به مناسبت فرارسیدن شهادت امام علی النقی(ع)؛روابط عمومی ناحیه روح الله یزد اقدام به گفتگویی با مسئول دفتر نمایندگی ولی فقیه در ناحیه مقاومت بسیج روح الله یزد به شرح ذیل نمود.
لطفاً در خصوص تاریخ شهادت حضرت بگویید؟
شهادت امام هادی (ع)، پیشوای دهم شیعیان، در ماه رجب و در ۴۲ سالگی اتفاق افتاد. عروج روح قدسی آن انسان وارسته جهان اسلام را غرق در ماتم و اندوه ساخت. شهادت مظلومانه آن بزرگوار شهر سامرا را پر از شیون و ناله کرد. تمامی دوستداران اهل بیت در غم فقدان گوهری تابناک عزادار شدند و آن سال را سال اندوه شیعه نامیدند.
لطفاً در خصوص علت تبعید حضرت به سامرا بگویید؟
خلفای عباسی از توجه مردم نسبت به خاندان رسالت همیشه در هراس بودند و از مشاهده عشق و علاقه قلبی مردم نسبت به خاندان پیامبر احساس خطر می‌کردند. در مدینه، زادگاه امام هادی (ع)، والی مدینه آزار فراوانی نسبت به این شمع تابان الهی روا می‌داشت. از این رو شخصی به نام بریحه عباسی که امام جماعت بود به متوکل نامه نوشت که اگر هنوز تو را به مکه و مدینه نیاز هست، علی بن محمد (ع) را از این دیار تبعید کن؛ چرا که اکثر مردمان این منطقه را تحت نفوذ و اطاعت خویش قرار داده است. بدین ترتیب بود که متوکل با احترام امام را به سامرّا، محل خلافت خویش، دعوت کرد.
درباره توهین متوکل به مقام امام هادی (ع) توضیحاتی بدهید؟
متوکل خلیفه عباسی در ظاهر حضرت هادی (ع) را با احترام و تکریم به سامرا آورد، ولی همواره در صدد اهانت و آزار حضرت (ع) بود؛ به طوری که هنگام ورود، حضرت را در کاروان سرای نامناسبی سکونت داد. شخصی از دوستداران حضرت برای عرض این مطلب به خدمت ایشان آمد. حضرت امام هادی (ع) در جواب فرمودند: کسی که خداوند قدر و منزلتش را بلند سازد با این اعمال کوچک و حقیر نمی‌شود.
آیا امام (ع) محدودیتی هم داشتند؟
هر اندیشمندی با نگاهی گذرا به زندگی امام هادی (ع) در می‌یابد که آن گرامی در سراسر عمر شریف خویش با محدویت‌های رنج آوری روبرو بوده است. متوکل، خلیفه ستمگر عباسی، امام هادی (ع) را به اجبار از مدینه به مرکز خلافتش یعنی سامرا آورد و آن بزرگوار را تحت مراقبت نگه داشت. در عین حال امام با تحمل همه رنج‌ها هرگز از مسئولیت الهی خویش در قبال جامعه انسانی دست نکشید و به کم‌ترین تفاهم و سازشی با ستمگران تن نداد و همواره روشنی بخش تاریکی‌های جهل و بی ایمانی بود.
آیا اثری از امام (ع) هم به جا مانده است؟
دهمین ستاره آسمان ولایت، امام ابوالحسن هادی (ع) زیارتی به نام «زیارت جامعه» تقدیم دوستداران امامت فرمود: ه است. جان ما خاکیان فدای تربت پاک او باد که با شعاع فروزان سخن خویش ما را با آسمان عظمت و جلال الهی آشنا ساخته است. شیوایی کلام و والایی مضمون و دانش و معرفتی که در آن موج می‌زند خود گویای اصالت این زیارت و معرّف دانش سرشار گوینده ارجمند آن امام هادی (ع) است.
