به گزارش خبرگزاری بسیج مازندران، صدای سوختن از تمامی ساختمان قدیمی شنیده می شد. صدای یاری و کمک مردمی که از دست آتش به سمت پنجره ها پناه گرفته بودند.
یک آن، در میان هیاهوی آتش دلش بیاد خیمه های آتش گرفته ارباب افتاد.انگار روضه باز بود. اول صبح یا اباعبدالله...
اینجا دیگر وظیفه نبود که به او حکم کند، بماند و بایستد. تنها به آتش عشقی که درون سینه اش شعله ور شده بود، مردانه به سمت ساختمان غرق در شعله های سوزان روانه شد.
هرچه گفتند نرو بمان و ببین که این آتش بی مروت است، ایثار سرش نمی شود. شعله ها در کمین جانت نشسته است نرو بخاطر دختر کوچکت، مادر پیرت و همسر چشم براهت اما ...
بوی سوختگی تمام فضای منطقه را پر کرده بود. نفس عمیقی کشید سر را به خدا سپرد و گفت،امید مردم در حال خاکستر شدن است. من تماشاچی نیستم، من آتش نشانم.
آتش نشان،شعله آتش را با آب روی خودش خاموش می کند. آبروی من ایمانم، مردمم و وطنم...
آتش در مقابل جان و مال مردمم قد علم کرده و من سرباز این میدانم و ناجی آنها.
پیر ما گفته بود ما هم جزء همان هایی هستیم که در مواقع خطر زودتر از همه سینه سپر می کنیم و من مرید آن پیرمرادم.
رفت و بی محابا دل به طوفان آتش زد. زیر لب زمزمه می کرد ، خدای ابراهیم خدای آتش نشان ها هم هست.
ساختمان پلاسکو سکوی پروازش شد و آتش ، باغ بهشتی که او را در آغوش گرفت.
در چند قدمی آوارهای ساختمانی که مثل فواره در بلندی فرو ریخت، دخترکی دستان کوچکش رابه آسمان بلند کرده تا خدا دستان پدر آتش نشانش را بگیرد و از زمین بلند کند.
"علی ابراهیمی گتابی"
