به عنوان نمونه اسماء می‌گوید در آخرین لحظات زندگی حضرت فاطمه (س) حضور داشتم. آن بانوی بانوان عالم، غسل کرده، لباسهایش را عوض کرد و در گوشه منزل به راز و نیاز مشغول شد. پیش رفتم تا از نجواهای آن بزرگوار با حضرت حق آگاه باشم. فاطمه (س) را دیدم که رو به قبله نشسته و دستها را به سوی آسمان برده و با کمال خلوص زمزمه می‌کند:
خداوندا، ای آقای من، از تو درخواست می‌کنم به حق انسان‌هایی که برگزیده‌ای و به ناله‌های دو فرزندم در فراقم، از گناه شیعیان من و پیروان فرزندانم درگذری [و آنان را مورد عفو و رحمت خود قرار دهی؛ اِلهی وَ سَیدی اَسْئَلُکَ بِالذَّینَ اصْطَفَیتَهُمْ وَ بِبُکاءِ وَلَدَی فی مُفارَقَتِی اَنْ تَغْفِرَ لِعُصَاةِ شیعَتِی وَ شیعَةِ ذُرِّیتِی» (ذخائر العقبی ص 53)
این عنایت اهل‌بیت(ع) منحصر به دعا نمی‌شود بلکه ما با مقوله‌ای با نام شفاعت نیز مواجه هستیم؛ به این معنا که افراد به دلیل اتصال به سرچشمه محبت‌های الهی توانایی دستگیری از بندگان خدا و خروج آن‌ها از تاریکی گناهان را دارا هستند. خداوند در آیه28 سوره انبیاء می‌فرماید: «یَعْلَمُ مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلَا یَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضَىٰ... ؛ هر چه آنان از ازل کرده و تا ابد می‌کنند همه را خدا می‌داند و هرگز از احدی جز آن کسی که خدا از او راضی است شفاعت نکنند». بر اساس این آیه هستند افرادی که اذن شفاعت دارند منتها با این قید که خدا به شفاعت آن فرد رضایت دهد و باید گفت برترین مصداق کسانی که اذن شفاعت دارند، اهل‌بیت عصمت و طهارت(ع) هستند.