آیا امام (ع) شاگردانی هم داشته اند؟
با آنکه جوّ اختناق و ستم دوره خلفای عباسی، امکان استفاده از امام هادی (ع) را بسیار محدود کرده بود، در عین حال برخی از مشتاقان معارف قرآن و اهل بیت (ع) توانستند به قدر ظرفیت خویش از حضرت امام هادی (ع) کسب فیض کنند. در روایات، ۱۸۵ نفر از راویان احادیث و شاگردان امام را نام برده اند که در میان آنان چهره‌های درخشانی، چون حضرت عبدالعظیم حسنی، حسین بن سعید اهوازی و فضل بن شاذان نیشابوری به چشم می‌خورند.
در خصوص نحوه شهادت حضرت (ع) بگویید؟
زهر سراسر بدن امام هادی (ع) را فرا گرفته بود و حضرت در بستر بیماری آخرین زمزمه‌های قدسی را با معبود خویش نجوا می‌کرد. غم و اندوهی گران بر قلوب مؤمنان سنگینی می‌کرد و چشم‌ها در فراق آن محبوب اشک می‌ریخت. حضرت امام علی النقی (ع)، آن طبیب آلام دردمندان و شفیق دل‌های مجروح مؤمنان، بر اثر زهر کشنده، در سومین روز از ماه رجب سال ۲۵۴ (ه) شربت شهادت نوشید.
اگر صحبت پایانی دارید لطفاً بگویید؟
نفس و سرشت واقعی انسان امانتی آسمانی و موهبتی است الهی که در اختیار انسان قرار گرفته است. اگر انسان آن را حقیر و کوچک بشمارد، در واقع همه چیز خود را باخته است و در این صورت ارتکاب زشتی‌ها برای او کار دشواری نخواهد بود. اما اگر ارزش وجودی خویش را بداند و به عظمت الهی و ملکوتی آن واقف شود هرگز آن را به تیرگی‌ها نمی‌آلاید. حضرت امام هادی (ع) در این مورد می‌فرمایند: اگر کسی در نزد خود خوار شود از شر او ایمن مباش.
شهادت امام هادی (ع)، پیشوای دهم شیعیان، در ماه رجب و در ۴۲ سالگی اتفاق افتاد. عروج روح قدسی آن انسان وارسته جهان اسلام را غرق در ماتم و اندوه ساخت. شهادت مظلومانه آن بزرگوار شهر سامرا را پر از شیون و ناله کرد. تمامی دوستداران اهل بیت در غم فقدان گوهری تابناک عزادار شدند و آن سال را سال اندوه شیعه نامیدند.
لطفاً در خصوص علت تبعید حضرت به سامرا بگویید؟
خلفای عباسی از توجه مردم نسبت به خاندان رسالت همیشه در هراس بودند و از مشاهده عشق و علاقه قلبی مردم نسبت به خاندان پیامبر احساس خطر می‌کردند. در مدینه، زادگاه امام هادی (ع)، والی مدینه آزار فراوانی نسبت به این شمع تابان الهی روا می‌داشت. از این رو شخصی به نام بریحه عباسی که امام جماعت بود به متوکل نامه نوشت که اگر هنوز تو را به مکه و مدینه نیاز هست، علی بن محمد (ع) را از این دیار تبعید کن؛ چرا که اکثر مردمان این منطقه را تحت نفوذ و اطاعت خویش قرار داده است. بدین ترتیب بود که متوکل با احترام امام را به سامرّا، محل خلافت خویش، دعوت کرد.
درباره توهین متوکل به مقام امام هادی (ع) توضیحاتی بدهید؟
متوکل خلیفه عباسی در ظاهر حضرت هادی (ع) را با احترام و تکریم به سامرا آورد، ولی همواره در صدد اهانت و آزار حضرت (ع) بود؛ به طوری که هنگام ورود، حضرت را در کاروان سرای نامناسبی سکونت داد. شخصی از دوستداران حضرت برای عرض این مطلب به خدمت ایشان آمد. حضرت امام هادی (ع) در جواب فرمودند: کسی که خداوند قدر و منزلتش را بلند سازد با این اعمال کوچک و حقیر نمی‌شود.
