فیلم‌هایی که نشانگرعظمت ایران است، اسکار نمی‌گیرند
به گزارش سرویس بسیج جامعه پزشکی خبرگزاری بسیج، پروفسور علی کرمی، استاد دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله(عج) در یادداشتی خطاب به فیلم سازان، کارگردانان، هنرمندان و رسانه‌ها نوشت: بیایید برای اقتدار، امنیت ایران و سلامت مردم و جنبش ملی اصلاح سبک زندگی تلاش کنیم، ما نیازمند همکاری شما هستیم.
این استاد دانشگاه، در یادداشت خود می‌گوید: اصغر فرهادی، با فیلم "فروشنده" مجدداً اسکار گرفت که خیلی‌ها به وی تبریک می‌گویند، تحسین می‌کنند و می‌گویند برای ایران افتخاری دیگر آفریده است؛ فیلمی که تمام موضوعش حریم خصوصی، خشونت موجود در جامعه و بر محور تجاوز است، فیلمی که به نقد متخصصین سینما فاقد مولفه‌های یک فیلم بزرگ است و چون بنده تخصصی در این موضوعات ندارم به مفهوم دیگری می‌پردازم.
چرا به فرهادی دو بار اسکار می‌دهند؟
اکبر عبدی، هنرمند بزرگ سینما در جایی گفته است: دقت کنید به هیچ فیلمی که عظمت، استقلال، توانمندی، فرهنگ، خرد و بزرگی ایران را نشان دهد اسکار نمی‌دهند، به فیلم هایی اسکار می‌دهند که مشکلات، معضلات، بدبختی‌ها، تبعیض و خیانت، تجاوز و جدایی، فساد و خلاصه آبروریزی ایران را نشان دهد.
هر چند اینها واقعیت‌های تلخ جامعه است، کسی منکر وجود مشکلات جدی اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، فساد و تبعیض و ... در کشور نیست و ما نیز تمام تلاشمان جهت اصلاح سبک زندگی مقابله با اینهاست، اما آیا ایران فقط همین است؟!
مگر آمریکا و اروپا و کشورهای دیگر این مشکلات را ندارند؟ ما که در آنجا زندگی کرده‌ایم؟ فروپاشی خانواده، اخلاق و فساد و جنایت که در آمریکا و اروپا، ده برابر بیشتر است اما آنها آبروداری می‌کنند؟
و مهمتر اینکه آیا ایران روی دیگری ندارد؟ ایران عظمت ندارد؟ استقلال و پیشرفت 39 ساله ایران در مقابل همه فشارها، دشمنی‌ها، دفاع مقدس تحمیلی 8 ساله همین آمریکایی‌ها و اروپایی‌های حامی صدام را فراموش کرده‌ایم که خود حماسه‌ایست جاویدان که اگر در اختیار آنها بود هزاران فیلم صدها میلیون ها دلاری مانند آنچه برای ویتنام ساختند را تهیه می‌کردند و چنان غلو می‌کردند که مردم را تحمیق کنند فقط با این تفاوت که دفاع مقدس ما دفاع از کشور و ملت بود در مقابل تهاجمی ناجوانمردانه، پیروزی بود، جوانمردی بود و انسانیت، پهلوانی، اخلاق و معرفت اما جنگ ویتنام تجاوز بود و کشتار بی‌گناهان و خشونت و شکستی تلخ؟
آیا آنها به فیلم های غرور آفرین دفاع مقدس هم جایزه اسکار می‌دهند؟
چرا آنها به اینهمه فیلم ارزشمند که ایران را قدرتمند و سرافراز و مستقل و بزرگ نشان می‌دهد جایزه اسکار نمی‌دهند؟
همه می‌دانند جایزه اسکار مانند جایزه صلح نوبل سیاسی است نه علمی، فنی و هنری؟
همانطور که به شیمون پرز، جلاد و قاتل کودکان فلسطینی جایزه صلح می‌دهند که واقعا موجب تمسخر و تاسف است؟ همانطور که به اوباما که قول داده بود زندان های گوانتانامو و شکنجه گاه دهشتناک آبو غریب را تعطیل کند و نه تنها نبست بلکه از داعش و تروریست های آدم خوار حمایت کرد جایزه صلح نوبل دادند؟
همانطور که به شیرین عبادی که از تروریست ها حمایت می‌کند و بر علیه کشور و فرهنگ و دین و مردمش سخن می‌گوید، جایزه صلح نوبل می‌دهند؟ و خیلی های دیگر؟
بله آنها به خودی‌ها نوبل می‌دهند و هر کس بر علیه نظام سلطه فیلم بسازد هرگز نوبل و اسکار نمی‌گیرد و بلکه آنها را تروریست و ضد آزادی و .. خواهند نامید .
