سواد زیاد نظامی و دیپلماسی نمی خواهد، اوضاع و شرایط اسف بار منطقه خاورمیانه را اگر اندکی رصد نمایی و هجوم وحشیانه داعش خودساخته غرب را به کشورهای مسلمان منطقه اعم از سوریه، عراق و .... که ببینی؛ برایت مسجل می شود که بحث امنیت دفاعی و قدرت نظامی برای کشورمان از نان شب هم واجب تر است. حال اگر کسی پیدا بشود که در چنین شرایطی هر روز و به هر بهانه ای
- به ارکان نظامی و امنیتی و دفاعی کشور حمله کند!
- قدرت منطقه ای شدن را زیر سوال برد و بگوید باید تلاش کنیم منطقه ای قدرتمند داشته باشیم!
- صنعت راهبردی و هسته ای کشور را بتن ریزی کند!
- برای نیروی بازدارندگی موشکی کشور خط و نشان بکشد!
- ماهواره فضایی را از روی سکو پایین آورد و تحقیقات در این حوزه را متوقف کند!
- روزی در مناظرات در مذمت سرهنگ بودن بگوید!
- روزی فرهنگ پادگانی را بد بداند!
- به بسیج و سپاه که از عوامل اصلی اقتدار کشورند حمله کند!
- قاضی و بازپرس را تخریب کند!
چه می توان گفت. همه این تعابیر و عبارات که با عریانی و صراحت هر چه تمام تر بیان می شود حاکی از آن است که طرحی راهبردی و عزمی راسخ در پیاده سازی «برجام منطقه ای» وجود دارد که عواقب مترتب بر آن بسیار خطرناک است!!
اما سوال اساسی و مهمی که لازم است طرفداران چنین اقداماتی در آن بیندیشند و با صراحت تمام به آن پاسخ گویند، آن است که مگر کشوری بدون موشک و تانک و ناوشکن و رآکتور و سانتریفوژ و ماهواره و ... ممکن است ادامه حیات دهد؟ مگر می توان در خاورمیانه ای که انواع و اقسام منابع ناامنی از جمله سازمان مجاهدین و منافقین، داعش و النصره، آل سعود و یهود ثانیه ای را برای ضربه زدن به ما از دست نمی دهند و با صراحت هر چه تمام تر به آن اعتراف می کندد، بدون نیروی دفاعی و نظامی بود؟!
کدام کشور را در کدام نقطه از جهان می شناسیم که با بر زمین گذاشتن سلاح به توسعه و تعالی رسیده است؟ خوب است بدانیم ایالات متحده آمریکا برای ثابت کردن خود به عنوان ابرقدرتی جهانی، سالانه بیش از 600 میلیارد دلار بودجه نظامی هزینه می کند و انواع ارگان ها نظامی و امنیتی اش از جمله FBI ، CIA را تقویت نموده است.آلمان و ژاپن نیز با ۴۲ میلیارد دلار بودجه نظامی روزگار می گذرانند.
پایان سخن آنکه درک عمیق تحولات منطقه ای و جهانی و بازی نکردن در زمین دشمن، مطالبه حقیقی مردم ایران از مسئولان در هر رده و جایگاهی است. مردم با درک واجب الوجوب بودن امنیت برای کشور، قدردان نیروهای خدوم نظامی از جمله سپاه هستند و این را به عناوین مختلف ثابت نموده اند، پس بهتر است مسئولین از این قافله عقب نباشند!
خلاصه آن که «بر شاخه نشستن و بن بریدن خطاست!»/طنین یاس
