به گزارش خبرگزاری بسیج مازندران، آب وهوای استان مازندران و طبیعت سرسبزش سالیان درازی است که مردمان مختلفی را از گوشه و کنار کشور به این استان فرا می‌خواند. استانی که درختان انبوهش تنها نمایش‌گر قدرت خالق بی‌همتایش است و دریای نیلگونش، نشان‌گر لطف بی‌نظیر پروردگار.
تمام این زیبایی‌ها مانند درخشش مرواریدی نظر رهگذران را به خود جلب می‌کند و مازندران، میزبانی می‌شود برای مهمانانی از استان‌ها و شهرهای دیگر.
روستاهای استان، چشم‌انداز گسترده‌تری از زیبایی‌های استان را در خود جای داده‌اند و بیشتر دل‌فریبی می‌کنند.
همین امر سبب شده است که مردم، بیشتر خرید زمین و ساخت ویلاهای رنگارنگ را در روستاهایی با مناظر کم‌نظیر برگزینند.
مناظری که این روزها با ساخت ویلاهای متعدد از حجم انبوهش کاسته شده است و بیشتر به خودنمایی ساختمان‌ها شبیه است تا درختان.
مناظری که رنگ پوشش زمردیش به بی‌رنگی می‌رود و درختان دیرینه‌اش جای خود را به دیوارهای بتنی داده‌اند.
دیگر همانند سال‌های دورِ گذشته در ارتفاعات روستاها، در میان انبوه درختان، پرندگان به پرواز در نمی‌آیند و امروز تنها از شاخه‌ای به شاخه دیگر می‌پرند.
ارتفاعات و روستاهای بخش دودانگه ساری نیز یکی از مناطقی است که از هجوم سیل عظیم خانه‌های ویلایی در امان نمانده است.
منطقه‌ای کوهستانی که در 65 کیلومتری جنوب‌شرقی شهرستان ساری قرار دارد و دارای گونه‌های گیاهی و جانوری متعددی است.
این منطقه امروز به جای درختان انبوه سر به فلک کشیده، ساختمان‌های متعددی را در خود جای داده است، ساختمان‌هایی که گاه برای تأمین سوخت مورد نیاز خود، به درختان کهن روی می‌آورند و چوب آن‌ها را طعمه‌ای می‌کنند برای آتش‌های برافروخته خود.
درختانی که برای سرسبز شدن، سال‌ها ایستادگی کردند و امروز با تبری به عمر دیرینه‌شان خاتمه داده می‌شود، تبری که نه تنها پیکر این درختان را تکه تکه می‌کند، بلکه سدی می‌شود در مقابل نفس‌کشیدن مردمان شهر.
تبری که خاطرات دیرینه مازندران را با خود به اعماق آتش‌های زبانه‌کشیده می‌برد و تنها به یک لحظه آسودن خود می‌اندیشد، غافل از اینکه ناآرامی بزرگی در پس این آسایش کوتاه نهان است.
درختان استان، نماد ایستادگی مردم مازندران هستند و دستان زمین را به آسمان متصل می‌کنند.
نابودی درختان، آتشی به پا می‌کند که دودش در چشمان حیات خواهد رفت و چهره زندگی را تیره خواهد کرد.
قطع درختان، هموار کردن راه بیابان‌زایی این طبیعت کم‌نظیر است و تَلی از ویرانی را با خود همراه می‌کند، زیرا احیای مجدد درختان و ایجاد جنگل، بسیار زمانبر است.
از طرف دیگر، نقش درختان را در کنترل آب‌های سطحی و تغذیه آب‌های زیرزمینی نمی‌توان نادیده‌گرفت، زیرا توان نفوذپذیری بارش‌ها در خاک‌های جنگلی 40 برابر بیشتر از اراضی غیرجنگلی است.
علاوه بر آن، پوشش جنگلی در مبارزه با آلودگی هوا تاثیر به سزایی دارد، هر هکتار جنگل هر بار می‌تواند تا 68 تن گرد و غبار را در خود رسوب دهد.
جنگل‌ها با کمک شاخ و برگ خود از سرعت باد می‌کاهند و با ریشه‌های تنومند خود، خاک را استوارتر از همیشه حفظ می‌کنند و سدی می‌شوند در برابر فرسایش آن.
درختان، هوا را سرشار از حس زندگی می‌کنند و با افزایش رطوبت هوا از درجه حرارت زمین می‌کاهند، به علاوه اکسیژنی که برای حیات ضروری است نیز تا حد زیادی با نفس‌کشیدن این درختان، تولید می‌شود.
برای جلوگیری از تمام این ویرانی‌ها، باید بصیرت مردم نسبت به حفظ این منبع اساسی افزایش یابد که با اطلاع‌رسانی و آموزش درست این هدف محقق می‌شود.
برخورد جدی با متخلفان و متعرضان به محیط زیست نیز می‌تواند تا حد چشم‌گیری از تجاوز به جنگل‌ها و طبیعت بکاهد و گامی بزرگ در راستای استواری درختان شود.
کوشش هر فرد برای حفظ یک درخت، می‌تواند جنگل انبوهی را از نابودی نجات دهد و سرسبزی بزرگی را برای طبیعت زنده نگه‌دارد.
حفظ یک درخت، تنها کمی احساس مسؤولیت می‌خواهد و کمی تدبیر، با بستن چشم‌های‌مان بر روی این حقیقت، خود و آیندگان را از این موهبت الهی محروم نکنیم.