در رسانه‌ها گفته شده پاسخ تحقیر آمیز سفیر سوئد به نامه آن مثلا استاد سیاسی دانشگاه که فرق سوئد و نروژ را نمی‌دانست جالب است.
گویا این فرد به سفیر سوئد نامه‌ای نوشته و یک فرد ایرانی را که گویا نماینده مجلس است را به عنوان کاندید صلح نوبل معرفی می‌کند و سفیر سوئد در پاسخی گزنده می‌گوید : شما چطور استاد دانشگاه هستید که نمی‌دانید جایزه صلح نوبل را نروژی ها می‌دهند نه سوئدی ها ؟ و بعد نوشته
از نظر مردم سوئد در ایران یک نفر شایسته جایزه صلح نوبل است و آن سردار قاسم سلیمانی است که برای صلح واقعی با تروریست‌های خونخواری که کودکان را در قفس‌های آهنی زنده زنده می‌سوزانند و میلیون‌ها سوری و عراقی بی‌گناه را قتل عام کرده‌اند و در میدان عمل و جنگ مبارزه می‌کند نه در اطاق های شیک و سخنرانی و پشت تریبون‌ها.
بله بیایید صادقانه، منصفانه، با وجدان بشری، با چشمانی باز به بازی های جهانی نظام سلطه نگاه کنیم و بیاندیشیم چرا به این نوع فیلم‌ها اسکار می‌دهند؟
بیایید بیاندیشیم و بدانیم از دست ما ملت مبارز بشدت عصبانی هستند چون حاضر نیستیم با همه مشکلات، مستعمره آنها شویم، نوکر و تسلیم آنها شویم و در مقابل ظلم و تجاوز و سلطه سکوت کنیم.
بله آنها از ما خشمگین هستند چون 39 سال است هرچه خواستند بر علیه ملت ما کردند تا دست از استقلال و آزادی برداریم تا مانند عربستان و ترکیه و بحرین و قطر و ... مامور اجرای فرامین آنها باشیم و چون قبول نکردیم و عزت و غیرتمان را نفروختیم زجر کشیدیم اما سربلند ماندیم از ما عصبانی هستند .
اینک برای همه آگاهان، نخبگان، هوشندان و خرمندان جهان روشن شده است که اکثر سازمان های بین المللی، سازمان ملل، شورای امنیت، جایزه صلح نوبل، اسکار، جایزه جهانی غذا و شعارهای حقوق بشر، آزادی، دموکراسی، آزادی بیان، همه در اختیار قدرت ها مافیایی چون بیلدربرگ، راکفلر، بنیاد سوروس، راچیلد، راکفلر و مافیا ها و رسانه‌های تحت کنترل قدرت جهانی است.
همه دیگر می‌دانند که حتی در آمریکا انتخابات آزاد وجود ندارد و دلیل آن هم رئیس جمهوری است که ملت آمریکا بر علیه آن ایستاده‌اند، اما قدرت‌های مافیایی که به دنبال سلطه بر جهان هستند ارزشی حتی برای حقوق و آزادی مردم آمریکا و اروپا هم قائل نیستند.
آنها عربستانی را که مردم مظلوم و بی‌گناه یمن را قتل عام می کند و تروریست های آدم خوار را حمایت می‌کند را از لیست کشور های حامی ترور حذف می‌کنند و جایزه صلح می‌دهند و ایرانی که قربانی تروریسم است را حامی تروریست و ناقض حقوق بشر می نامند؟
یعنی شما نمی‌دانید آنها همه را به دو قسمت خودی و غیر خودی تقسیم کرده‌اند به خودی جایزه می‌دهند و همه غیرخودی ها را تروریست می‌نامند؟
مافیای اسلحه، صنایع بزرگ، غذا و دارو، آرایشی، رسانه‌ها، هنر، سینما، همه و همه در کنترل آنهاست تا به عنوان ابزاری برای فریب مردم، شستشوی مغزی ساده لوحان و ادامه سلطه خود بر جهان استفاده کنند.
بله باید چشم ها را شست، طور دیگری دید، جوانان قهرمان و جوانمرد ما در آن سوی مرزها برای مبارزه با تروریسم و ظلم و جنایت افتخار می‌آفرینند اما آنها را تروریست می‌نامند و تروریست‌های سلاخ و جهنمی را آزادیخواه!
