ایُّها الذامُّ للدنیا المُغترُّ بغُروُرِها
ای کسی که دنیا را مذمت می کنی و تو را غرورِ دنیا گرفته و فریب داده است و داری بدی دنیا را هم می‌گویی.
خدعه کردی، با باطل‌ها رفیق شدی و حالا داری بدی آن را هم می‌گویی.
نگاه کنید که حضرت امیر(ع) وقتی از چیزهای بد سخن می‌گوید، انگار بی حیاست. ببینید که چگونه شکافت و او را جلوی همگان بی‌آبرو کرد. اگر الان بود می‌گفتند بیچاره را له کردی.
ثُم تذُمُها تو خود بر دنیا می‌پری آیا آن وقت مذمّت آن را می‌کنی؟
آیا تو مغرور دنیا شده‌ای و آن گاه آن را مذمّت می‌کنی؟ ببینید که او را چه کرد؟ حال او هر که بود، شیطان بود، یا غیر آن. سپس حضرت، خود دنیا را تعریف می‌کند. گوش بدهید تا بدانید که اینجا برای شیعیان و دوستان اهل بیت(ع) و اهل ایمان چقدر بزرگ و چه جای خوبی است، بلکه جایی بهتر از اینجا نیست.
گوش
بدهید، دلتان را هم بدهید. گوش مثل گیرنده صدا است. اصل کار، دل است.
حواستان به دلتان باشد. گوش مثل میرکوفون است. می‌خواهید آن را بدهید یا
ندهید. من را ببینید و دلتان را بدهید. زیرا دل از راه چشم هم کار می‌کند،
بلکه بیشرت کار می‌کند. انَّ الدنیا دارُ صدقٍ برای چه کسی؟ لِمَن صَدَقَها
برای آنکه بگوید خدای مهربان، ما را ساخت تا او را عبادت کنیم، یاد او
کنیم،دور باشیم تا قویت سلامت شدیم نزدیک برویم. ما در اینجا صورتاً از
خدا دوریم. در دنیا شهوات و خواهش‌های طبیعت هست دارُ صِدقٍ لِمَن صدقها
دار یعنی خانه. اینجا خانه صدق است برای کسی که تصدیق کند که خدا اینجا را
آفریده است تا در آن مکثی کنیم، یکدیگر را زیارت کنیم، خودمان را بسازیم،
آن وقت به حضور برویم.
کتاب طوبی محبت؛ جلد3 – ص 186
مجلس حاج محمد اسماعیل دولابی
