به گزارش خبرگزاری بسیج به نقل از خبرگزاری ایکنا ، عدالت اجتماعی از مفاهیم مقدس و والایی است که قرآن کریم آن را به عنوان یکی از هدف‌های بعثت انبیا بیان فرموده است و می‌تواند در قوام حکومت‌ها و آرامش اجتماعی نقشی اساسی ایفا کند. در مقابل بی‌عدالتی و تبعیض نه تنها سبب نارضایتی افراد میشود بلکه هدررفت استعدادها و توانمندی‌ها را نیز به همراه دارد.
عدالت آموزشی همواره یکی از مطالبات مردم ساکن مناطق محروم و از شعارهای مسئولان امر بوده است، اما آنچه در عمل مشاهده میشود تناسب چندانی با بیش از ۳۷ سال فعالیت برای آبادانی مدارس کشور ندارد. شکل گیری مدارس در شهرها و روستاها بیش از آنکه مرهون اقدامات دولت‌ها باشد، به سبب نیت خیر و دستان با برکت خیران شکل گرفته است اما هنوز برای رسیدن به مقصد راه طولانی وجود دارد که نیاز به مدیریت در آن به وضوح مشهود است.
ایجاد مدارس هوشمند و مجتمع‌های آموزشی پیشرفته در کلان شهرها امری مطلوب و در جای خود صحیح است اما در شرایطی که در بسیاری از روستاهای مناطق دورافتاده کودکان و نوجوانان این مرز و بوم بر روی خشت و خاک مشغول تحصیل کردن هستند چندان این مدارس لوکس ذهن‌ها را به سمت عدالت آموزشی پیش نمی‌برند.
کم نیستند مدارس کپری که از گرمان سوزان تابستان و سرمای جانسوز زمستان در امان نیستند اما شوق آموختن و داشتن آینده‌ای روشن‌تر دانش‌آموزان این مناطق را وا می‌دارد تا برای رسیدن به اهداف خود همنشینی با تیغ و کلوخ را تجربه کنند.
اینجا مدرسه شهید حسین شهریاری، دبستانی شش پایه است که حدود ۴۰ دانش آموز به صورت مختلط در این مدرسه درس می‌خوانند. این مدرسه در فاصله ۱۵ کیلومتری مرکز شهرستان کهنوج در جنوب کرمان قرار دارد. این دبستان در سال ۱۳۶۳ تأسیس شده و حدود ۳۳ سال است که مورد غفلت و فراموشی همه دولت‌ها و مسئولین قرار گرفته است.
دانش‌آموزان در این مدرسه هیچگونه امکانات اولیه آموزشی، میز وصندلی مناسب و سرویس بهداشتی ندارند و در سرمای استخوان سوز صبح کویر خودشان را با چوب های آتش‌زده گرم می‌کنند. این مدرسه اگرچه همواره مورد نامهربانی‌های مسئولین قرار گرفته اما به خاطر استعداد بالای محصلان این مدرسه تا کنون بیش از ۵۰ طلبه موفق و مهندس تحویل جامعه داده است.
آمار جمعیت روستای زمین بند سرحدی ۳۵۰ نفر است که ۵۰ درصد جمعیت روستا مددجوی کمیته امداد و بهزیستی هستند و صرفا با یارانه زندگی می‌کنند. شش پایه تحصیلی موجود در این به اصطلاح مدرسه نیز توسط دو معلم اداره میشود که روزانه باید ۵۰ کیلومتر راه را طی کنند تا خودشان را به این مدرسه برسانند.
طبق گزارش ایکنا، مکاتبات فراوانی طی سالیان متمادی جهت ساخت مدرسه توسط والدین با مسئولین انجام شده اما خروجی آن چیزی جز تحمل رنج و دشواری برای کسانی که مایل به آموختن هستند نبوده است.
نمی‌دانیم که عدالت آموزشی چه زمانی قصد رسیدن به مناطق محروم را دارد، نمی‌دانیم کانکس‌ها چه زمانی در نظر مسئولان آموزش و پرورش از تعریف مدرسه بیرون می‌آیند اما این را خوب می‌دانیم که زیلوها قطعا نمی‌توانند مدرسه باشند. آینده سازان این سرزمین را دریابیم قبل از آنکه سایرین آنان را دریابند و طبق اهداف خود برای فردایشان از امروز برنامه ریزی کنند.
