به گزارش خبرگزاری بسیج، بعد از اتمام دورهی تعهدات مندرج در پروتکل کیوتو تلاشهای کشورها در جهت نیل به یک توافق جدید برای دوره زمانی2012 تا 2020 معروف به اصلاحات دوحه به نتیجه نرسید و درنتیجه و در پی کنفرانس اعضا نهایتاً به توافقنامه پاریس در سال 2015 با توافق195 کشور دست یافتند.
کنوانسیون های تغییرات اقلیم سازمان ملل متحد با هدف تثبیت انتشار گازهای گلخانه ای در سال1992 به تصویب رسید و در سال 1994 لازم الاجرا شد. تعداد کشورهای عضو در این کنوانسیون192 کشور بود که جمهوری اسلامی ایران در سال1996 به آن پیوست.
در دسامبر1997 عمده ی کشورهای صنعتی طی پیمانی معروف به کیوتو متعهد شدند که ظرف10 سال پس ازآن، میزان انتشار گازهای گلخانه ای خود را به اندازه ی 5 درصد زیر مقدار انتشار در سال1990 کاهش دهند و به کشورهای درحال توسعه نیز کمک های مالی برای افزایش ضریب نفوذ استفاده از انرژ یهای تجدید پذیر اعطا نمایند.
پروتکل کیوتو سند الزام آور حقوقی ملحق به کنوانسیون بود که کشورهای عضو را نسبت به کاهش 2 درجه سانتی گرادی درجه حرارت کره زمین متعهد میکرد. قرار بود دورهی اول تعهد مندرج در پروتکل از2008 تا2012 باشد و دومین دوره از 2012 تا 2020 ادامه یابد.
در پروتکل کیوتو میزان دقیق و کمی تعهدات کشورهای توسعه یافته در خصوص کاهش انتشار گازهای گلخانه ای تعیین شده و مکانیسم های همکاری کشورهای توسعه یافته با کشورهای درحال توسعه برای کاهش انتشار معین گردیده بود و درعین حال جزئیات بیشتری و نه تعهدات بیشتری برای کشورهای درحال توسعه در نظر گرفته شد.
عمده ی تعهدات درنظرگرفته شده ذیل پروتکل کیوتو، الزام کشورهای ضمیمه ی شماره یک کنوانسیون سازمان ملل در جهت برنامه ریزی و نیل به اهداف کمی تعیین شده بود. این البته بدان معنا نمیباشد که کشورهای غیر ضمیمه به طورکلی فاقد هرگونه تعهدی ذیل پروتکل کیوتو میباشند ، لیکن تعهدات معینی که نقض آنها قابل ارزیابی و استناد باشد صرفاً برای کشورهای ضمیمه ی شماره ی یک در نظر گرفته شد.
پروتکل کیوتو با دو چالش مواجه بود: چالش اول پیشی گرفتن آثار خطرناک انتشار گازهای گلخانه ای از تدابیر اتخاذی و چالش دیگر دولت آمریکا با انتشار بیش از یک چهارم گازهای گلخانه ای، از عضویت در پروتکل سرباز زد؛ و از سوی دیگر اسناد موجود تمامی دولتهای درحال توسعه را از وظیفه کاهش انتشار معاف کرد.
جرج بوش در سال2001 این پروتکل را یک معاهده کمرنگ خواند و اظهار داشت: این معاهده کشورهای درحال توسعه را برخلاف کشورهای صنعتی ملزم به کاهش این گازها نکرده است درنتیجه این امر به اقتصاد امریکا لطمه میزند. این پروتکل به گفته ی نماینده ی ژاپن تنها 3 درصد موفقیت داشت و به بیان دیگر این طرح با97 درصد با شکست مواجه شد.
بعد از اتمام دوره ی تعهدات مندرج در پروتکل کیوتو تلاشهای کشورها در جهت نیل به یک توافق جدید برای دوره زمانی2012 تا 2020 معروف به اصلاحات دوحه به نتیجه نرسید و درنتیجه و در پی کنفرانس اعضا نهایتاً به توافقنامه پاریس در سال 2015 با توافق195 کشور دست یافتند.
