی کوتاهی اندام...
زیادی نمیشنود
راستی واقعا معلول کیست؟
امروز را باید
تبریک گفت یا
تسلیت... ؟
من گزینه دو را انتخاب میکنم...
چرا که خیلی روزها وقتی با ویلچرم از نبود یک پل ساده به طعنه های جامعه نه میگفتم و یک دور قمری میزدم...
همانجا تسلیت گفتم به دلهایی که درک نکردند ممکن است انسانی امروز بیاید معلول باشد و بخواهد از جویی بگذرد گه برای افراد سالم به حد یک پرش بچه گانه هست...
نمیدانم با دیستروفی چقدر آشناییم، اسم با کلاسی که تا بر وجودت مینشیند تمام بدنت از ابهتش سست میشود و هر روز دریغ از دیروز...
میدانی بیماردیستروفی آرزویش چیست؟! نه خانه، ماشین، ثروت، لباس های آنچنانی و...
او فقط آرزو دارد یک ماشین مناسب سازی شده باشد و بیاید او را از برزخ ناتوانی بیرون بکشد و دعوتش کند به جامعه به اندازه یک معاشرت ساده... یک درمان ضروری ...اما چه کسی دلش میسوزد برای این دردها...
مگر نه اینکه او هم شهروند همین شهر است؟
و چقدر وجودم سرشاراز تسلیت میشود برای کسانی که نمیفهمید چقدر ناتوانی شرمنده میکند انسان را در مقابل عزیزانشان تا سر حد آرزوی مرگ...
و باز هم انسانهای سالم را بگویید بی خیال باشند و گره های زندگی خودشان را باز کنند...
میترسم...
میدانی از چه؟ از خودم که شبیه او نشوم ...
کودک معمولی که بخاطر یک تب ساده فکش کج شد و سمت چپ بدنش سست و به او گفتند معلول...
او زندگی را دوست داشت
اما بخاطر تحقیر جامعه از ظاهرش، دنیا را به دنیا خواهان میبخشد... و میرود به ملاقات خدا ...آیا تکرار نمیشود این قصه برای کسی ؟ بهتراست بگوییم معلولیت شتری است که ممکن است خانه وجود تو را انتخاب کند برای بیماری ...یادمان باشد سلامتی یک موهیت الهی است که احتمال تعدیلش بسیار است ...
امروز تمام تیترها سهمشان را به من و تو بخشیده اند...
حرف حرف من و توست...
عکاس ها از لرزش دستانم میگیرد...
گزارش گر از چرخش ویلچرم نمایش میسازد و
راحت بگویم: خیلی وقتها هم فیلم شکرانه خیلی ها میشویم...
بگذریم...
امروز که همه به همدیگر تبریک میگویند که نمیدانیم به چه دلیل...
ما هم یک تبریک بدهکاریم...
به همه آنهایی که جسمی سالم و دلی به وسعت برداشتن دردی از توانیابان دارند .
شب و روزش را به هم میدوزد تا توانیاب به دور از محدودیت ها باشد، بدرخشد،عاشق شود، زندگی کند و رنگین گمان میشود، برای لحظه های توفانی زندگی توانیابان...
ممنونم که زنده میکنید روانم را با باورهایتان...
اما کافی نیست...
ایکاش همه همچون شما بشوند و ما هیچوقت تنها نباشیم...
امضاء: صاحب تبریک های امروز
امروز روز من بود یا تو...
روز هر کسی که عصا دارد؟
از ویلچر استفاده میکند
کمی کوتاهی اندام...
زیادی نمیشنود
راستی واقعا معلول کیست؟
امروز را باید
تبریک گفت یا
تسلیت... ؟
من گزینه دو را انتخاب میکنم...
چرا که خیلی روزها وقتی با ویلچرم از نبود یک پل ساده به طعنه های جامعه نه میگفتم و یک دور قمری میزدم...
همانجا تسلیت گفتم به دلهایی که درک نکردند ممکن است انسانی امروز بیاید معلول باشد و بخواهد از جویی بگذرد گه برای افراد سالم به حد یک پرش بچه گانه هست...
نمیدانم با دیستروفی چقدر آشناییم، اسم با کلاسی که تا بر وجودت مینشیند تمام بدنت از ابهتش سست میشود و هر روز دریغ از دیروز...
میدانی بیماردیستروفی آرزویش چیست؟! نه خانه، ماشین، ثروت، لباس های آنچنانی و...
او فقط آرزو دارد یک ماشین مناسب سازی شده باشد و بیاید او را از برزخ ناتوانی بیرون بکشد و دعوتش کند به جامعه به اندازه یک معاشرت ساده... یک درمان ضروری ...اما چه کسی دلش میسوزد برای این دردها...
مگر نه اینکه او هم شهروند همین شهر است؟
و چقدر وجودم سرشاراز تسلیت میشود برای کسانی که نمیفهمید چقدر ناتوانی شرمنده میکند انسان را در مقابل عزیزانشان تا سر حد آرزوی مرگ...
و باز هم انسانهای سالم را بگویید بی خیال باشند و گره های زندگی خودشان را باز کنند...
میترسم...
میدانی از چه؟ از خودم که شبیه او نشوم ...
کودک معمولی که بخاطر یک تب ساده فکش کج شد و سمت چپ بدنش سست و به او گفتند معلول...
او زندگی را دوست داشت
اما بخاطر تحقیر جامعه از ظاهرش، دنیا را به دنیا خواهان میبخشد... و میرود به ملاقات خدا ...آیا تکرار نمیشود این قصه برای کسی ؟ بهتراست بگوییم معلولیت شتری است که ممکن است خانه وجود تو را انتخاب کند برای بیماری ...یادمان باشد سلامتی یک موهیت الهی است که احتمال تعدیلش بسیار است ...
امروز تمام تیترها سهمشان را به من و تو بخشیده اند...
حرف حرف من و توست...
عکاس ها از لرزش دستانم میگیرد...
گزارش گر از چرخش ویلچرم نمایش میسازد و
راحت بگویم: خیلی وقتها هم فیلم شکرانه خیلی ها میشویم...
بگذریم...
امروز که همه به همدیگر تبریک میگویند که نمیدانیم به چه دلیل...
ما هم یک تبریک بدهکاریم...
به همه آنهایی که جسمی سالم و دلی به وسعت برداشتن دردی از توانیابان دارند .
شب و روزش را به هم میدوزد تا توانیاب به دور از محدودیت ها باشد، بدرخشد،عاشق شود، زندگی کند و رنگین گمان میشود، برای لحظه های توفانی زندگی توانیابان...
ممنونم که زنده میکنید روانم را با باورهایتان...
اما کافی نیست...
ایکاش همه همچون شما بشوند و ما هیچوقت تنها نباشیم...
امضاء: صاحب تبریک های امروز
ارسال نظرات
غیرقابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۰
پر بیننده ها
آخرین اخبار
