روز جهانی زن، روزی گم‌شده در تقویم
یکی از مهم‌ترین معیارهای سنجش توسعه و رشد یک کشور یا منطقه میزان اهمیت و اعتباری است که زنان در آن کشور دارا می‌باشند.
برای تحقق توسعه اجتماعی و تسریع فرایند رشد اقتصادی و محقق شدن عدالت اجتماعی ، چنان چه به زنان به‌عنوان نیروی فعال و سازنده نگریسته شود ، به‌طور حتم تأثیر بسیار زیادی بر روند توسعه و افزایش بهره‌وری اجتماعی خواهد داشت.
اما ساختار مردانه مسلط بر عرصه‌های سیاست گزاری ، مدیریتی و برنامه‌ریزی اجازه ورود به این وادی را به‌سختی می‌دهد و با مقاومت فرهنگی و اجتماعی سیاسی جامعه روبروست.
امروزه آنچه که تحت عنوان حضور زنان در عرصه‌های اجتماعی و مشارکت سیاسی شناخته می‌شود در کمتر از صدسال گذشته آرزویی بود که زنان برای به دست آوردن آن مبارزه می‌کردند.
با شروع قرن بیستم به دنبال صنعتی شدن و ورود به دنیای مدرن ، زمینه برای حضور زنان در عرصه‌های مختلف تا حدودی فراهم شد.
افزایش مشارکت این نسل تأثیر گزار اما همچنان کم‌بهره باکار در کارخانه‌ها ، ادارات و در برهه‌ای از زمان به‌عنوان امدادگران صحنه‌های جنگ و نبرد ابتدایی‌ترین گام‌های زنان برای احقاق حق اجتماعی آنان بود.
اما دستمزد پایین و شرایط کاری سخت و طاقت‌فرسا و کار در سطوح پایین اداری و شغلی آنان را به فکر اعتراض به شرایط موجود انداخت.
برجسته‌ترین اعتراض زنان در تاریخ معاصر، هشتم مارس ۱۹۰۸ میلادی و اعتراض به این شرایط کاری نامناسب و تحقیرآمیز بود که در آن روز زنان نارضایتی خود را ابراز داشته و پس از حبس در کارخانه و یک آتش‌سوزی معنادار ۱۲۹ تن از این بانوان جان خود را از دست دادند تا زمینه و بستر یک تحول اجتماعی و تحرک جامعه زنان و شروع جنبش‌های زنان باشد.
ما زنان ایدئالیسم نیستیم و با آرمان‌ها فاصله‌های فراوان داریم اما سوق به سمت اهداف خودرا به‌یک‌باره نمی‌توانیم به دست بیاوریم. حرکت به سمت وضعیت مطلوب نباید ما را از واقعیت وضعیت موجود غافل کند و ما را از ایفای نقش زیبای خویش در جامعه و خانواده دور بگرداند.
برای طی مسیر طویل اما زیبای نیل به هدف و رسیدن به جایگاه واقعی خویش گام‌هایمان را می‌توانیم آهسته اما برنامه محور و مدون برداریم.
زنان % ۱۰ درآمد جهان را به دست می‌آورند و تنها یک درصد دارایی‌های دنیا رادارند ، دوسوم بی‌سوادان جهان را زنان تشکیل می‌دهند. نیمی از مواد غذایی جهان را تولید می‌کنند اما به‌ندرت مالک زمین هستند. در ادارات و کارخانه‌ها علی‌رغم کار برابر و یا بیشتر و سخت‌تر درامد پایین‌تری نسبت به مردان دارند.
به‌طور متوسط روزی هجده ساعت کار در خانه را بر عهده‌دارند. بدون شک این جنس لطیف در عین ظرافت موجودی بسیار قدرتمند و توانمند است و می‌توان از پتانسیل بالای این انسان‌های ارزشمند بهره کافی را در جهت پیشبرد اهداف کلان جهانی و ملی برد و همین‌طور اعتلای عدالت اجتماعی و رعایت حقوق انسانی را موجب شد.
