به گزارش بسیج به نقل از آنا،
بحث درآمدزایی از فعالیت‌های هنری و برنامه‌ریزی‌های خرد و کلان در این زمینه یکی از مباحث مهمی است که هم در حوزه اقتصاد و هم در حوزه فرهنگ مورد توجه سیاست‌گذاران و کارگزاران قرار دارد.
پیش از این نیز در گفتگوهایی با برخی از هنرمندان و کارشناسان این حوزه بحث اقتصاد هنر و ضرورت‌ها وچالش‌های پیش روی آن را مورد بررسی قرار داده‌ایم.
در همین ارتباط، دکتر حسن کربلایی در گفتگویی با خبرنگار خبرگزاری آنا، نقش دولت در حمایت از هنر و درآمدزایی از هنرمندان را تبیین کرده است.
وی با اشاره به این که به زبان ساده منظور از «اقتصاد هنر» همان درآمد مادی ناشی از ارائه محصولات هنری است، گفت: در کشور ما همچون بسیاری از کشورهای در حال توسعه، علوم انسانی به دلایلی چون کم‌توجهی عمومی نسبت به فرآورده‌های ذهنی، منطقی، فلسفی و ... درآمدزا نیست و از آنجا که هنر نیز شاخه‌‌ای از علوم انسانی معنا و طبقه‌بندی می‌شود؛ هنر هم، محل سرمایه‌گذاری کلان و درآمدزایی قابل نظر و یا نقطه قابل‌اتکای اقتصادی محسوب نمی‌شود. به همین دلیل ورود دولت از طریق پرداخت یارانه هنری، ناگزیر است. درست مثل آنچه در بخشی از تئاتر اتفاق می‌افتد.
عضو هیئت‌مدیره انجمن روزنامه‌نگاران مسلمان اظهار کرد: اقتصاد هنر تابع عرضه و تقاضاست. باید دید تقاضا در بازار هنر چیست تا عرضه را متناسب با آن تنظیم کرد. در ایران بخشی از هنر وارداتی است و از آبشخور فرآورده‌های غربی سیراب می‌شود و عمدتاً سکولار است. این هنر با یارانه سرپاست. اما بخش دیگری از هنر که ریشه در اعتقادات دینی مردم دارد، قرن‌هاست در کشور سرپاست و از سوی مردم حمایت می‌شود مانند هنر مجسمه‌سازی، تعزیه، نقالی، سخنوری و ... در یک جمله می‌توان گفت؛ هنری که ریشه در تاریخ ایران‌زمین دارد و به دور از سیئات مدرنیسم است، حیات اقتصادی خود را حفظ می‌کند.
وی افزود: بهترین کار برای راه‌اندازی کسب و کارهای هنری در ایران، ایجاد خلاقیت و هنرورزی بایسته برای بالا بردن سطح کیفی آثار از یک سو و فرهنگ‌سازی برای خرید محصول هنری است. مخاطب باید احساس کند در زندگی مادی و معنوی خود و برای بالا بردن سطح فکری و رفاه و رستگاری‌اش، به اثر و محصول هنری نیاز دارد. اگر این نیاز شکل پیدا کرد، طبیعتاً چرخه اقتصاد هنری خواهد چرخید! البته هنرمند هم باید به ذائقه مردم بیندیشد و پاسخگوی نیاز او باشد.
این کارشناس حوزه رسانه در ارزیابی آینده اقتصاد هنر گفت: باید گفت افق‌های امیدبخشی در این زمینه گشوده شده است. مثلاً در حیطه سینما مردم ثابت کرده‌اند برای دیدن فیلم خوب صف می‌بندند. توسعه ارتباطات و مدیریت انفجار اطلاعات در دنیای کنونی هم برای هنر اصیل فرصت است هم تهدید. هنرمند باید پابه‌پای پیشرفت‌های اطّلاعاتی و ارتباطاتی محصول کار هنری خود را عرضه کند. برای مثال توسعه گردشگری فرصتی است که می‌توان از آن به بهترین وجه بهره برد. اکنون در سراسر کشور در ظرف جاذبه‌های توریستی مردم کارهای هنری خود را ارائه می‌دهند و مشتری فراوان هم دارد.
وی عنوان کرد: فضای کسب و کار هنری در این حوزه‌ها خوب است باید به این سمت حرکت کرد. به نظر می‌رسد در زمینه سینما و تئاتر باید فیلسوفان اخلاق و سیاست پای در این میدان بگذارند و سینما و تئاتر را از ابتذال نجات دهند.
کربلایی گفت: دولت باید امکان تولید و عرضه آثار را با پرداخت یارانه و حمایت مادی و معنوی از هنرمند فراهم کند. مثلاً چرا ما هنوز در کشورمان شاهد اعمال قانون کپی‌رایت نیستیم. چرا هنرمند ما به جای دغدغه نسبت به کار هنری و فرهنگی باید نگران تأمین اجاره مسکن و پول توی جیبی فرزندش و ... باشد. هنرمند ذهن خلاقش را با آسودگی می‌تواند بارور سازد.هنرمند باید بی‌توجه به مسائل مالی، فکر کند، نادیده‌ها را کشف سازد و ببیند و در مسیر ارائه و تصویر کردن یک مفهوم؛ دست به خلاقیت بزند و ...!
وی افزود: از سوی دیگر خود هنرمند باید از طریق انجمن‌های صنفی و سازمان‌های مردم‌نهاد، به دولت در باب خود و فعالیتش اطّلاعات دهد و مطالبه‌گری کند و در عین حال کیفیت آثار خود را بالا ببرد و در اوج نمایش دهد.
عضو هیئت‌مدیره انجمن روزنامه‌نگاران مسلمان عنوان کرد: البته این ظاهر قضیه است. باطن قضیه آن است که هنرمند باید نان هنر خود را بخورد. تولید هنری اگر واقعاً استانداردهای اصیل داشته باشد مخاطب پیدا می‌کند. مخاطب هم با حمایت مادی از آن هنر استقبال می‌کند. اعتباراتی که برای حمایت از هنرمندان توسط دولت می‌شود گاهی هرز می‌رود. دولت نمی‌تواند از هر هنری که در خدمت زورمندان و زرمندان هست حمایت کند. گاهی این اتفاق می‌افتد. دولت باید از هنر متعهد، اسلامی، دینی و اخلاقی حمایت کند و از باج دادن به هنرمندنمایانی که مورد حمایت استکبار جهانی هستند پرهیز کند.
