مدیریت بحران با لباس پلوخوری؟!

به گزارش خبرگزاری بسیج، در روزهای اخیر شاهد بودیم که مسئولین مختلف کشوری و استانی با حضور در مناطق مختلف بحران زده به ابراز همدردی با مردم این مناطق پرداختند. اما آیا همدردی با سیل‌زدگان آن‌هم با لباس پلوخوری ممکن است؟!

به گزارش خبرگزاری بسیج آذربایجان غربی، حادثه تلخ طغیان رودخانه ها در نقاط مختلف استان های شمالغربی صحنه های ناگواری را به همراه داشت. از غرق شدن تعدادی از هموطنانمان در رودخانه ها آن هم به دلیل نبود امکانات و مسیرهای مناسب برای تردد تا تخریب منازل و دارایی های اهالی روستاها و شهرهای مختلف به واسطه هجوم سیل!

متاسفانه در این حادثه از همان ابتدا شاهد کم کاری و ناتوانی بخش های مختلف مرتبط با مدیریت بحران بودیم، به طوری که چندین ساعت پس از وقوع حادثه و گرفتاری مردم در میان موج های خروشان رودخانه ها هیچ همتی از سوی ستادهای مدیریت بحران شهرستانی و استانی برای مقابله با افزایش مخاطرات انجام نشد.

هرچند دلایل مختلف وقوع این سیل و آب گرفتگی بسیار بود و اکثریت آن نیز مربوط به بسته شدن مسیرهای آبراهه به منظور تکمیل طرح های ستاد احیای دریاچه ارومیه یا تعیین مسیرهای جایگزین برای تردد وسایل نقلیه و عابرین پیاده در روستاها و بخش های مختلف به دلیل نبود استحکام کافی در جاده های اصلی و مسیرهای بزرگ بود، اما در کنار تمام این دلایل بی توجهی به تنها خواسته مردم یعنی رسیدگی سریع به وضعیت سیل زدگان از سوی دولت و مدیران ارشد دولتی در استان قابل تامل و تاسف بار است.

اینکه بسیاری از روستاهای درگیر بحران سیل و آب‌گرفتگی با حضور نیروهای خودجوش مردمی و تنها با امکانات اولیه شخصی مردم از مخاطرات پیش رو رهایی یافته و با وجود تمام کمبودها به همین امکانات اندک نیز بسنده کنند نشانگر قناعت طبع اهالی بود و نه مدیریت بحران چندین میلیاردی در سطح استان و شهرستان ها!

حضور دیرهنگام مدیران دولتی و مرتبط با مدیریت بحران استانی و شهرستانی در میان مردم مناطق آسیب دیده و البته بی توجهی به خواسته های مردمی برای رفع بحران و تهیه امکانات مناسب برای این امر، آن هم با این بهانه ها که «امکانات مناسب برای حضور در صحنه نداریم»، «مسیرهای دسترسی به مناطق مسدود شده» و «امکانات موجود در روستاها و بخش های دیگر مشغول خدمت رسانی هستند» از اصلی ترین دلایل نارضایتی مردم از این بخش و پناه آوردن به سوی نیروهای سپاه، ارتش و ناجا و نیز نیروهای مردمی نظیر بسیج بود.

نیروهایی که بدون توجه به درجه و جایگاه خدمتی‌شان پای در میدان گذاشته و همراه با مردم در میان آب های طغیان کرده رودخانه ها نسبت به مردمیاری و نهضت خدمت رسانی اقدام کردند و رضایت اهالی مناطق آسیب دیده را جلب کردند.

در کنار تمام این تلاش ها و خدمت رسانی های نیروهای خودجوش آن هم با لباس مقدس خدمت نظامی، نکته جالب توجه برای مردم و رسانه ها حضور مدیران ارشد استانی و کشوری و حتی شهرستانی با لباس هایی بود که نشانگر اوج «مدیریت بحران» است!

حضور نمایندگان مجلس، فرمانداران، بخشداران، استاندار، مدیران کل و نیز میهمانان کشوری از سوی دستگاه های دولتی و خدمات رسان با کت و شلوار و لباس های رسمی «پلوخوری» خود در مناطقی که اصلی ترین دغدغه مردم «خدمت رسانی برای رهایی از بحران» است، نشان دهنده توجه بیش از اندازه و کافی این مدیران به مقوله «خدمت بی منت» بود؛ امری که مورد تاکید امام(ره) و رهبر معظم انقلاب اسلامی در مواقع بروز حادثه و آسیب به مردم بوده است.

تصاویر و اخبار منتشرشده در رسانه های رسمی و حتی پایگاه های اطلاع رسانی اشخاص حضوریافته در این مناطق نشان دهنده اوج تاثر و تالم آنان است، به نحوی که حتی لکه کوچکی از گِل و لای مانده بر روی دیوار و لوازم منازل هم روی آن ها دیده نمی شود! لباس هایی که نه تنها هیچ بویی از رسیدگی به بحران در آن ها دیده نمی شود بلکه بیشتر شبیه حضور در مراسمات و برنامه های رسمی است.

حال این سوال در اذهان مردم و رسانه نقش می بندد که بودجه های میلیاردی برای دستگاه های متولی مدیریت بحران در استان های مختلف دقیقا در کدام بخش صرف می شود و برای کدامین مواقع تعبیه شده که در چنین بزنگاه هایی باید جای خالی مدیریت بحران و مسئولین را به خوبی احساس کرد؟!

هرچند حضور مسئولین برای دلداری دادن به مردم در این گونه موارد لازم و اجباری است اما آیا واقعا این حضور با لباس اتوکشیده و قامت عصا قورت‌داده نیاز اصلی مردمان بحران زده و آسیب دیده از سیل است؟ یا اینکه حضور مسئولین با لباس های مناسب برای این شرایط بهتر بود؟!

حضور استاندار و نائب رئیس اول مجلس شورای اسلامی به همراه اکیپی چندین نفره متشکل از کت و شلواری های با رنگ های مختلف و جنس های متنوع یادآور حرکت جالب آن نماینده محترم بود که برای بازدید از وضعیت پل یکی از روستاها و بارندگی های اخیر زیر چتری ایستاده بود و همراهانش که از اهالی همان روستا بودند بالاجبار باید در زیر باران نظاره گر دلخوشی وی می بودند!

کاش مسئولین مدیریت بحران را جدی تر از این ها می گرفتند…