به گزارش سرویس بسیج جامعه زنان کشور خبرگزاری بسیج، زمان
های گذشته، روند بازی همه کودکان، بازی های گروهی در کوچه و خیابان بود،
اما در کمتر از 20 سال با تغییر سبک زندگی، سبک بازی های کودکان نیز روند
دیگری گرفت و از گروهی به فردی تبدیل شد.
در آن زمان که هنوز بازی های رایانه ای برای کودکان جا نیفتاده بود و بزرگترین دغدغه و شاید به زبان دیگر «آرزوی کودکان» داشتن آتاری بود که با آن می شد، قارچ ها را با آدمکی که در آن هست، خورد و با پرش های هیجانی امتیازاتی را در هوا زد اما این تمام ماجرا نبود.
در اوایل دهه هشتاد هم همچنان زمانی که فضای مجازی وارد فضای حقیقی شد، بیشتر جوان ها به آن اقبال نشان دادند اما کودکان همچنان سرگرم بازی های کوچه و خیابان بودند.
آن دسته از والدین که موفقیت آینده کودکان خود را تصاحب شغل در مراتب عالی می دانستند، کودکانشان را به کلاس های مختلف فرستادند اما با ورود فضای مجازی در گوشی های تلفن همراه و همچنین تبلت ها، این وسیله لوکس که اکثرا هدیه پدر خانواده به مادر بود تا همسر از اتفاقات اطراف خودش غافل نباشد، به حد هم بازی شدن با کودکان تغییر کاربری داد.
کم‌توجهی پدر و مادر نسبت به تربیت کودکان و توجه نکردن به پرکردن اوقات فراغت فرزندان، آن ها را به سمت نرم افزاهای موبایلی می کشاند که سوء مدیریت آن مشکلات غیرقابل جبرانی را رقم زد.
کودکانی که تا دیروز شور و شوق بازی در کوچه و خیابان داشتند حالا بزرگترین دغدغه شان ویراژ با ماشین مسابقه ای در تبلت مادرشان شد؛ اما این تازه اول راه بود، خرید بازی های آنلاین و شوق استفاده از بازی های آنلاین باعث شد که کودکان نیز مانند بزرگترها مجذوب این مستطیل جادویی شوند.
والدینی که راضی نبودند فرزندانشان در کوچه و خیابان با کسی که نمی شناسند هم بازی نشود یا اینکه تنهایی به محله ناآشنا برود، در فضای مجازی آن ها را رها کردند؛ کودکان در فضایی که نمی توان پیش بینی کرد چه پیامی به مخاطب خواهد رسید، رها شدند و جذابیت برخورد با افراد مختلف باعث شد که تعداد زیادی از کودکان کاربر اینترنت، وارد فضای گفتگوی آنلاین شوند.
کودکان وارد فضایی می شوند که دروغ های پروفایلی بیداد می کند، دروغ از سن و تحصیلات و محل زندگی و حتی عکس پروفایل! پسران دوست دارند خود را بزرگتر نشان دهند و مردان و زنان خود را جوان معرفی می کنند، اکثر کاربران خود را تحصیل کرده رشته هنر و دانشگاه های معروف، معرفی می کنند تا بیشتر مورد اعتماد قرار گیرند.
برخی از کاربران محل زندگی خود را هم به دروغ اکثرا در محلات و شهرهای پرجمعیت نشان می دهند و زیبایی صورت، تناسب اندام، چشمان زیبا و به طور کلی همه ابزار را به کار می برند تا برای مخاطب جذاب باشند.
بسیار قابل پیش بینی است که تشخیص راست و دروغ این مخاطبان برای کودکان معصوم، ساده دل و بی تجربه ی رشد یافته در محیط های سالم و بدون دروغ بسیار دشوار است و آسیب پذیری آنان در این فضا بیش از هر سن دیگری اتفاق می افتد.
امکان تجارت گرایی که شامل بازاریابی و تبلیغات گسترده با محوریت کودکان می شود و در کنار آن امکان دسترسی کودکان به اطلاعات شخصی والدین و یا افراد دیگر که روی رایانه آنها ذخیره شده‌اند و انتشار آن، در کودکان وجود دارد.
با این اوصاف، از زمانی که این دایه های مهربانتر از مادر، نقش هم بازی کودکان را ایفا می کنند، کودکان 72 درصد از فعالیت های خود را به فضای مجازی اختصاص داده اند و از این زمان صرف شده، طبق آخرین آمارها از حضور خطرناک کودکان در فضای مجازی و علی رغم تصور والدین کودکان تنها 5 درصد زمان خود را به پورتال های بازی های آنلاین در اینترنت صرف می کنند، و 3 درصد را به وب سایت های مربوط به دخانیات و مشروبات الکلی و بیشترین زمان خود را برای ابزارهای ارتباطی مجازی مانند تلگرام و اینستاگرام صرف می کنند.
اما این آشفته بازار راه حل دارد و یکی از مهمترین و سریع العمل ترین راه حل ها، صحبت با کودکان در مورد فضای مجازی است، همانطور که والدین وقتی فرزندان را برای خرید می فرستند، اطلاعات لازم را به آنها می دهند، مسیر را نشان می دهند و هزینه ای که باید بپردازد و جنسی که باید بگیرد را مشخص می کنند، در فضای مجازی هم باید این کار صورت گیرد، آن ها باید بدانند پا به چه فضایی گذاشته اند.
آگاهی دادن نسبت به دروغ هایی که در فضای مجازی هست و اینکه افرادی قصد دارند از آن ها سوء استفاده کنند نیز از نظر روانشناسان روش موثری است، اما نباید سیاه نمایی و اغراق صورت گیرد و برای اتفاق افتادن این قضیه بهتر است که برخی امکانات و خدمات فضای مجازی به کودک آموزش داده شود تا حضورش در این فضا هدفمند باشد.
عدم کلیک کردن بر روی صفحات ناشناس هم جزو اولویتی است که باید به فرزندان آموزش داده شود.
به طور غیرمستقیم هم به صورت مالتی مدیا و چند منظوره، سبک زندگی دیجیتالی را باید به کودکان خود مانند دست شویی رفتن، مسواک زدن و لباس پوشیدن، یاد بدهید. خیلی از مهارت‌های اجتماعی را کودکان و نوجوانان می‌توانند در محیط واقعی، به طور مستقیم یا غیر مستقیم از دیگران یاد بگیرند.
بهتر است که والدین صفحاتی که مورد تاییدشان است را به کودکان بشناسانند تا از حضور در فضاهای غیر اخلاقی پیش گیری کنند و محدودیت زمان استفاده از فضای مجازی هم روش اثرگذاری است که باعث می شود تفریح کودک فقط صرف مشغولیت های مجازی نشود.
قطعا روش های دیگری هم برای کنترل آسیب ها برای کودکان وجود دارد که در این یادداشت به آن پرداخته نشد اما به عنوان آخرین راه کار، می توان به همراهی والدین با کودکان اشاره کرد که دوست بودن با کودکان و صرف وقت برای آن ها نیز یکی از بهترین و موثرترین روش هایی است که در این زمینه هم جواب می دهد، والدین گاهی با کودکان خود وارد فضای مجازی شوند و یا در گروه هایی که کودکشان عضو است، عضو شوند تا بتوانند از دور آن ها را کنترل کنند.
