وی امروز هم در سرمقاله این روزنامه اینگونه نوشت:
«دیگر گفتن ندارد، همه می‌دانند که مطبوعات حال و روز خوبی ندارند اما کسی کاری نه می‌کند و شاید هم کسی نمی‌تواند کاری انجام دهد.
مگر حال نشریات کاغذی را می‌توان از حال اقتصاد کشور جدا کرد و مگر کسی نمی‌خواهد اوضاع اقتصادی را سامان دهد اما این توانایی نیست.
نشریات البته مشکلات دیگری هم دارند. کسانیکه به عنوان مسئولان کشوری باید دستگیرشان باشند، نیستند که هیچ جلوی پایشان را هم می‌گیرند. البته ناخواسته.
مثلا بارها نشریات بخش خصوصی و حزبی انذار داده‌اند که حمایت و خاصه خرجیها برای نشریات دولتی که از بودجه عمومی تغذیه می‌شوند فرصت رقابت واقعی را می‌گیرد.
شما در یک نشریه خصوصی دغدغه چاپ و کاغذ و توزیع و فروش دیده شدن دارید اما در نشریات متصل به بودجه عمومی مهم نیست که هزینه‌هایتان چقدر است فقط منتشر می‌شوید که باشید و صد البته در راستای منویات هم گام بر می‌دارید.
مشکل دیگر نشریات بخش خصوصی این است که راحت‌تر از نشریات بخش دولتی در تیر راس توقیف قرار می‌گیرند و به همین دلیل دست به خود سانسوریهای گسترده می‌زنند و در عصر ارتباطات و دوره‌ای که کانالهای تلگرامی اخبار را در سیطره خود درآورده‌اند مردم در نشریات خصوصی حتی به دنبال ارائه تحلیل هم نیستند چرا که می‌دانند تحلیل بی‌سانسور نمی‌یابند.
همبستگی در این دوره نیز ناخواسته و تنها به دلیل مشکلات مالی و اقتصادی که دامنگیر همه است و در سکوت به خاموشی می‌رود.
امید است چراغ نشریات بخش خصوصی (و نه تنها دولتی و وابسته به بودجه عمومی) پر فروغ شود.
داریم باز می‌گردیم. باز می‌گردیم به عصری که همه منتظر انتشار دو روزنامه بودند و بس.
