به گزارش خبرنگار خبرگزاری بسیج هرمزگان به نقل از بشاگرد نیوز، امام باقر(ع) می فرمایند: شیعیان ما را به زیارت حسین (ع)امر کنید زیرا روزیش را زیاد و بلا را از او دور می کند.
اربعین یاد آور روزهای سخت امام سجاد(ع) و زینب کبری (س) است که پس از چهل روز فراق و جدایی به دیدار دوست می آیند؛ فراقی که با ضرب و ظلم و غارت همراه بود.
انگار خدا همه غصه هایی که قرار بود در طول یک سال داشته باشید را در محرم و صفر به دلتان سرازیر می کند.
گاهی اوقات نمی دانی مشکلت چیست و این غم بزرگ از کجا آمده که این چنین زهر دار بر سینه ات سنگینی می کند؛ چقدر این غصه ها را دوست دارم!
دیگر دور دیگ حلیم ها خلوت شده!
این سال ها ماه صفر را بیش از پیش دوست دارم؛ سال های گذشته همه عشقت حبوباتی بود که برای آش و حلیم نذری اربعین پاک می کردی و صبح ۱۹ صفر همه زن های محل به دور دیگ جمع می شدند و تدارک عزاداری شب را می دیدند.
اکنون دیگر دور دیگ حلیم خلوت شده و همه زن های محله کمر همت را بسته اند و با کوله پشتی بر دوش، پای جای قدم های بانوی خیمه ها، پیاده از نجف تا کربلا را به عشق زیارت ارباب بی سر می روند.
اربعین امسال با سال های گذشته تفاوت بسیاری دارد،؛ حال و هوای همه این روز ها بارانی است، مردم را که می‌بینی همه در تکاپوی رفتن به پیاده روی اربعین هستند و تویی که نمی توانی بروی بارانی تر از آن ها!
چقدر دلم برای کوله پشتی ام تنگ شده است؛ همان یاری که چهار سال پیاپی در پیاده روی اربعین حسینی هم سفرم بود اما امسال باید دستی به سر و روی رنگ پریده اش بکشم و به دوستان بگویم: «من که قسمت نشد بیایم، کوله ام را با خود ببرید.»
تحمل بدرقه کاروان محله ای که از ابتدا خودم تشکیل دادم و اکنون حدود ۱۰۰ نفر زائر دارد ولی من این بار جا مانده ام را ندارم؛ اما اتفاقی سر راهشان قرار گرفتم.
جامانده از سفر!
همه رفتند و من ماندم و نگاهی آواره به دنبال پرچم سرخی که خودم برای نشانه کاروان دوخته بودم!
در لابه لای اشک هایم به یاد شش سال پیش افتادم؛ زمانی که شنیدیم در شلمچه برای پیاده روی اربعین اسم نویسی می کنند و ظرفیت پر شده و جایی برای من نیست.
بالاخره طی یک قرعه کشی قرار شد دو نفر از طلبه های دختر را به جمع همراه کاروانی که ظرفیتش پر شده ببرند و یکی از آن ها انصراف داد و جای آن را به من دادند که خانواده به دلیل خطرات آن روز ها و عدم آشنایی با شیوه پیاده روی به من اجازه ندادند و از سفر باز ماندم.
چقدر آبله پاهایم را دوست دارم
سال بعد هر طور که شده بود خانواده را به استناد اینکه سال گذشته دوستم رفته و سالم برگشته راضی کردم و با ۵ تن از دوستان خود را به آبادان رساندیم و پس از گرفتن روادید بدون اینکه بفهمیم چه در انتظارمان است عازم زیارت شدیم.
حلاوت سفر بیشتر از سختی هایش بود؛ شش خانم بودیم که روزها با همه سرمایش راه می رفتیم و شب ها در خانه های نزدیک خیابان یا موکب ها استراحت می کردیم.
آبله پایمان ما را به یاد اهل بیت (ع) می انداخت که با چه سختی هایی از کوفه تا شام با پاهایی برهنه گام برمی داشتند. حالا دیگر حال و هوای روضه ها را بهتر می دانیم و ذره ایم از مصائب دختر سه ساله را درک می کنیم
پس از اولین زیارت!
به سلامت برگشتیم و تبلیغات را برای پر شور کردن بزرگترین راهپیمایی سیاسی مذهبی جهان را آغاز کردیم.
گفتیم فقط هزینه اتوبوس و روادید را بدهید؛ چیز دیگری لازم نیست، نوکری تان را هم می کنیم!
با اسرار های مکرر دو اتوبوس زوار امام حسین از «گافر» گرفته تا «جکدان» آماده سفر شد که این ها سفیران پیاده روی اربعین در روستا ها شدند.
سال سوم سه اتوبوس شدیم، سال چهارم چهار اتوبوس و امسال هم که به لطف خدا بیشتر از گذشته و چندین کاروان مردمی زیارت در بشاگرد تشکیل شده است.
ما رفتیم تا …
ما رفتیم تا به دشمن بفهمانیم که با چند انفجار و تیر و ترکش دست از ولایت نمی کشیم؛ تا بگوییم یا اباعبدالله(ع) اگر در کربلا، هم پای بانوی خیمه ها نبودیم اما امروز پا جای قدم های او گذاشته و رعب و وحشت را در دل دشمنان می اندازیم.
این محرم و صفر است که اسلام را زنده نگاه داشته است
مردم جنگ زده عراق بیشتر از آنچه داشتند مهمان نواز زوار اربعین بودند و کاش مسئولان ایرانی هم کمی از آن ها یاد بگیرند.
تهیه کردن پارکینگ در مرز ها برای زواری که دل هایشان را به زیارت سالار شهیدان خوش کرده اند و با هزار زور و زحمت عازم پیاده روی می شوند کار چندان دشواری نیست.
در اختیار قرار دادن ناوگان حرکتی کشور به سوی مرز های خروجی در این چند صباح اربعین هم بیشتر می تواند راه را برای حضور هرچه بیشتر زوار امام حسین(ع) و به ویژه روستاییان باز کند.
فراموش نکنیم؛ این محرم و صفر است که اسلام را زنده نگاه داشته است.
