به گزارش خبرنگار خبرگزاری بسیج استان مرکزی از محلات؛مسئول نمایندگی ولی فقیه در سپاه محلات گفت:امام حسن مجتبی(ع)در بیت نبوت و امامت چشم به جهان گشود و ولادتش بالاترین مژده به پیامبرخدا(ص)وحضرت علی(ع) وحضرت فاطمه(س) بود. کریم اهل بیت (ع) در سال های اولیه هجرت در ماه مبارک رمضان پا به عرصه وجود گذاشت و برکات و خیرات زیادی را به همراه آورد. پانزدهمین روزماه مبارک رمضان، سال دوم یا سوم هجرت بود که اولین ثمره نبوت و امامت، مدینه الرسول را نور باران کرد و کانون امامت و ولایت را درخششی دیگر بخشید.
وی همچنین گفت:در باب صفات پسندیده و مکارم اخلاق و امتیازات برجسته امام مجتبی (ع) می توان گفت که امام حسن (ع) از رسول خدا و امیرالمومنین(ع) و فاطمه زهرا(س) وراثت معنوی و تربیتی خاصی را به ارث برده بودند. مجموعه اوصاف زیبای ذاتی و موروثی، او را بر دیگران برتری داده بود و برای همین وی از نظر بیان، شجاعت، سخاوت، هیبت، تقوا و عبادت زبانزد خاص و عام بود.
همچنین افزود:خود امام حسن مجتبی (ع) درباره برتری های فرکی و سیاسی خود نسبت به دیگران فرمود: "و اگر من به دنیا می پرداختم، کوشاتر و لایق تر از دیگران بودم .معاویه بن ابی سفیان هیچگاه محکمتر، جدی تر و سختکوش تر از من نخواهد بود ولی نظر من غیر از آن است که شما می پندارید."
حجت الاسلام صحرایی اردکانی همچنین گفت:دانش و آگاهی امام مجتبی(ع) از صفات بارز و روشنی بود که هر انسان منصف و تشنه علم با جذب می نمود. امام حسن(ع) فرزند بزرگ امیرالمومنین(ع) دارای شهامت، تقوا و بردباری بود. او در دامن رسول خدا تربیت یافت و بیشتر غزوات و درگیری های صدر اسلام را که در آخرین دهه عمر رسول خدا تحقق یافت، دیده بود. آن بزرگوار در کنار پدر، با حوادث آن دوران خوی گرفت، بدان جهت در راه پیشبرد اسلام هیچگونه ترس و وحشت در وجود آن بزرگوار راه نمی یافت و در زمان حیات و حکومت امیرالمومنین(ع) دوشادوش آن حضرت در مشکلات شرکت داشت و مسئولیت های گوناگونی را بر عهده گرفت.
وی خاطرنشان کرد:معاویه راه های مختلفی را جهت مبارزه با شخصیت اجتماعی و سیاسی امام مجتبی(ع) برگزید و آن را طی کرد. او هرچه سعی کرد شخصیت والا و پرنفوذ سبط اکبر پیامبر را از قلب دوستدارانش بزداید، به هدفش نرسید، از این رو بر سرعت و قدرت محوریت امام مجتبی(ع) افزون گردید و خطری جدی برای بنی امیه محسوب می شدند.
همچنین درپایان گفت:معاویه بارها تصمیم به مسموم کردن امام حسن(ع) گرفت و به واسطه های پنهان زیادی متوسل گردید. توطئه معاویه به جهت مسموم نمودن امام مجتبی(ع) به قدری روشن و آشکار است که فرصت هر گونه انکار را از مورخان و دانشمندان گرفته است. امام حسن (ع) در نهایت بر اثر زهری که از سوی معاویه بن ابی سفیان توسط جعده (همسر امام) به آن حضرت خورانیده شد در روز پنجشنبه 28 صفر سال هجدهم هجرت در سن 48 سالگی به شهادت رسید.
انتهای پیام/
