به گزارش خبرنگار خبرگزاری بسیج هرمزگان به نقل از خبرگزاری شبستان،کشورها هر چه در حوزه های مختلف از کشاورزی گرفته تا اقتصادی، رفاهی و معیشتی و روانی و تعاملی با سایر کشورها، در امنیت بیشتری باشند، توسعه بیشتری پیدا کرده اند و سرزمین های بهتری برای زیست و ترقی ساکنان خود شده اند.
پیرامون فعالیت های پیدا و پنهان، داخلی و خارجی وزارت اطلاعات و سربازان گمنام امام زمان (عج) هر چه بگوییم، باز نمی توان دستاوردهای این ارگان را به درستی بیان کرد؛ سازمانی که هر چه جلوتر می رویم اخلاق محوری در آن هویداتر می شود، و از پس فعالیت های آن نگاهی جامع و بلندمدت به امنیت نهفته، که بدون کمترین اصطحکاک با شهروندان، گمنامانه کار خود را ادامه می دهد.
چندی پیش فرصتی پیش آمد تا با یکی از دوستان معتمد و مفسر، که سفری به یکی از کشورهای همسایه حوزه شمالی ایران داشته بود، دیداری داشته باشم، از او پرسیدم اوضاع آنجا چطور بود؟ هدفم از این سئوال، درک و آشنایی با زیرساخت های اقتصادی، رفاهی و خدمات عمومی به ویژه حمل و نقلی بود، اما در پاسخ بلافاصله رو بمن کرد، و گفت: "ما کشور امنی هستیم".
پس از بیان این جمله، در ادامه کنکاش ها، مواردی را مطرح کرد که برایم بسیار جالب آمد و مرا به فکر فرو برد؛ که در این نوشتار سعی بر این است اشاره ای کوتاه به این مباحث شود.
شما تصور کنید؛ یک روز معمولی برای شما در شهرهایی همانند شیراز، تهران، مشهد و یا اصفهان و تبریز و ... اینگونه شروع شود: "پس از رسیدن به نخستین ایستگاه مترو اغلب باید از دید اسکنرهای بدن و ماموران نظامی یا لباس شخصی همراه با سگ های آموزش دیده رد شوید، پس از پیاده شدن و خارج شدن از خروجی های کاملا تحت کنترل مترو، در فاصله بین مراکز تجاری با ایستگاه مترو باز حضور ماموران و با ماشین آلات نظامی را خواهید دید، و مجدد در حین ورود به مراکز خرید با اسکنرهای بدن روبرو می شوید و راهی جز گذر از این دروازه های کوچک نیست. و این رویه همواره ادامه خواهد داشت و به بخشی از زندگی و ذهن شما تبدیل شود."
این فضا نخستین چیزی را که در فکر مجسم می سازد، ایجاد بهم ریختگی ذهنی و امنیت روانی فرد است، این همان اصطحکاکی است که مدام نیروهای امنیتی و اطلاعاتی، برای تامین امنیت شهروندان خود مجبورند با شهروندان پیدا کنند و از دید گردشگران و ساکنان می تواند چهره ای بد و ناخوشایند به شهرها بدهد، چرا که مخاطب این تصاویر و مناظر بی گمان از خود خواهد پرسید که مگر در این کشور چه خطراتی جان انسان را تهدید می کند که کشوری روی به این نوع کنترل مستقیم آورده است.
حال مجدد برمی گردیم به جمله "ما کشور امنی داریم"؛ از خود می پرسیم دلیل این امنیت در کشور ما که شاید شاخص های اقتصادی و معیشتی و رفاهی آن بیسیار پایین تر از کشور مورد بحت بحث باشد چیست؟ چرا ما در شهرها و خیابان های کشورمان در هر ساعت از شبانه روز به هر کجا و هر نقطه که بخواهیم سرک می کشیم، اما هیچ وقت کنترل های مستقیم و بدنی و نیروهای امنیتی پرشمار را در میادین و گذرگاه های اصلی مشاهده نمی کنیم، و در عین حال با خیالی آسوده به امور روزمره خود ادامه می دهیم.
باید از خود بپرسیم که مگر در ایران چه سیستمی حاکم است، که با وجود تمام ناآرامی ها در آنسوی مرزها، باز امروز یکی از امنیت ترین کشورها محسوب می شود، چه در حوزه کلان و چه در حوزه فردی.
بی شک پاسخ اینگونه سئوالات به وجود چتر گسترده امنیتی اطلاعاتی و اشراف تمام و کال سربازان گمنامی برمی گردد که از دل جامعه ای صلح طلب با پیشینه تمدنی بی نظیر، برآمده اند. از طرفی وجود مردمانی آگاه و تعامل پذیر در این سرزمین سبب شده که تلاش های جامع وزارت اطلاعات که بی شک یکی از اخلاق مدارترین و مسئولیت پذیرترین نهادها در نوع خود در سطح دنیا به شمار می رود، نتیجه ای به نام "ایران امن" را در پی داشته باشد.
