مقامات صهیونیست پس از شکست 2006 در مقابل حزب‌الله
لبنان و شکست‌های بعدی در غزه، قدرت بازدارندگی و توان ماندگاری خود را با
قدرت و بازیگران خارجی گره زدند تا دچار اختلال در امنیت ملی خود نشوند، به
همین دلیل یکی از مشوقین اصلی برای ماندن در عراق و سپس بازگرداندن
نظامیان امریکا پس از خروج از عراق بود. بحران‌سازی در عراق، سوریه و یمن،
این فرصت را به صهیونیست‌ها داد تا پشت سر سیاست‌های امنیتی امریکا و شرکای
عرب منطقه‌ای و جنگ نیابتی تروریسم تکفیری پنهان شوند. با افول شانس و
ظرفیت تروریست‌های تکفیری، راهبرد جدید خود را در پناه امریکا با ائتلاف
جدید و علنی در کنار عربستان، امارات و کشورهای محور امریکا قرار دادند که
بنیان‌های فرسوده شرکای امریکا در منطقه، این پروژه و شانس را متزلزل کرده
است. اگرچه صهیونیست‌ها برای اشغال گام به گام قدس و مسجدالاقصی و
باقیمانده سرزمین فلسطین برنامه‌ریزی حساب‌شده‌ای دارند، ولی واکنش
فلسطینی‌ها به تعرض‌های مکرر به مسجدالاقصی و ناامیدی آنها به یک افق روشن
یا حمایت‌های عربی با اقدام صهیونیست‌ها در مسدود کردن مسجدالاقصی روبه‌رو
شد تا همچون حرم ابراهیمی در شهر الخلیل، مسیر اشغال مسجدالاقصی نیز فراهم
شود. واکنش‌های دو هفته اخیر از سوی فلسطینی‌های اراضی 48 و 67 و
حمایت‌های مردمی در بیشتر کشورهای اسلامی که نوعی انفعال از سوی عرب‌های
همپیمان با صهیونیست‌ها را نیز به همراه داشت، نگرانی محافل رسمی،
اطلاعاتی، نظامی و سیاسی اسرائیل را قوت بخشید، به‌طوری‌که مقامات مربوطه
در برنامه‌ریزی تلویزیونی از پیامدهای مسدود کردن و اقدامات کنترلی در
مسجدالاقصی در اردن و عربستان و بقیه کشورهای مرتبط با صهیونیست‌ها، احساس
تهدید کردند. این احساس و ابراز تهدید از ناامن شدن کشورهای یاد شده از دو
زاویه و منظر حائز اهمیت است؛ ابتدا اینکه در اعتراضات جهان اسلامی و
فلسطینی، پرچمداری حمایت از فلسطین و بیت‌المقدس از دست این سران مزدور و
همسو با اسرائیل خارج شده و ایران و مقامات منطقه‌ای، وارد یک مرحله تاریخی
در فلسطین می‌شوند که نقش و جایگاهی نقابدار از سوی سران این کشورها را از
آنها سلب خواهد کرد و مدیریت تحولات فلسطینی از دست آنها خارج می‌شود.
ثانیاً همین کشورها در حاشیه مزرهای فلسطین یا منطقه، مشروعیت دروغین خود
را در جوامع خود از دست خواهند داد، لذا با توصیه فرستاده ویژه امریکا،
رژیم صهیونیستی با سران عربستان، اردن و مصر و طی نشست مقامات اطلاعاتی
آنها و رژیم صهیونیستی به این نتیجه می‌رسند که اسرائیل اقدامات خود را در
مسجدالاقصی متوقف و یک روز قبل از «جمعه همبستگی با مسجدالاقصی» اجازه ورود
فلسطینی‌ها را به مسجدالاقصی صادر کند. این پیروزی بزرگ بدین سبب حاصل شد
که صهیونیست‌ها نگران فرو ریختن لایه امنیتی خود در کشورهای عرب همپیمان
بودند.
