در آن روزها به خاطر دارم که در عملیات ها با اینکه دشمن از زمین و هوا ما را به گلوله بسته بود، اما با وجود درگیری نزدیک با عراقی ها، حتی یک تیر هم شلیک نکردم چون در زمینه تسلیحات و مهمات در تحریم و در مضیقه بودیم و گلوله را نگه داشته بودیم برای لحظات حساس و مبادا، که با دشمن رو در رو شویم و دیگر چاره ای جز شلیک نداشته باشیم.
یادم هست در منطقه تنگه ابوغریب، وقتی برای شناسایی به همراه یک گروه گشتی وارد سنگر های عراقی ها شدیم، هیچ وسیله تولید عراق یافت نکردیم؛ ازقوطی های پنیر گرفته تا کنسرو و اسلحه و گلوله های مختلف توپ و تانک و سایر ادوات آنها که موقع عقب نشینی برجا گذاشته بودند، همه آرم شرکت های خارجی بویژه فرانسه و آلمان داشت.
اما جنگ با همه سختی ها و تلخی هایش حالا؛ شیرینی هایی به دنبال دارد؛ پرواز موشک های اقتدار ذوالفقار از روی سیم خاردار که نه؛ بلکه از مرزهای خبری دنیا، عبور کرده و به دشمنان و بدخواهان ایران دیکته می کند که آسمان ایران جولانگاه کرکس نیست.
ایران دیروز؛ سیم خاردار نداشت که جلوی عبور دشمن به داخل خاک ایران را بگیرد، اما مردانی داشت که روی میدان مین و روی سیم خاردار دشمن پل می شدند تا همرزمان آنها از روی بدن هاشان عبور کنند و به دل دشمن بزنند. ایران امروز هم، دیگر نیازی به سیم خاردار ندارد بلکه دشمن نیاز بیشتری به سیم خاردار دارد و باید به دور خودش سیم خاردار بکشد که روزگار برای آنان نا امن تر خواهد بود.
علی اشرف خانلری
