به گزارش خبرگزاری بسیج مازندران، رمضان که از نیمه می‌گذرد، انگار روزها و ساعتها
طولانیتر می‌شوند اما وقتی به شب 19 رمضان و یکی از شب‌های قدر میرسی،
گویی خستگی‌هایت فرو میریزد و دلت نمی‌خواهد این ماه را پایانی باشد، زیرا
عظمت و ضرورت این ماه را بیش از روزهای گذشته درک میکنی و از معنویتی
شفاف سرشار میشوی. رمضان و سفرههای افطار و سحر، شوق گوش دادن به «ربنا»، انتظار شیرین «الله اکبر» افطار و دعای سحر، کرامت سفرههای خیرانه، لبخند تحویل یک ظرف آش نذری به همسایه، همت عاشقانه برای ختم قرآن، ذوق دعوت از خویشاوندان، شوق رفتن به میهمانی یک دوست و ریزش اشکهای خالصانه در زمزمه‌های شب‌های قدر.
شب‌های رمضان یکی پس از دیگری به سپیدهدم پُر از توکل و نشاط معنوی میرسد، اما شب نوزدهم رمضان در تاریخ هستی به سحرگاهی ختم می‌شود که در آن یکی از بهترین بندگان خدا مظلومانه هدف تیغ کینه و عداوت یکی از شقیترین افرادی قرار میگیرد که نهادن نام انسان بر او سخت و آزاردهنده است.
علی(ع) نمونه کامل یک انسان فرهیخته و کمالیافته و تفسیر مجسم آدمیت و بندگی است که هر فردی بسته به ظرفیت خود از نور عبودیت او بهره‌مند می‌شود، امتیاز مهم علی(ع) این است که او به منبع اصلی هدایت و روشنی متصل بوده و هرگز جدایی از آن را برای خود متصور نبوده است، او «قرآن ناطق» است و از این جهت سخنانش دلنشین و جذاب و دارای جاذبه‌ها و دافعههای بسیاری است که دوست و دشمن را به حیرت و تأمل وامی‌دارد.
شهادت برای شخصیت بینظیری چون علی(ع) یک رستگاری است چه اینکه خود پس از ضربه شمشیر زهرآلود «ابن ملجم مرادی» بر فرق مبارکش، فرموده است: «فرت و رب الکعبه»، و با این جمله کوتاه اما پُرمعنا همه هستی را به حقیقتی رهنمون شد که اگر غرق در «الله» شوی، برای ملاقات با او لحظهشماری میکنی و با آغوشی باز به استقبال مرگی میروی که جز رستگاری نیست.
«رمضانالمبارک» را بیشتر مزین به نام محمد(ص) و علی(ع) میشناسیم، از معراج پیامبر خاتم است تا عروج ملکوتی علی(ع)، و اینها نشانه‌ها و حقایقی است که مانند چراغ راه، آدمی را به سر منزل جاودان و امن تشویق میکنند و هر کدام برای آدمی تذکری است تا با استفاده از این نشانه‌ها تقدیر خوبی را برای خود رقم بزنیم.
حقیقت این است که آدمی در شکوه و عظمت شب‌های قدر مانده است و ظرفیت شناخت آن را ندارد، چه اینکه خداوند فرموده است « و ما ادراک ما لیلة‌القدر» که این رازی است سر بهمهر، اما خدا کند در ثواب، توجه و اخلاص این شبها نمانیم و نهایت بهره را ببریم.
شب‌های قدر با زمزمه‌های زیبای «الهی العفو» و «الغوث الغوث، خلصنا من النار یا رب»، زیارت امام حسین(ع)، غسل و دو رکعت نماز، مراسم «قرآن به‌سر»، توزیع غذای نذری و بهویژه احیای این شب‌های مبارک که گاه در خانه‌ها و یا در مساجد و بقاع متبرکه برگزار می‌شود، برای آنها که میخواهند غبار دل و روح خسته خود را در دریای رحمت الهی شستوشو داده و از چشمه زلال الهی حتی جرعهای آب بنوشند، یک فرصت طلایی است.
شب‌های قدر بیتردید نشانه لطف بیشائبه خداوند به بندگان است، خداوندی که جز خوبی و رستگاری برای بندگان خود نمی‌خواهد و هر کدام از مخلوقاتش را بینهایت دوست دارد، او قدر را مقدر فرموده تا آدمی به بازنگری در فطرت خویش بپردازد و خود را خالص گرداند تا آنجا که گویی دیگر فرصت حیات ندارد و در این لحظات تنها و تنها باید به «حبلالمتین» چنگ بیندازد تا از صخرههای جهان مادی پرت نشود.
در لیالی قدر فرشتگان و روح مأمور می‌شوند که از افلاک بر خاک بیایند تا شاهد بندگی انسان باشند، شبهایی که زمین فرشتهباران می‌شود و تقدیر یکساله هر کدام از خاکیان رقم میخورد.
شب‌های قدر در هر نقطهای از ایران اسلامی با برگزاری ویژه برنامههایی همراه است؛ مازندران نیز همانند سایر استانهای کشور، آماده برگزاری مراسم شب‌های قدر است، 300 بقعه متبرکه و حرم امام‌زادگان مازندران میزبان مردم این استان است و در این گردهمایی معنوی، همه دعوت هستند، شب‌های قدر فرصتی است برای تمرین بندگی، اقرار به گناهان، طلب حاجات، استغاثه، کمک خواستن، طلب بخشش، توبه و صیقل دادن روح و جان در پیشگاه «ستارالعیوب».
بیایید قدر «قدر» را بدانیم و از زمانهایی که شاید تا سال آینده برای هر کدام از ما امکان تکرار آن وجود نداشته باشد، با تمام وجودمان بهره ببریم تا اشکها و دعاهایمان، آغاز لبخندهایی باشد بر زندگی خودمان و یا مسیر زندگی دیگرانی که دوستشان داریم.
