25 ماه ذیقعده، روزی مبارک با مناسبت‌های بسیار است که به عنوان یکی از معنوی ترین روزهای سال شناخته می‌شود روزی که باید آن را روز توبه و انابه نامید.
به گزارش خبرگزاری بسیج از قم، امروز، یکی از بزرگترین ایام الله است، روزی که بر اساس روایات، زمین از زیر خانه خدا گسترش یافت تا مکانی امن برای زیستن آدمیان و جهانیان باشد، روزی که سالروز میلاد مسعود دو پیامبر بزرگ خدا، یعنی حضرت ابراهیم (ع) و حضرت عیسی (ع) هم هست و اعمالی مانند دعا، روزه، غُسل و زیارت امام رضا (ع) در آن بسیار سفارش شده است:
دَحوُ الارض است همان روز عزیزی که خدا
قدرتش را زِ کَرَم باز نشان داده به ما
این زمینی که همان بستر آرامش ماست
در چنین روز خدا کرده ز دریاش، جُدا
اولین نقطه که در نزد خدا گشته برون
کعبه بوده ست؛ همان خانه ی پُر جود و سخا
در چنین روز، خدا جُرم و خطا بخشد و بس
چون خطاب آمده هر دم که تو ای دوست، بیا
شب این روز گرامی نبُوَد موقع خواب
زانکه از عالم بالا رسد همواره عطا
روز میلاد دو پیغمبر صاحب نفس است
روز میلاد خلیل است و یکی روح خدا
در چنین روز چو یارانِ خدا روزه بگیر
تا نگیری ز جنان فاصله در وقت جزا
در چنین روز تو غسلی کُن و غفلت ننما
تا بگردی همه دم پاک و مُبرّا ز گناه
دحو الارض است؛ نمازش تو بخوان همچو علی
بعد حمدش تو بخوان سوره والشمسُ، ضُحی
باشد از جمله آداب در این روز، حَرَم
پس به قربان هر آنکس که رَوَد نزدِ رضا
هدف این است که با یادِ خدا زنده شویم
ای "بداغی"! نشوی غافل از این ذکر و دعا.
بیست و پنجمین روز از ماه ذیقعده الحرام به "دحو الارض" مشهور و به این نام، نامگذاری شده است.
آنگونه که در کتاب‌های لغت و واژگان آمده؛ "دَحو" به معنای گسترش است و بعضی نیز آن را به معنای تکان دادن چیزی از محلِ اصلی اش تفسیر کرده‌اند، بنابراین منظور از "دحو الارض"، گسترده شدن زمین از زیر خانه کعبه است.
آنگونه که درباره پیدایش زمین سخن گفته‌اند؛ در آغاز، تمام سطح زمین را آب‌های حاصل از باران‌های سیلابیِ نخستین فرا گرفته بود و این آبها، به تدریج در گودال‌های زمین جای گرفتند و خشکی‌ها از زیر آب سر برآوردند و روز به روز گسترده‌تر شدند.
از طرف دیگر، زمین در آغاز به صورت پستی‌ها و بلندی‌ها یا شیب‌های تند و غیر قابل سکونت بود و بعدها، باران‌های سیلابی مداوم باریدند، ارتفاعات زمین را شستند و دره‌ها گستردند.
پس از آن، اندک اندک زمین‌هایِ هموار و قابل استفاده برای زندگی انسان و کشت و زرع به وجود آمد که مجموع این گسترده شدن، "دَحو الارض" نام گذاری می‌شود.
به هر حال تعیین یک روز خاص به عنوان زادروز زمین، مىتواند به معنای آغاز اى از دوره‌های آفرینش باشد که زمین از وضع پیشین خود متحول شده، سطح آن را مواد خاکى و عناصر اولیه پوشانده و براى ظهور گیاهان و حیوانات آماده شده است.
در این باره می توان به آیه شریفه سی اُم از سوره مبارکه نازعات هم اشاره کرد که می‌فرماید:
"و الأرضَ بعد ذلک دَحاها؛ و پس از آن، زمین را با غلتانیدن گسترد"
آنگونه که بسیاری از مفسّران قرآن بر آنند این آیه با استفاده از ریشه "دَحی"، به همین دحو الارض اشاره دارد؛ از جمله در تفسیر مجمع البیان و به نقل از ابن عباس چنین آمده است:
"خداى متعال، زمین را پس از آفرینش آسمان گسترش بخشید، اگرچه پیش از آن مرحله، پدید آمده و در زیرِ زمینِ کعبه بود و آنگاه آن را گسترد."
و اما عارف نامدار، آیت الله میرزا جواد آقا ملکی تبریزی در کتاب ارزشمند و ماندگار "المُراقِبات" درباره این روز چنین می‌فرماید:
"خداوند بزرگ در چنین روزی، زمین را برای سُکنای فرزندان آدم و زندگی بر روی آن آماده فرمود و روزی‌های ما و نعمت‌های پروردگار در چنین روزی گسترش یافته است، روزی‌ها و نعمت‌هایی که از شماره بیرون است و کسی را یارای شُکر آن نیست.
و اگر تو در بزرگی شأن دحو الارض اندیشه نمایی؛ حیرت زده خواهی شد.
و از اینجاست که انسان عارف و مراقب روز دحو الارض، در برابر همه این نعمت‌های گوناگون، شُکری بر خویشتن واجب می‌بیند و چون به قلب خویش مراجعه می‌کند، می‌بیند که حتی بر ادای حق ناچیزی از آن همه نعمت‌ها توانا نیست.
و چون بنده ای نسبت به آن همه نعمت‌ها شناخت حاصل کند، به عجز و کوتاهی خویش در ادای حق آن نعمت‌های انبوه اقرار خواهد کرد و تلاش خود را در انجام شُکر آنها ناچیز خواهد شمرد و همواره خود را در برابر آفریننده آن همه نعمت‌ها سرافکنده خواهد دید."
و از این رو، امروز روز دعا و مناجات است:
ای بر همه بندگان عطایت بی حدّ و مرز
آمده ام گدایی من به روز دَحوُ الاَرض
در ماه ذی القعده، بِنما به من عنایت
بگذر از معصیت‌های شرم آور این گدایت
یا ربّی و یا الهی ...
بیست و پنجم ماه است و می‌خوانمت ای خدا
ما سائلان را ببخش به حقّ امام رضا
تا از عِطر رحمتت شویم خُوشبو
بگذر از ما به حقّ ضامنِ آهو
یا ربّی و یا الهی ... .
پایان بخش این گفتار، ترنّم بخشی از دعای امروز است، دعایی که شایسته است همگان بر زبان برانند تا شاید شُکرِ اندکی از نعمت‌های مادی و معنوی حضرت حق جبران شده باشد:
"خدایا!
زمین را گستراندی؛
دانه را در لایه‌های تاریک زمین شکافتی؛
مرارت را از دوش بندگان برگرفتی؛
غم و اندوه را از دل‌ها زدودی؛
عزیزا!
در این روز بزرگ و پُر فضیلت که نزد مومنان به امانتش نهادی؛
تو را به رحمت بی انتهایت سوگند می‌دهم که بر بنده صالحت، محمد مصطفی (ص) و بر خاندانش پاکش درود بفرست و از گنجینه الطاف خود، بارانی پایان نیافتنی بر ما بباران؛
و بر توبه ای خالص و بازگشتی نیکو به سوی خودت یاری مان کن ... ."
عرفان عبدالله زاده
منبع: خبرگزاری فارس
ارسال نظرات
غیرقابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۰
پر بیننده ها
آخرین اخبار
