فصل راهیان نور و مناطق عملیاتی جنوب از زائران شهدا پر می شود.در این میان آقازاده هایی حضور دارند که امانت پدرشهیدشان را بردوش گرفتند تا بگویند این راه تا ابد ادامه دارد .
کد خبر: ۸۸۴۲۲۶۷
|
۱۰ فروردين ۱۳۹۶ - ۲۲:۴۳


به گزارش خبرگزاری بسیج مازندران، فصل راهیان نور و مناطق عملیاتی جنوب از زائران شهدا پر می شود.فصلی که عده ای با گرفتن مدال سرخ رنگی که روی آن نوشته خادم الشهدا  آماده استقبال از مهمانان شهدا می شوند.

در این میان  آقازاده هایی حضور دارند که امانت پدرشهیدشان را بردوش گرفتند تا بگویند این راه تا ابد ادامه دارد .

امیر قنبری فرزند شهید مدافع حرم بهمن قنبری از بهشهر یکی از فرزندان شهدای کربلای خان طومان است که در سال جدید به گفته خودش « امسال در نبود پدر با نظر و مشورت خانواده ام بهترین مکانی که می شد خودم را آرام کنم ، آمدن به راهیان نور و خادم شهدای دفاع مقدس بود. حتی اگر شده کفش های خاک گرفته زائران شهدا را واکس بزنم.»

حال و هوای اردوگاه شهدای مازندران در خرمشهر برای امیر که اولین بار است خادم الشهدا شده و قبل از آن فقط زائر راهیان نور بوده تسکین دهنده دلی که در نبود پدر بی تاب و بیقرار است.

فرصتی پیش آمد تا با پسر شهید مدافع حرم قنبری هم کلام شویم . امیر از گمنامی پدرش و دردی که سال ها بعد ازهشت سال دفاع مقدس در دل داشت می گفت که « لشکر 25 کربلا به فرموده امام خامنه ای لشکری خط شکن بود. وقتی بهمراه پدرم به مناطق عملیاتی جنوب آمده بودیم ، پدرغریبی همرزمانش را می دید خیلی عذاب می کشید که چرا همرزمانش بخاطر انقلاب و آرمان های امام با رشادت های بی مثال جان داده اند اما در مسئله فرهنگی و زنده نگه داشتن یاد و خاطر شهدا ، خوب عمل نشده است .این  واقعا دردی بود که پدرم از آن عذاب می کشید.»

فرزند شهید حالا که لباس خادمی شهدا را برتن کرده از  دورانی که پدر لباس رزم پوشیده بود هم میگفت: «پدرم با دست کاری شناسنامه و سن جعلی از طریق جهاد به جبهه گیلانغرب اعزام شد. او در نوجوانی جوشکار ماهری بود.چنان خوب کار کرد که توانست به قسمت ادوات بیاید . بعد از آن با توانایی و خلاقیتی که از خودش نشان داد دوره های آموزش دیده بانی را طی کرد تا اینکه شد مسئول دیده بانی تیپ الحدید و طراح عملیات ها .»

شهید مدافع حرم بهمن قنبری با 84 ماه سابقه حضور در جبهه از ناحیه پا جانباز هم بوده و علاوه بر آن ریه هایش نیز بر اثر شیمیایی دچار آسیب شده بود.
شهید قنبری دیده بان دوران دفاع مقدس یک نابغه بود. نابغه ای که حتی شهید صیاد شیرازی را به تعجب واداشت . امیر قنبری میگفت«در سال 69 بعد از جنگ به فرمان امام رزمایشی قرار بود در آبادان برگزار شود. پدرم طراح عملیات این رزمایش شد.وقتی شهید صیاد شیرازی که یکی از هسته های عملیات بود برای بازدید و سرکشی رزمایش آمده بود هر کاری کرد تا اشکالی از طراحی عملیات بگیرد نتوانست. آنقدر پدر دقیق روی این عملیات کار کرد که شهید صیاد شیرازی به دنبال این بود که بداند طراح این عملیات کیست . تا اینکه با پرس و جو پدر را به او معرفی می کنند. وقتی شهید صیاد پدرم را می بیند با تعجب میپرسد قنبری تویی؟ باورش نمی شد یک جوانی با این سن و سال کم طراح چنین عملیات بزرگی باشد. همان جا با پدرم گرم می گیرد و میگوید اگر شما در ارتش بودی من همه این درجه های که به من داده اند را روی شانه های شما نصب میکردم.»
علاقه شهید مدافع حرم بهمن قنبری به صیاد شیرازی تا جایی بود که وقتی خبر شهادت صیاد را شنید به گفته فرزندش «پدرم سه روز از اتاقش بیرون نیامد. میگفت انقلاب یک  فرمانده مومن،مخلص و توانمند را از دست داد.»

شهادت صیاد مصادف می شود با تولد پسر شهید از همین رو پدر اسم فرزند را امیر گذاشت و همیشه به پسرش میگفت «یک صیاد رفت یک صیاد دیگر متولد شد.»

به گفته امیر پدرش یک لحظه بی کار نبود از سال 70 که وارد سپاه شد از آموزش نیروهای لشکر گرفته تا نیروهای افغانی در افغانستان همیشه در حال خدمت بود و میگفت من فقط برای رضای خدا کار میکنم. علاقه شهید به حضرت زهرا(س) خاص بود .وقتی همه دوستان و همرزمانش میگفتند شما لیاقتت بیشتر از این کارهاست. اما برای او مهم نبود فقط نمی خواست کسی متوجه خدمتش بشود و روی مسئله گمنامی خیلی حساس بود.

