حجت الاسلام مهران آدرویش/ مخلص کلام در این متن این است:
۱- انسان موجودی باقی است و سرمایه اصلی اش عشق است
۲- باید متعلَّق عشق انسان به تناسب بقاء خود انسان از بقاء برخوردار باشد
۳- تنها باقی بالذات خداست و خدا؛ یعنی همه کمال و همه جمال
بنابراین عشق به خدا یعنی اکتساب همه کمالات و جمالات و عشق به غیر خدا یعنی از دست دادن همه چیز. و این درس بزرگ اباعبدالله به همه ما انسانهاست.
تفصیل کلام:
واقعیت این است که دنیا به عنوان هدف ارزش چندانی ندارد؛ چون در کنار لذات دنیا ناراحتی های بسیار زیادی وجود دارد.
انسان هدف دنیا و خدا هدف انسان
امام حسین علیه السلام با پشت پا زدن به دنیا و قیام برای عدالت و ارزشها به ما آموخت که دنیا هدف انسان نیست؛ بلکه این انسان است که هدف دنیاست؛ امام حسین هم از جهت ثروت و هم از جهت موقعیت اجتماعی و هم از جهت خاندان و خانواده و فرزندان و عشیره از موقعیت خوبی برخوردار بود اما با قیام خود و نادیده گرفتن تمام امتیازات دنیوی به روشنی نشان داد که هدف انسان، دنیا نیست؛ چون اگر هدف دنیا بود امام کاملا از آن برخوردار بود اما با این حال به دنیا پشت پا زد و نشان داد که این انسان است که هدف دنیاست و هدف انسان خداوند است؛ چه اینکه انسان باقی است (خلقتم للبقاء لا للفناء) و خداوند نیز باقی است لذا باقی باید خود را به باقی معامله کند نه به دنیا که فانی است.
آن حضرت به ما نشان داد که هدف از خلقت، انسان شدن و به کمال رسیدن از طریق فناء فی الله و بقاء بالله است؛ مثل قطره آبی که با فانی شدن در اقیانوس بقاء و قدرت و کمال و جمال و عظمت می یابد. در این نگاه است که زندگی قابل دفاع می شود و ارزش ادامه می یابد. بنابراین نگاه درست به خدا، خود و دنیا انسان را زاهد زمانه و به وقتش مجاهد فی سبیل الله قرار می دهد.
عشق به خدا؛ همه سرمایه انسان
در نگاه عاشورایی همه چیز جلوه خداست فلذا همه چیز زیباست (ما رایت الا جمیلا) اما نه آن قدر که آدمی را از صاحب تجلی غافل کند. بنا بر روایات تمام زیبایی های عالم هفتاد هزارمین سایه آن جمال و کمال مطلق اند. معرفت خدا، خود و دنیا تکلیف انسان را روشن می کند و مسیر درست را به او نشان می دهد.
اولِ این مسیر درست عقیده به خدای جبار است؛ یعنی خدا را جبار و جبران کننده دیدن و آخر آن تفویض همه امور به خداوند است (اول العلم معرفه الجبار و آخره تفویض الامر الیه)؛ چون هیچکس حکیمانه تر و رئوف تر از او به ما نیست. لذا باید امام حسین را پاسداشت که هدف و قیمت انسان را به درستی برای ما تبیین کرد و به ما نشان داد که ارزش و قیمت انسان خداست.
ارزش تو این نیست که به جلوه ها نگاه کنید ارزش شما به این است که به خود خدا بنگرید. اباعبدالله به ما آموخت که در این دنیا هیچ چیز ارزشش مثل عشق نیست کما اینکه اگر همه دنیا را به شما بدهند حاضر نیستید از عشق به فرزندتان دست بردارید و تنها متعلقی که سزاوار عشق ورزیدن است خداوند است؛ چون خدا باقی بالذات است و هرگز به شما خیانت نمی کند؛ چه اینکه نیازی و نقصی ندارند.
هزینه عشق و عاشقی با خدا
اما قصه رفاقت و عشق و عاشقی با خدا شرط و هزینه ای دارد که باید پرداخت و اثبات شود و آن معرفتی است که تو را از همه جلوه ها با تمام جلوه گری هایشان و حتی از خودت عبور دهد و تو را در او فانی کند؛ چون هیچکس جز او کمالی و جمالی از خود ندارد. و این مهم در آزمایش های الهی باید به اثبات برسد؛ چون خدا نیز متقابلا عشق خود را نثار عاشق خود می کند پس باید ارزش و شایستگی اش را داشته باشد.
آری! عشق معنا و مفهوم زندگی است و تنها دلیل برای بودن و ادامه دادن اما مشروط بر آنکه در متعلقش اشتباه نکنیم. آنچه که این عشق را به کمال خود می رساند مرگ است.
مرگ عمیقا به شما خواهد فهماند که هر چه بود اعتبار بود و پشتوانه این اعتبار خدا بود. لذا آنها که به دنبال غیر خدا رفته اند در عالم بعد خواهند فهمید که حاصل زندگی شان و متعلق همه سرمایه شان که همان عشق است، هیچ بوده است. یک ابدیت هیچی! لذا عذاب و جهنم از درون آغاز می شود (نَارُ اللَّهِ الْمُوقَدَهُ الَّتِی تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَهِ) و آنها که در دنیا به دنبال خدا بودند خواهند دید که همه چیز را به دست آورده اند و به منبع کمال و جمال وصل شده اند فلذا خود منشاء قدرت و کن آنها هم فیکون می کند و این یعنی بهشت؛ یعنی سعادت ابدی؛ یعنی حاصل عمرشان اکتساب همه چیز بوده.
امام حسین همچون پدرش سلام الله علیهما به ما آموخت که فکر نکنید همین چند کیلو گوشت و پوست و استخوانید. نه! تو جهان اکبری و همه جهان با همه بزرگیش در برابر تو کوچک است. شایستگی تو قاطی شدن با خداست. و خدا با سیدالشهداء علیه السلام به ما نشان داد که قاطی شدن با خدا تا کجا انسان را بالا می برد.
خدا جذبه ای به انسان می دهد که ۲۰ میلیون نفر را هر سال از سراسر دنیا جذب خود می کند. آن هم در جایی که زیرساخته های امنیتی و نظافتی اش اصلا مهیا نیست. از او کسی می سازد که عصمتش، شجاعتش، توکلش، قیامش، امیدش … از پس ده ها قرن بر زائرانش اثر می گذارد و از آنها کسانی می سازد که زمینه ساز ظهور خواهند بود ان شاء الله.
