به گزارش خبرگزاری بسیج در قزوین، انسان امروزی در پی کسب سهولت، گاهی روش های نادرستی را نسخه می کند و درصدد است تا از این طریق با صرف کمترین هزینه و حداقل انرژی به نتیجه مطلوب برسد. اما استفاده از این روش ها گاه تبعاتی به همراه دارد که می تواند حیات آدمی را در مخاطره قرار دهد؛ همچون آن چه انسان امروزی در حوزه مواد غذایی با هدف افزایش محصول و ارتقای کیفی آن انجام می دهد.
مواد غذایی تراریخته (دستکاری شده ژنتیکی) یکی از همین موارد است ؛ محصولاتی که از انتقال یک یا چند ژن بین دو نوع موجود زنده مختلف به وجود می‌آید؛ گرچه این محصولات دانش‌بنیان می‌تواند از محسناتی مانند پرمحصولی، و مقاومت نسبت به آفات بهره‌مند باشد، اما مشکلات متعددی نیز برای چرخه طبیعی اکوسیستم ها و سلامتی انسان ها به وجود می‌آورد٬ چرخه‌ای که طی هزاران سال گذشته به روال طبیعی خود ادامه داده و توسط انسان کمتر دستکاری شده است. این موارد چنان مضر است که امروزه بسیاری از کشورها با پی بردن به اثرات نامطلوب آن از تولید و قرار گرفتن آن در سبد غذایی ملت هایشان به شدت پرهیز دارند.
دانش محور بودن این محصولات، سبب شده که تا مسئولان کشور ما بی توجه به اتخاذ تصمیمات کشورهای مبدع در این باره، حمایت های بی شائبه ای از تولید این محصولات انجام دهند؛ و حتی فراتر از اقدامات تحقیقاتی، تولید تجاری آن را در لایحه برنامه ششم توسعه بگنجانند.
برای تنویر افکار عمومی و آگاه سازی مسئولان نسبت به خطری که در حال رخ دادن است با کاوه خداپرست مسئول گروه تحقیقاتی روتن ارگانیک که از مجموعه های پژوهشی موفق در کشور است به گفتگو نشستیم؛
مدیر گروه تحقیقاتی روتن ارگانیک ایران با طرح این سوال که اگر تراریخته سالم است و سند و مدرک علمی در خصوص خطرات آن وجود ندارد، پس چرا 37 کشور پیشرفته اجازه کشت تراریخته را نمی‌دهند؟ اظهار کرد: چرا درباره ارزیابی ها اطلاعات شفاف و صحیح منتشر نمی‌شود تا دانشمندان نقد کنند؟ چرا به محصولات تراریخته برچسب نمی‌زنند؟ چرا دربیشتر کشورهای توسعه یافته اجازه عرضه این محصولات داده نمی شود ولی سالانه 5میلیارد دلار صرف ورود این محصولات به کشور می شود.
کاوه خداپرست در پاسخ به این سوال که آیا عدم واردات این محصولات امنیت غذایی کشور را تهدید می کند ؟ گفت: با طرح این موضوع بدون توجه به اصلاح و توسعه کشاورزی کشورمان صورت مسئله حل نخواهد شد. امروز مسائل بنیادی و اساسی کشاورزی کشور مدیریت منابع آب و خاک، الگوی کشت، کاهش ضایعات کشاورزی و مواردی از این قبیل است و حل نکردن این موضوعات و حرکت به سمت روش های نوظهوری که امتحانش را در جهان پس داده و ممکن است اثرات زیان باری داشته باشند جایز نیست.
وی خاطرنشان کرد: بذرهای دستکاری شده ژنتیکی نمی توانند ، جای عملیات کشاورزی -که ریشه در تاریخ بشر دارد- بگیرند و هنوز اجرای صحیح عملیات کشاورزی بهترین راه برای کنترل افزایش بهره وری و از بین بردن آفات و علفهای هرز می باشد. بذرها در گستره تاریخ با اقلیمهای مختلف سازگار شده، و توسط بشر گزینش شده اند. نمی توان برای تاریخ، فرهنگ و علم کشاورزی در اقلیمها و شرایط مختلف، نسخه استاندارد و واحدی پیچید.
این محقق با تاکید بر امر تحقیق و پژوهش و توسعه علم بیوتکنولوژی در کشور اظهار کرد : تولید این دست از محصولات توسط محققین ایرانی مایه مباهات است و باید تحقیق و توسعه مهندسی ژنتیک در مراکز تحقیقاتی، با قدرت ادامه یابد. اما تجاری سازی گسترده این محصولات، و بر هم زدن چرخه زیستی و طبیعی باید بیشتر مورد مطالعه و بازبینی قرار گیرد.
وی با بیان اینکه امروز ورود دولت در عرصه تولید این محصولات جرم است گفت: طبق قانون ایمنی زیستی ایران، همه امور مرتبط با واردات، تولید و رهاسازی محصولات تراریخته، باید توسط بخش «غیردولتی» انجام شود؛ نه وزارت جهاد کشاورزی، یا وزارت بهداشت و به لحاظ قانونی ابتدا باید شرکتهای غیردولتی روی این پروژه‌ها سرمایه‌گذاری کنند؛ و پس از دستیابی به دانش فنی، به عنوان متقاضی تولید محصولات تراریخته به مراجع دولتی مراجعه نموده، و تمام مراحل قانونی را یک به یک طی کنند. بنابراین رهاسازی یک محصول تراریخته، توسط بخش دولتی به لحاظ قانونی ممنوع است و به هیچ وجه قابل پذیرش نیست. و با این رویکرد، به دلیل ارتباطات و کنشهای مابین سازمانهای دولتی، شرایط بی‌طرفی در اعمال ارزیابیها رعایت نخواهد شد.
1010/پ30/ب