شهید قنبری دیده بان نابغه ای که گرای شهادت را در آسمان خان طومان داد در اولین بار اعزام به سوریه آسمانی شد. فرزند شهید می گفت « پدرم برای رفتن به سوریه خیلی تلاش کرد. قول هایی گرفت که وقتی به عقب می افتاد غم و ناراحتی در چهره اش مشخص می شد که ما به شوخی میگفتیم آخرش اعزام نشدی و میگفت بازهم عقب افتاد. ازاینکه چرا اعزامش دیر شده بود، خیلی خسته میشد.»
«پدرم برات شهادتش را از اربعین گرفت. او که  برای نان گرفتن  نمی توانست پیاده راه برود اما در اربعین سال 94 مسیر 80 کیلومتری نجف تا کربلا را با دوعصا طی 7 روز طی میکند تا به گفته خو

9906160024, [۲۸.۰۳.۱۷ ۱۱:۳۳]
دش خادم شدن حرم حضرت زینب(س) را از سالار شهیدان بگیرد.» امیر این حرفها را می گفت و آه میکشید.

گره اعزام شهید قنبری به دستان سیدالشهدا(ع) باز شده بود و امیر از آخرین شب بودن با پدرش می گفت:« قرار بر این بود پدرم 18 فروردین اعزام شود اما ساعت 8 شب 15 فروردین صدای زنگ تلفن در خانه میپیچد و به پدرم خبر میدهند آماده رفتن شود.»

تک تک ثانیه های آن شب برای امیر دوباره تداعی شده بود و میگفت « دل کندن خیلی سخت است .ان شب وداع ،شب سنگینی بود. من توی عمرم دوبار گریه پدرم را دیدم یکی بار وقتی بچه بودم که یکی از اقوام مرحوم شدند و پدرم گریه کرده بود. یک بار هم همان شب اعزام ، که پدرم مرا در آغوش گرفت و بلند بلند گریه میکرد و من هم در آغوشش گریه میکردم.»  
او که  آرام و بی صدا اشک از چشمانش جاری میشد ،میگفت که « عید آن سال برایم عید متفاوتی بود یک لحظه از پدرم جدا نمی شدم میگفتم باید در کنارش باشم . انگار حسی به من میگفت دیگر پدر را نمی بینم . از وقتی پدرم به من گفته بود امیرجان یک وقت دیدی نبودم و  به قافله همرزمان شهیدم پیوستم، تو باید مراقب مادرت و خانواده باشی. دیگر مطمئن شدم قرار است اتفاقی بیفتد. »
مظلومیت شهدای خان طومان قابل نوشتن نیست کدام قلمی میتواند از شهادت دلیرمردان دیار علوی که چه غریبانه در کربلای شام پرکشیدند، بنویسد.
خبر شهادت مدافعان حرم مازندرانی در خان طومان دست به دست در شبکه های مجازی پچییده است و امیر هم این خبر به گوشش رسیده بود. او میگفت «من مطمئن بودم پدرم جز شهدای خان طومان است  فردای آن روز که به مدرسه رفتم از طرز نگاه های مدیر و معلمان مدرسه فهمیدم خبری است اما به روی خودم نیاوردم تا اینکه بعد از مدرسه به خانه برگشتم .رفتارم با مادرم طوری بود که مادرم ازم سوال کرد امیر جان چرا آنقدر ناراحتی چیزی شده . نمیخواستم خبر شهادت پدرم را به مادر بدهم . میخواستم با رفتارم متوجه شود. سختی خبر شهادت پدرم را تا زمانی توی دلم نگه داشتم وقتی که پیکر بی جانش را دیدم »
فرزند شهید  که تا سن 17 سالگی کمتر شبی بوده که در آغوش پدر نخوابیده بود دلش در این یکسالی که بابا را ندیده ،صدایش را نشیده دستش را روی سرش ندارد، خیلی تنگ  است.رابطه ای که بگفته خودش بیشتر از پدر و پسر به دو دوست و رفیق صمیمی شباهت داشت. آنقدر این رابطه و محبت بین پدر و پسر زیاد بود که پدر او را امیر صدا نمی زد و میگفت داداش.

«برایم نبود پدر خیلی سخت است .تنها چیزی که میتوانست آرامم کند این بود که پدرم مزد تمام زحماتی  که در این دنیا نتوانست بگیرد حضرت زینب(س) مزدش را  با شهادت داد.» انسان وقتی این حرفها را  از آقازاده ای می شنود که تنها مرهم دل سوخته اش شهدا هستند به سختی می تواند خودش را کنترل کند.
شهادت پدر برای امیر یک افتخار است که باعث شده تا او و خانواده اش پیش خدا مقرب تر شوند . او می گفت« زخمی که دل خانواده شهدا را به درد میآورد طعنه و کنایه های است که عده ای میگویند مدافعان حرم برای پول و سهمیه به سوریه می روند. ما حتی پول بیمه پدر شهیدم را نگرفتیم و اصلا به آن احتیاج نداریم. پدرم با خدا معامله کرد و پول و سهمیه چه ارزشی دارد. اگر آنهایی که این حرفها را می زنند به آن ایمان دارند که شهدا برای پول و سهمیه به سوریه می روند، چرا خودشان نمی روند.»

برای فرزند شهید مدافع حرم حاج بهمن قنبری، پدر نماد یک بسیجی مخلص گمنام  و تابع محض ولایت مطلقه فقیه است که این را در عمل نشان میداد. او به نقل از پدرش که اگر انقلاب تا به اینجا رسید مرهون امام زمان(عج) و ولایت فقیه است .اگر خدایی ناکرده ذره ای از ولایت فقیه عقب بکشیم صدمات جبران ناپذیری به انقلاب وارد می شود،میگفت « پدرم در وصیت نامه اش تاکید کرده بود پشتیبان ولایت فقیه باشید که عمود خیمه گاه اسلام است.»

ارسال نظرات
پر بیننده ها