آیا امام (ع) محدودیتی هم داشتند؟
هر اندیشمندی با نگاهی گذرا به زندگی امام هادی (ع) در می‌یابد که آن گرامی در سراسر عمر شریف خویش با محدویت‌های رنج آوری روبرو بوده است. متوکل، خلیفه ستمگر عباسی، امام هادی (ع) را به اجبار از مدینه به مرکز خلافتش یعنی سامرا آورد و آن بزرگوار را تحت مراقبت نگه داشت. در عین حال امام با تحمل همه رنج‌ها هرگز از مسئولیت الهی خویش در قبال جامعه انسانی دست نکشید و به کم‌ترین تفاهم و سازشی با ستمگران تن نداد و همواره روشنی بخش تاریکی‌های جهل و بی ایمانی بود.
آیا اثری از امام (ع) هم به جا مانده است؟
دهمین ستاره آسمان ولایت، امام ابوالحسن هادی (ع) زیارتی به نام «زیارت جامعه» تقدیم دوستداران امامت فرمود: ه است. جان ما خاکیان فدای تربت پاک او باد که با شعاع فروزان سخن خویش ما را با آسمان عظمت و جلال الهی آشنا ساخته است. شیوایی کلام و والایی مضمون و دانش و معرفتی که در آن موج می‌زند خود گویای اصالت این زیارت و معرّف دانش سرشار گوینده ارجمند آن امام هادی (ع) است.
آیا امام (ع) شاگردانی هم داشته اند؟
با آنکه جوّ اختناق و ستم دوره خلفای عباسی، امکان استفاده از امام هادی (ع) را بسیار محدود کرده بود، در عین حال برخی از مشتاقان معارف قرآن و اهل بیت (ع) توانستند به قدر ظرفیت خویش از حضرت امام هادی (ع) کسب فیض کنند. در روایات، ۱۸۵ نفر از راویان احادیث و شاگردان امام را نام برده اند که در میان آنان چهره‌های درخشانی، چون حضرت عبدالعظیم حسنی، حسین بن سعید اهوازی و فضل بن شاذان نیشابوری به چشم می‌خورند.
در خصوص نحوه شهادت حضرت (ع) بگویید؟
زهر سراسر بدن امام هادی (ع) را فرا گرفته بود و حضرت در بستر بیماری آخرین زمزمه‌های قدسی را با معبود خویش نجوا می‌کرد. غم و اندوهی گران بر قلوب مؤمنان سنگینی می‌کرد و چشم‌ها در فراق آن محبوب اشک می‌ریخت. حضرت امام علی النقی (ع)، آن طبیب آلام دردمندان و شفیق دل‌های مجروح مؤمنان، بر اثر زهر کشنده، در سومین روز از ماه رجب سال ۲۵۴ (ه) شربت شهادت نوشید.
اگر صحبت پایانی دارید لطفاً بگویید؟
نفس و سرشت واقعی انسان امانتی آسمانی و موهبتی است الهی که در اختیار انسان قرار گرفته است. اگر انسان آن را حقیر و کوچک بشمارد، در واقع همه چیز خود را باخته است و در این صورت ارتکاب زشتی‌ها برای او کار دشواری نخواهد بود. اما اگر ارزش وجودی خویش را بداند و به عظمت الهی و ملکوتی آن واقف شود هرگز آن را به تیرگی‌ها نمی‌آلاید. حضرت امام هادی (ع) در این مورد می‌فرمایند: اگر کسی در نزد خود خوار شود از شر او ایمن مباش.
ارسال نظرات
غیرقابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۰
آخرین اخبار
