خبرگزاری بسیج قزوین: نقش زن، تنها نقش موجود بر روی اولین قطعات کوچک نقاشی شده از جنس گل پخته است که به ندرت تصویر انسانی بر آنها دیده می شود. نقش زن در امور روزمره و مسائل آسمانی مورد توجه بوده است که این امر نشان دهنده تقدس و جایگاه زنان در عصر نوسنگی، عصرکشاورزی و بعد در عصر شهرنشینی بوده است و در هزاره های نهم و دهم قبل از میلاد، زن «رب النوع مادر» یا «ایزدبانوی مادر» و «الهه باروری» است که وظیفه اصلی وی در طبیعت، آفرینش و زندگی می باشد و تعداد زیادی مجسمه سفالین در همین خصوص برجای مانده است.
فرهنگ عهد باستان، بیانگر فرهنگی غنی در پاسداشت منزلت زنان پارسی بوده و بر اساس مستندات بجای مانده از گذشته و آثار معاصر، در دوران زرتشت، مقام زنان تا جایی پیش می رود که می توانستند به مقام قضاوت و پادشاهی دست یابند.
با توجه به آنچه گفته شد، حجاب قبل از اسلام در تاریخ ایران باستان، که تاریخ نظامی و سیاسی است وجود داشته و تحقیق در مورد نوع پوشش و حجاب زنان این دوره، کار آسانی نیست و مطمینا دستیابی به دلایل محکم، نیاز به منابع موجود از آن دوران را دوچندان می کند.
براساس متون تاریخی، حجاب در میان زنان در تمدن ها و ادیان گذشته ایران معمول بوده است و با استناد به همان مستمدات برجای مانده، این حقیقت روشن می شود که حجاب با ورود اسلام به ایران وارد نشده و حجاب زنان عهد باستان با توجه به شرایط اقلیمی، اجتماعی، کار و پیشه، دارای نوعی خاص بوده است و شاهد این مدعا تمام نقوش برجسته، ظروف، مجسمه ها و دیگر موارد است که برجای مانده و امروز در موزه های ایران و سایر نقاط جهان در معرض دید همگان قرار گرفته و می توان گفت این پوشش و فرهنگ غنی، برگ زرینی بر تمدن مقدس ایران زمین است.
همچنین پوشش زنان ایرانی را در اشعار شاعران بزرگ ایران میتوان تجسم کرد که گوشه هایی از تاریخ اجتماعی ایران را نیز نشان می دهد. به طور مثال از شاهنامه چنین برمی آید که از ابتدای تاریخ، زنان ایران «پوشیده روی» بوده اند. چنان که در گرفتار شدن دو خواهر جمشید به دست ضحاک می گوید: ز پوشیده رویان یکی شهرناز، دگر ماهرویی به نام ارنواز. فردوسی در موارد متعدد، پوشیده رویان را به معنی «مادر»، «همسر» و «دختر» خانواده به کار برده است.
جالب است بدانید بر اساس تندیس های به جامانده از آن دوران، که حجاب زنان اشرافی را نشان می دهد در بررسی نحوه پوشش معلوم می شود که زنان اشرافی نه تنها حجاب خود را رعایت می کردند، بلکه الگویی برای زنان طبقات پایین جامعه بودند و آنها نیز در مجالس عمومی و در منظر مردم پوشیده بیرون می آمدند. بعضی از منابع موجود معتقدند زنان ایرانی از چادر و روبنده استفاده نمی کردند، ولی از جلوه گری ها و نمایش اندام برهنه پرهیز می کردند. زنان ایران باستان حجابی نداشتند، ولی پوشیدگی موی و روی، سنت و وجه امتیاز اشراف به شمار می رفته است.
هردوت و استرابون که از تاریخ نگاران یونان باستان بودند نیز هر دو پوشیدگی زنان طبقات ممتاز ایران قدیم را امری متداول می دانند و آنرا نوعی اشرافیت به شمار می آورند و تأکید می کنند که زنان طبقات دیگر از این در پرده بودن، خود را آزاد می دانستند.
پایان بخش اول/
1010/ت30/ب
