پایگاه تحلیلی «آلترنت» در مقاله جدید خود خبر از طرح‌ریزی جنگ با ایران در ماه اکتبر توسط دولت ترامپ داد و در این رابطه نوشت:
اتفاق فوق العاده‌ای در واشنگتن در حال وقوع است. ترامپ تاکید موکد دارد که ایران تا اکتبر زیر توافق هسته‌ای می‌زند. چیزی که مشخص است این است که ترامپ هرگونه سازگاری ایران با توافق را زیر سوال خواهد برد و مقدمات را برای یک مواجهه نظامی با این کشور مهیا می‌سازد. ظاهرا مشاورین‌اش نیز مقدمات اطمینان خاطر از ورود به تنش نظامی با ایران را برای او مهیا کرده‌اند. قاعدتا، زیر میز یک توافق منع تنش زدن از اصول عقلانی یک رییس جمهور به دور است و به ندرت شده که در طول تاریخ، یک رییس‌جمهور تا بدین حد میل به تنش‌زایی و رو در رویی داشته باشد. روسای جمهور سلف ترامپ، به خوبی از پتانسیل ایران و خطر مواجهه با این کشور با خبر بودند اما ظاهرا ترامپ چنین ملاحظه‌ای ندارد.
جایی چهره واقعی و تفکر راستین ترامپ در مورد ایران، نقاب از چهره برگرفت که او دو هفته پیش، به طور بی‌محابا و عجیب، بر خلاف ادهایش، اعلام کرد که تهران به توافق هسته‌ای پایبند بوده و حتی سرویس‌های اطلاعاتی آمریکا در کنار آژانس بین‌المللی انرژی هسته‌ای، این مورد را تایید کردند. اما حقیقت این بود که در اتاق کارش به شدت به مشاورانش تاخت که چرا دستاویزی از ایران ندارند تا اتهام خلف وعده و یا تخلف از توافق را به این کشور بچسبانند؟ طبق ادعای نشریه «فارین پالیسی»، سه نفر حاضر در اتاق شامل «رکس تیلرسن» (وزیر خارجه)، «جیمز متیس» (وزیر دفاع)، و «هربرت آر مستر» (مشاور ارشد امنیت ملی) تلاش می‌کنند که وی را آرام کنند. ترامپ آرام می‌شود اما برای این سه نفر شرط می‌گذارد که تا ماه اکتبر دستاویز قابل قبولی مبنی بر تخلف ایران از توافق هسته‌ای پیدا کنند.
بگذار با ادبیات خودمانی‌تری بگوییم که غالب تحلیلگران و ناظران بر این باورند که پارس‌هایی که ترامپ می‌کند از گاز گرفتن‌های او نشات می‌گیرد. بدین معنا که هر قطعا در پشت پرده به فکر ایجاد درگیری با ایران است و به همین دلیل بصورت افسارگسیخته در ماه آوریل تعهد ایران به توافق را تایید می‌کند و در ماه می این کشور را به شدت تهدید می‌کند. آن طور که نشان داده می‌شود، فاصله بین حرف و عمل ترامپ زیاد است. ترامپ در کلام به شدت به ایران می‌تازد و این کشور را حامی درجه یک تروریسم می‌خواند تا رضایت دوستانی مثل اسراییل و عربستان را به دست آورد اما در عمل و در خفا، به خوبی اذعان می‌کند که ایران به توافق هسته‌ای وفادار بوده و نهایتا باید از راه تحریم این کشور را تحت فشار قرار دهد.
اما حقیقت این است که اکنون ارزیابی‌ها در حال تغییر است. اکنون بوی خطر نفرت ترامپ از توافق هسته‌ای بیشتر به مشام می‌رسد و این خطرناک است. تنش اخیر اتاق کار ترامپ با حضور سه مقام ارشد کابینه‌اش بسیار معنادار است.
