خانم مولاوردی به کجا چنین شتابان؟!

قبل از بررسی عملکرد ایشان و این سوالات لازم است مروری بر مبانی زن و خانواده در منظومه فکری انقلاب اسلامی داشته باشیم. در رابطه با زن و خانواده به لحاظ تاریخی می توان سه جریان غالب را بعد از قاجاریه شناسایی کرد: 1. دوره پهلوی اول که زن را در کنار و به تعبیری جدای از خانواده می‌دانست؛ 2. دوره پهلوی دوم که زن را در مقابل خانواده تعریف کرد؛ و دوره ی سوم که دوران انقلاب اسلامی است و زن در درون خانواده و محور خانواده تعریف می‌شود. هر کدام از این تعاریف در طول تاریخ در آن برهه ی زمانی، الزامات و اقتضائاتی را برای این نهاد مقدس بوجود آورده اند اما زن و خانواده در انقلاب اسلامی. مقام معظم رهبری به عنوان بزرگ نظریه پرداز انقلاب اسلامی در رابطه با زن و خانواده دیدگاه‌های مشخصی دارند. در سومین نشست راهبردی با عنوان زن و خانواده مقام معظم رهبری خانواده را سلول اجتماع معرفی می‌کنند و سلامت این سلول ها را موجب سلامت جامعه می‌دانند[1]، به این معنی که مصلحت جامعه در همه ی سیاست گذاری ها و قانون گذاری ها خانواده محوری به معنی واقعی است. نکته ی دیگر نوع نگاه انقلاب اسلامی به موضوع نسبت زن و خانواده است، همانطور که مطرح شد، نگاه به زن بدون نگاه به خانواده اشتباهی بزرگ و نابخشودنی است که مظهر تمدن غرب و لیبرالیسم است، در این مورد نیز معظم له معتقدند[2] خانواده نقطه ی ضعف غرب است، در غرب اسم زن آورده می‌شود و مطرح می‌شود سوای از خانواده. نکته ی دیگر در زمینه‌ی شاغل بودن زنان در پست های مختلف است،‌ایشان این موضوع را افتخار نمی دانند و معتقدند:« افتخار به اینكه ما این تعداد وزیر زن، این تعداد نماینده‌ی زن، این تعداد معاونِ بخشهای مختلفِ زن، این تعداد رئیس مؤسّساتِ تجاری زن داریم، افتخار به این غلط است؛ این انفعال در مقابل آنها[گفتمان غرب در مورد زنان] است.»[3] در مقابل، ایشان برای زنان جایگاهی والا و متعالی در جامعه ی اسلامی در ارتباط با خودش، خانواده و جامعه را تعریف می کنند:« در عرصه‌ی اوّل - یعنی عرصه‌ی رشد معنوی و تعالی روحی و نفسانی انسان - میان زن و مرد فرقی نیست.... عرصه‌ی دوم، عرصه‌ی فعّالیتهای اجتماعی است؛ اعم از فعّالیت اقتصادی، فعّالیت سیاسی، فعّالیت اجتماعی به معنای خاص، فعالیت علمی، درس خواندن، درس گفتن، تلاش کردن در راه خدا، مجاهدت کردن و همه‌ی میدانهای زندگی در صحن جامعه....بخش سوم - که آن هم بسیار مهم است - بخش خانواده است. یعنی زن بعنوان یک همسر یا یک مادر...»[4] ایشان در بیان مرتبه‌ی مادری و خانه داری‌ در روز ولادت حضرت زهرا سلام علیها می‌فرمایند:« امروز را روز زن و روز مادر نام‌گذاری کرده‌اند؛ خیلی خیلی خوب است؛ میشد گفت روز رهبر، اشکالی نداشت؛ میشد گفت روز والاترین انسان؛ امّا امروز نیاز جامعه‌ی ما به این است که بداند مادری یعنی چه؟ زنِ خانه بودن یعنی چه؟ کدبانو بودن یعنی چه؟ فاطمه‌ی زهرا با آن شأن و با آن رتبه و با آن مقام و با آن عظمت، یک خانم خانه‌دار است؛ این تحقیر او نیست؛ او که با آن عظمت قابل تحقیر نیست، مگر این عظمت را میشود کوچک شمرد؟ این عظمت به جای خود محفوظ است، امّا یکی از شئون و یکی از مشاغل همین عظمت عبارت است از همسر بودن یا مادر بودن و خانه‌داری کردن؛ با این چشم به این مفاهیم نگاه کنیم.» موضوع دیگری که وجود دارد، بحث بر سر حقوق زن است، ایشان در دیدار با مداحان اهل بیت علیهم السلام در اسفند 95 طرح موضوع عدالت جنسیتی در داخل را زیر سوال می‌برند و آن را مفهومی نادرست و مصیبت زا می‌دانند که مبدعان اصلی آن هم اکنون دچار هلاکت و بدبختی هستند:«میگویند چرا اجازه نمیدهید زن در بیرون از منزل کار کند؛ اوّلاً چه کسی اجازه نمیدهد؟ چه اشکال دارد؟ ثانیاً کار کردن در بیرون منزل، یعنی فرض کنید ماشین‌نویسیِ فلان اداره، یک شأن است برای زن که ما برای او یقه بدرانیم؟ معنای عدالت این است؟ معنای عدالت این است که آنچه را خدای متعال در کُمونِ ذات هر موجودی قرار داده، آن را بشناسیم، قدر بدانیم و آن را پرورش بدهیم؛ عدالت این است.» « اینهایی که از حقوق زن میخواهند دفاع کنند، به قول معروف شیپور را از سرِ گشادش میزنند و نمیفهمند چه بگویند و از چه چیز زن دفاع کنند، میگویند چرا زن مدیریّت [نکند]؛ مگر مدیریّتها یک افتخار است برای یک انسان که دنبال این باشد که چرا مدیریّتها [مخصوص مرد است]؟ اسمش را هم میگذارند عدالت جنسیّتی؛ این عدالت است؟ آن کسانی که در دنیا برابری جنسیّتی را مطرح میکردند و دنبال آن بودند، امروز این‌قدر بدبختی و فساد از این ناحیه گریبان‌گیرشان شده که خودشان پشیمانند؛ البتّه خیلی‌هایشان صریحاً اقرار نمیکنند، خیلی‌هایشان هم با این فرهنگ بزرگ شدند، نمیفهمند چه اتّفاقی دارد می‌افتد؛ امّا اندیشمندانشان چرا، اندیشمندانشان میگویند، میفهمند، اظهار نگرانی میکنند. خدا کند این کسانی که در داخل اسم عدالت جنسیّتی می‌آورند، مرادشان این چیزی که به‌عنوان برابری جنسیّتی مطرح شده، نباشد.» از این بیانات شاخص های زیر را می توان استنباط کرد:

بعد از بررسی مبانی آنچه اهمیت می‌یابد، شناخت صحیح مسائل و اولویت هاست؛ آنچه مسلم است مشکل و مسئله خانواده ی ایرانی در حال حاضر اشتغال غیر ضرور زنان نیست، ما از بدو تشکیل خانواده و حتی قبل از آن، تحکیم آن و تعالی آن دچار آسیب و مشکلیم؛ ضریب رشد جمعیت کشور پائین است و اگر اصلاح نشود، در آینده با چالش های امنیتی و اقتصادی فراوانی روبرو خواهیم شد. موضوع حضور اجتماعی و اشتغال ضروری زنان دیگر مشکل ماست. با وجود رسانه های معارض خارجی، وضعیت نامناسب سبک زندگی، و نوع پوشش و لباس زنان خانواده های ما امنیت ندارند. به علاوه آزادی نیز از خانواده های ما برای رشد، به سبب وضعیت نامناسب اقتصادی و علمی و سیاسی سلب شده است؛ در بحث مسائل جنسی دچار آسیب های نوظهور فراوانی شده ایم؛ جوانان و نوجوانان ما به لحاظ تربیتی مشکل دار هستند و صدتا مسئله اولویت دار مهم. این مسائل را چه کسی باید اولویت بندی کند و برای حل آن راهکارهایی اسلامی ارائه دهد؟