قهرمانان و دانشمندان هسته‌ای ما برای کاربرد های صلح آمیز انرژی هسته‌ای در برق و دارو و درمان تلاش می کنند و همین سران حاکم بر جایزه دهندگان صلح نوبل و اسکار آنها را در کف خیابان ترور می کنند اما خود هزاران سلاح کشتار جمعی هسته‌ای و شیمیایی و میکروبی می‌سازند و این سازمان‌های بین المللی هیچ کاری با آنها ندارند؟
ملت بزرگ ایران؛ کاش فیلم سازان ما فقط چهره زشت و عبوس و معضلات اجتماعی ما را به دنیا نشان ندهند تا جایزه بگیرند و افتخار کنند بلکه عزت، اقتدار و بزرگی ایران را هم به دنیا نشان دهند؛ مهم نیست به ما جایزه دهند یا ندهند؟ مهم این است که ما به ملت خود در عرصه‌های بین‌المللی توهین نکنیم؟
بله باید مشکلات اجتماعی ایران که در بالا اشاره شد در قالب فیلم، سریال، مستند و گزارش های شفاف و بی پرده گفته شود، نقد شود تا کاری کنیم برای اصلاح آنها، ریشه یابی کنیم کجا را خطا رفته‌ایم، مدیران ما بدانند مردم مشکل دارند آسیب‌های اجتماعی جدی است و جنگ نرم سختی در درون جامعه وجود دارد، حال مستقیم و غیر مستقیم دشمنان ما هم به آن دامن می‌زنند اما اینها دلیل نمی‌شود از این معضلات راهی بیاموزیم برای گرفتن جایزه و کسب مثلا افتخار؟ این افتخار نیست و من به آن نمی‌بالم و خوشحال نیستم.
اینکه کارگردانی راه جایزه گرفتن را آموخته باشد که اگر آسیب‌های اجتماعی ایران را بزرگنمایی کند آنطرفی‌ها به او جایزه خواهند داد؛ این شیوه مورد نکوهش است.
کار نکنیم برای مشهور شدن؛ کار نکنیم برای جایزه‌های اینچنینی گرفتن، که خدای نکرده شهروند آنها شویم؛ پولی به کف آریم، جایزه‌هایی با این سوابق بد، در دستان نابکاران و دشمنان ایران و نظام و استقلال ما؛ کار کنیم برای امنیت ایران، برای خدمت به مردم، برای آسایش و رفاه و سلامت مردم، برای کسب رضای حق، برای اهدافی بسیار بزرگتر، انسانی‌تر و الهی‌تر.
بدانیم اینها در تاریخ ایران و جهان ثبت خواهد شد
مراقب باشیم چه می اندیشیم، به دنبال چه هستیم، چه می‌کنیم، برای چه خود را ارزان نفروشیم؛ این جایزه‌ها شاید سبب شهرت و ثروت و ... شود اما آینده ای هم هست؛ ایران و ایرانی عزیزتر از آن است، ما یک خانواده‌ایم همه با هم باید ایران را بسازیم.
یک فیلم ساز صرفاً با نشان دادن آسیب های اجتماعی کمکی به حل آن نمی‌کند؛ کاش فیلم سازان ما رسالت بزرگ خود را بدانند و با ارتقاء آگاهی، معرفت، فرهنگ دانش و اصلاح سبک زندگی مردم کمک کنند جامعه‌ای سالم تر از نظر جسمی، روحی روانی، اجتماعی، سیاسی، اقتصادی داشته باشیم.
ما دانشمندان غیر از قلم و سخن ابزار دیگری برای توسعه امنیت، سلامت، رفاه و عدالت در جامعه نداریم و اگر شما فیلم سازان، کارگردانان و رسانه‌ها دست ما را نگیرید تا به این اهداف کمک کنیم موفق نخواهیم شد.
پس بیایید دست در دست هم از قدرت رسانه، هنر، فیلم، سریال، مستند و همه توانمان برای ساختن ایرانی امن، آباد، سالم، مرفه و با نشاط که عدالت اجتماعی، سیاسی، اقتصادی در آن توسعه یابد استفاده کنیم.
قطعاً این راه هم موجب رضایت مردم و خداست و آبرو و شهرتی که از این طریق نصیبمان خواهد شد هزاران بار ارزشمند تر از جوایزی چون اسکار و نوبلی است که توسط بنیاد های آن چنانی اهدا شود.
