خانه های محروم؛ بهشت گمشده، نزدیک عرش

به گزارش خبرگزاری بسیج از آذربایجان شرقی، راه بود و جاده که پشت سر می گذاشتیم و همراهمان شور و نشاط همکاران رسانه ای در هوای ملس پاییز که صمیمیت شان گرمی خاصی به جمع مان داده بود.

هریک از دوستان در حال و هوای خویش بودند و عده ای با همکار بغل دستی خود گرم صحبت و هرازگاهی شوخ خندهای برخی از همکاران به وجدمان می آورد و بر لحظه ها حلاوت دلچسبی می بخشید.

تمام راه را به خانه هایی فکر می کردم که به همت خیرین و نهادهای حمایتی همچون کمینه امداد بنا شده تا در این فصل سال که به سمت زمستان می رود گرمی خانواده ها را در خودش جای دهد.

خانه هایی که اغلب در زیربنایی بین 65 تا 70 متر مربع در مناطق محروم و روستاها توسط کمیته امداد ساخته می شوند تا در حد امکان خانواده ها از فکر سرپناه آسوده باشند.

پس از طی حدود 173 کیلومتر از تبریز به کلیبر این بهشت گمشده آذربایجان در جنگل های ارسباران رسیدیم پس از کمی استراحت در «قلعه درسی» این شهرستان دوباره راهی مقصد شدیم.

میانه راه زیبایی «مه» که بین کوه ها و درختان چونان برف آرمیده بود همکاران عکاس را لب جاده کشاند تا از ماشین پیاده شده و در فاب عکس هایشان لطافت آن را جای دهند و شکوه و زیبایی اش را به تماشا بنشینند.

پس از دقایقی توقف و شکار عکس و ... دوباره راهی شدیم و پس از چند دقیقه به روستای زاویه رسیدیم، روستایی که در انتهای جاده قلعه درسی و محدوده جغرافیایی دهستان میشه پاره کلیبر قرار دارد و از جمله روستاهای محروم کلیبر است.

مسئول روابط عمومی کمیته امداد آذربایجان شرقی که اهالی رسانه را در این سفر همراهی می کند، در طول راه تا رسیدن به خانه های مورد نظر، می گوید: کمیته امداد تلاش دارد تا حد امکان باری از دوش خانواده های بی بضاعت و محروم جامعه بردارد ولی کمیته امداد به تنهایی نمی تواند از پس همه مشکلات مردم محروم برآيد و رفع محرومیت مشارکت همه نهادها را می طلبد.

علی جاملو می افزاید: ساخت خانه برای محرومان تنها بخشی از خدمات ارائه شده کمیته امداد به محرومان است و در کنار دهها خدمات دیگر برای افراد تحت پوشش، ارائه می شود تا بتوانیم در این اوضاع اقتصادی کمک حال خانواده های بی بضاعت باشیم.

او ادامه می دهد: کمیته امداد مولد فقر نیست و تا جایی که مقدور است با ارائه تسهیلات و سهل الوصول کردن برخی خدمات خود تلاش می کند با ایجاد اشتغال افراد تحت پوشش را به سمت خودکفایی سوق دهد که در این خصوص گام های بزرگی هم برداشته است.

جاملو از خبرنگاران می خواهد با مطالبه گری خواستار توجه مسئولان به این مناطق برای مشارکت هرچه بیشتر در جهت آبادانی و جلوگیری از مهاجرت و همچنین کمک های خیرین باشند.

در اندک زمانی به میانه راه روستا می رسیم خانه ای کنار پشته ای از علوفه در دره مانندی توجه همه را به خود معطوف می کند، خانه ای که مال یکی از اهالی محروم این روستاست و خالی شده و کمی آن طرف تر کمیته امداد برای صاحب آن خانه ای دیگر بنا کرده است.

کمی جلوتر که می رویم سربالایی است و راه آن زیبایی خاصی دارد، به یکباره یاد زادگاه پدربزرگم می افتم و چشمه پایین آن، تا خوب آن روزها را در ذهنم تداعی کنم به خانه ای بومی محلی و ساخته شده از سنگ و خشت و در جایی بسته چون بن بست می رسیم.