با علم به این موضوع که هر گونه کارشکنی از سوی دولت ترامپ در تایید صحت رفتار ایران در قبال توافق هسته‌ای موجب انزوای آمریکا می‌گردد، این را در نظر بگیرید که مشاوران ترامپ بالاخره یک پیشنهاد جایگزین برای متهم کردن ایران به وی می‌دهند. این پیشنهاد هم اگر بازرسی دقیق از یکایک نقاط نظامی در ایران باشد، آن وقت احتمالا ایران به عنوان یک واکنش طبیعی چنین درخواستی را رد می‌کند. ترامپ، همین موضوع را تبدیل به بهانه تخلف ایران خواهد کرد تا از انزوا بگریزد و اروپایی‌ها را متقاعد به تخلف ایران کند. تلاشی که شاید تنها تلاش وی -دست کم در زمان فعلی- باشد تا تاییدیه رهبران اروپایی را بگیرد و ساز جنگ و یا دست کم تحریم‌های کشنده علیه ایران را بزند.
طبق گزارش نیویورک تایمز، این سناریو از همین حالا محکوم به شکست است . سناتور «باب کورکر» -رییس کمیته روابط خارجی سنا- در گفتگو با واشنگتن پست، این استراتژی را یک عمل رادیکال خوانده که برای آمریکا هزینه در بر خواهد داشت. وی اظهار داشت: «شاید دولت ترامپ تصور کند که این به هم زدن قاعده کاملا به ضرر ایران تمام شود اما حقیقت این است که ما شرکای غربی خود را از دست خواهیم داد».
این یک نشانه است. بازخوانی ماجراهایی که به جنگ عراق انجامید. برای ترامپ مهم نیست که ایران به توافق هسته‌ای پایبند است یا نه. ترامپ اصالتا و عمیقا با توافق هسته‌ای مشکل دارد تا جایی که در مصاحبه با وال استریت ژورنال حرف دلش را می‌زند: «اگر واقعا دست من بود، 180 روز پیش ایرانی‌ها را محکوم به تخلف از توافق هسته‌ای می‌کردم». وی آنقدر به اجرای استراتژی «اقدام رادیکال» معتقد است که با صراحت اعلام کرده که ایران در ماه اکتبر نسبت به توافق هسته‌ای تخلف خواهد کرد. اما او حتی در مورد فرایند مشخص کردن اینکه ایران با توفق سازگاری دارد یا نه، گیج است. چیزی که مشخص است این است که دولت ترامپ -بی‌توجه به حقایق موجود- به دنبال محکوم کردن ایران به تخلف از توافق هسته‌ای است. کاری که «جورج دابلیو بوش» با عراق کرد.
اما اعتماد بنفس ترامپ در این مورد، در دو سطح قابل آسیب است: اول اینکه، بکارگیری بد مکانیزم بازرسی از مکان‌های مورد نظر در ایران، قطعا به ضرر ترامپ خواهد بود. او، به بهانه ایجاد جنگ به سراغ گزینه بازرسی می‌رود نه در مسیر راستی‌آزمایی. لذا، این فرصت را به دست ایرانی‌ها می‌سپارد که اجماع جهانی را با خود داشته باشند. ایران برای راستی آزمایی کاملا آماده است اما هر گونه بهانه‌تراشی ترامپ، اروپاییان که رفتار سالم ایران را نظاره‌گرند با ایرانی‌ها بر علیه آمریکا همراه خواهد کرد. دوم اینکه، ترامپ حماقت کرد و تزویر و دورویی خود را بر همگان آشکار نمود. مخاطب وی شامل جامعه آمریکا می‌شود که میلی به جنگ ندارد و برای همین به توافق هسته‌ای روی خوش نشان داد.
سوال بزرگی که پیوسته بی‌پاسخ مانده است: «چرا سلاح‌های هسته‌ای اسراییل را نمی‌بینید؟»
جامعه آمریکا به راستی خواهان این است که پرونده اشتباه و تجربه تلخ و دهشتناک حمله به عراق برای همیشه بسته شود. اما نکته اینجاست که وقتی که حامیان ترامپ در بین مردم، به شدت انزجار خود از جنگ عراق را اعلام می‌کنند و معتقدند که توسط بوش بازی داده شدند، چرا دوباره می‌خواهند توسط یک رییس جمهور جنگ‌طلب دیگر بازی داده شوند؟