این موارد نمونه ای از خروارها تناقض در عملکرد این معاونت مهم و راهبردی بود، و بسیار جای تاسف و تاثر دارد که در تنها کشور شیعه در جهان، مسئولینش اینگونه نهاد مقدس خانواده را مورد تخریب و تحقیر قرار داده اند؛ و وقتی ولی فقیه جامعه از اولویتها، مسائل و مبانی این موضوع صحبت می کند، راه نشان می دهد، راهنمایی می کند حرف او بر زمین می ماند و آقایان و خانم ها بی راهه ای را در پیش گرفته اند که جز هلاکت چیزی ندارد. نکته ای که در اینجا قبل از هر چیزی باید بیان شود این است که هیچ کسی با اشتغال ضرور زنان -به این معنی که در جامعه ی اسلامی به تعدای خانم جهت شغل های مربوط به زنان در حوزه های آموزش و پزشکی نیاز است- و حضور اجتماعی آنان مخالفتی ندارد اما با این مخالفیم که جریان زنان را به سمت اشتغال غیر ضرور و اینکه هر خانمی باید شاغل باشد، سوق دهیم، نکته ی بعدی در تحلیل این گزارش ها عدم وجود هیچ تناسبی در موضوعات اساسی از جمله ازدواج بوده است و در مقابل سایر موضوعات تقریبا هیچ است. آنچه در عملکرد این معاون و معاونتش مشخص است عبارت است از: عدم برنامه ریزی برای خانواده محوری در قوانین و سیاستها، عدم طراحی و برنامه ریزی جهت ارزش شدن مفاهیمی مانند مادری، خانه داری، فرزند آوری و...، عدم برنامه ریزی برای بهبود وضعیت بحرانی جمعیت، بی اعتنایی کامل به موضوع اقتصاد مقاومتی در خانواده، عدم تشخیص مسائل و اولویت‌ها، پیروی نکردن از اولویت های رهبری در جامعه، باز کردن راه نفوذ نهادهای غربی و جریانهای ضد اسلام فمینیستی در موضوع خانواده و زنان، عدم فهم اسلامی از خانواده، عدم ارائه تعریف از عدالت جنسیتی، سکولار دیدن زن و خانواده یعنی دیدن زن بدون نگاه به خانواده، عدم انتشار متن توافقنامه ها و... این موارد تنها مواردی است که در ظاهر و بر اساس تحلیل گزارش ها به انجام رسید، بسیاری موارد پشت پرده وجود دارد که اکثر مردم و مسئولین از آن بی خبرند و بهتر است خانم مولاوردی جواب مناسبی به آن موضوعات داشته باشند از جمله فرستادن زنان مطلقه برای کار در آنتالیا، عقد توافقنامه با کشور سوئد و ... این موارد نشان از همان گفتمان غالب و همیشگی این دولت یعنی سازش و انفعال در برابر غرب دارد، درصورتیکه به فرموده ی مقام معظم رهبری ما در موضوع زن و خانواده در برابر غرب تهاجمی هستیم و هیچ انفعالی نداریم اما چه کنیم با این دولت غرب زده ی غربگرا؟؟؟

 و حال خانم مولاوردی بابت این عملکرد ضعیف و خارج از مدار حقش باید پاسخگو باشد که چرا امکانات و پول بیت المال صرف کارهای بیهوده شده است؟ چرا مبانی اسلامی در این معاونت پیاده نشده است؟ شورای عالی انقلاب فرهنگی و مجلس چرا نظارت مناسب و کافی بر عملکرد این معاونت انجام نداده اند؟ و جای بسی تامل که چنین معاونی چگونه می خواهد وزیر شود؟ آن هم وزیر جایی که آموزش فرزندان ما را بر عهده دارد! شاید هم قرار است این چنین برنامه های سکولاری را نیز در آنجا پیاده سازی کنند وشاید هم ایشان مسئول اجرای 2030 در آموزش و پرورش است!/طنین یاس