مسئولان کمیته امداد جلوتر می روند تا بلد راه باشند از روی هیزم هایی که کنار خانه چون حصاری چیده شده اند با کمک دوستان خود را جلو خانه می رسانیم.

صاحب خانه که پیرمرد است به گرمی خوش آمد می گوید و همسرش از پشت در نگاهمان می کند.

وارد خانه می شویم، تا پا در آستانه خانه بگذاریم، اندوه وارد دل هایمان می شود، اینجا نه آستانه خانه است، نه آشپرخانه و نه، سمت چپ دری است که درون اتاقی کوچک با پرده ها و پشتی های قدیمی نگاهمان را نه به تماشا که به تعجب می خواند.

خدای من اینجا کجاست، فقر تا این حد و ...، هر کدام از همکاران در درون خویش چون من کلنجار می روند در همان آستانه کوچک خانه، تا حرکت می کنیم به هم می خوریم.

پیرمرد و همسرش از خدمات کمیته امداد می گویند و ناداری و ... و اینکه به خاطر راه، خانه شان که در جایی نامناسب است و امکان رساندن مصالح ساختمانی نیست کمیته با تعمیر و بهسازی خانه به آن ها کمک کرده است.

از خانه خارج می شویم و جلو خانه با مسئول کمیته امداد کلیبر در خصوص خانه این پیرمرد صحبت می کنیم.

عابدینی در این خصوص می گوید: این خانواده تحت پوشش کمیته امداد است و نیازمند ساخت خانه ولی به علت راه دشواری که این خانه برای حمل و نقل مصالح دارد نتوانسته است بنای جدیدی بسازد و برای همین آن را مرمت و بازسازی کرده است تا بتواند این پیرمرد با همسر و دختر کوچکش در آن زندگی کنند.

او با بیان اینکه اهالی روستای زاویه اغلب در شهرهای تهران و تبریز سکونت دارند، اضافه می کند: در این روستا که جزو روستاهای محروم هستند مردم آن به شهرها مهاجرت کردند و هنگام فصل کار به روستا برمی گردند و دو خانواده از آن تحت پوشش کمیته است که یکی از آن ها این پیرمرد است.

عابدینی ادامه می دهد: در این شهرستان کمیته امداد متمرکز استعداد افراد تحت پوشش می شود و با ارائه تسهیلات لازم زمینه اشتغال آن ها را فراهم کند تا بتوانند با خودکفایی از تحت پوشش بودن خارج شوند ولی با توجه به اینکه این پیرمرد توان جسمانی را ندارد به عنوان مستمری بگیر این نهاد از خدمات آن استفاده می کند.

او در ادامه سخنانش، مشکل دیگر ساکنان روستاهای محروم را کوهستانی بودن منطقه عنوان و بیان می کند: با توجه به موقعیت جغرافیایی این منطقه بیشتر شغل ساکنان روستاها که 76درصد جمعیت این شهرستان را شامل می شود دامداری و کشاورزی دیمی است که دامداران باید دام سبک نگهداری کنند که آن هم به علت نبود جای کافی از آن هم محروم می مانند.

عابدینی توجه به ایجاد اشتغال در دیگر حوزه ها همچون گردشگری را در این منطقه مهم می داند و می گوید: در همین خصوص عده ای از افراد تحت پوشش با دریافت تسهیلات در کمپ قلعه درسی مشغول فعالیت هستند.

صحبت های مسئول کمیته امداد کلیبر که به پایان می رسد با خداحافظی از پیرمرد و خانواده اش راه آمده را در پیش می گیریم تا به سمت اتوبوس برگردیم ولی میانه راه هریک با هزار و یک سوال در ذهن باهم صحبت می کنیم، از نداری مردم گرفته تا بی مهری مسئولان.

پس از چند عکس یادگاری سوار اتوبوس می شویم و به طرف قلعه درسی حرکت می کنیم، به آن جا که می رسیم هریک در آلاچیقی از سردی هوای پاییز به چراغ نفتی روشن در آن پناه می بریم.

به یکباره به خانه و داشته هایمان فکر می کنیم، داشته هایی که هریک در جای خود نعمت بزرگی برایمان به شمار می روند و گاهی در غفلت، و ناشکر آن ها هستیم.

رقیه غلامی