به گزارش خبرگزاری بسیج از کرج، شهید بروجردی از پایه‌گذاران اصلی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی بود. با شروع غائله کردستان، عازم نبرد با چریک های فدایی، کوموله، حزب دموکرات و دیگر گروه های تجزیه طلب شد. مردم کردستان به پاس رشادت های قهرمانانه ی این سردار رشید اسلام، لقب «مسیح کردستان» را برای او برگزیدند. وی در اول خرداد سال۶۲ براثر انفجار مین در یکی از جاده های فرعی مهاباد-نقده به شهادت رسید. شهید بروجردی در راه اندازی و سازماندهی پیشمرگان مسلمان کرد نقش اساسی ایفا نمود. یادمان شهید بروجردی هرساله، میزبان زائرین راهیان نور غرب و شمالغرب می‌باشد.
محمد بروجردی در سال 1333 در روستای دره گرگ از توابع شهرستان بروجرد به دنیا آمد. شش ساله بود که پدرش را از دست داد. با مرگ پدر و وخامت وضعیت مادی خانواده، مادر، محمد و پنج فرزند دیگرش را به تهران آورد و در محله مولوی ساکن شدند. مادرش بیان کرده است: «محمد شش ساله بود که یتیم شد. از هفت سالگی، روزها را در یک دکان خیاطی کار میکرد. اسمش را در یک مدرسه شبانه نوشتم و شبها درس میخواند. همه او را دوست داشتند؛ چه معلم، چه صاحبکارش.»
پس از چندی، با گروه «هیئتهای موتلفه اسلامی» مرتبط شد. در سال 1350 ازدواج کرد و یک سال بعد به خدمت نظام وظیفه فراخوانده شد. اندکی بعد، به قصد دیدار با امام خمینی(ره) از خدمت فرار کرد؛ اما حین عبور از مرز زمینی ایران و عراق، توسط ساواک شناسایی و دستگیر شد. در زندان، عوامل منافقین به کسانی که معتقد به ولایت فقیه و رهبری حضرت امام(ره) بودند، از روی طعنه میگفتند فتوایی! محمد بدون هیچ ابایی، همواره میگفت: «آری، ما فتوایی هستیم و مقلد. خودمان که مجتهد نیستیم تا بتوانیم احکام را از منابع آن استخراج کنیم. بگذارید هرچه دلشان میخواهد، بگویند.»
پس از شش ماه از زندان آزاد شد. بلافاصله او را تحویل ارتش دادند و برای خدمت سربازی به تهران آمد. پس از خاتمه ی دوران سربازی، با روحانیت متعهد پیرو خط امام ارتباط برقرار کرد. چندی بعد، دست به چاپ، تکثیر و توزیع اعلامیه ها و پیامهای امام زد.
در سال 1355، برای آموزش جنگهای پارتیزانی راهی سوریه شد. پس از بازگشت و شروع انقلاب، یک رشته عملیات چریکی را علیه تاسیسات سیاسی امنیتی و مراکز به ظاهر فرهنگی رژیم، طراحی و اجرا کرد. ازجملهی این رشته فعالیتهای مسلحانه، میتوان به انفجار رستوران خوانسالار (عشرتکده و محل تجمع و عیاشی مامورین آمریکایی ستاد آسیای جنوب غربی سازمان سیا در تهران)، انفجار اتوبوس نظامی حامل مستشاران آمریکایی در لویزان، خلع سلاح مامورین قرارگاه شهربانی در تهران و عملیات نظامی علیه یک رشته از مراکز ساواک اشاره کرد.
در 12 بهمن 1357، همزمان با ورود امام(ره) به ایران، مسئولیت تشکیل و سرپرستی گروه حفاظت از رهبر انقلاب، به محمد محول شد. بلافاصله کار تشکیل و سازماندهی یگان حفاظت محل سکونت حضرت امام در تهران را آغاز کرد. در پی آغاز درگیریهای مسلحانه مردم و نیروهای شاه در روزهای 21 و 22 بهمن 1357، او نقش چشمگیری در تصرف پادگان جمشیدیه و نیز آزادسازی مراکز رادیو و تلویزیون از لوث چکمه پوشان گارد جاویدان ایفا کرد. در همین عملیات، با اصابت گلولهای از ناحیه ی پا مجروح شد و با تنی زخمی و لبی خندان، طلوع پیروزی انقلاب را به نظاره نشست.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی، فعالیتهای محمد بروجردی گسترده تر شد. ابتدا سرپرستی زندان اوین را بر عهده گرفت؛ که عمدهی زندانیان آن از عناصر ساواک و ارتش شاه بودند. اما سرنوشت او، در عرصهای دیگر باید رقم میخورد. محمد یکی از 12 نفری بود که سپاه را پایه گذاری کردند و تحت نظارت شورای انقلاب، بازوی مسلح انقلاب اسلامی در بهار 1358 تاسیس شد.
در شورای مرکزی سپاه آغاز به کار کرد و مسئولیت معاونت عملیات پادگان ولی عصر(عج) را عهدهدار شد. با گسترش غائله آفرینی تجزیه طلبان در کردستان، به سنندج رفت و فرماندهی عملیات قلع و قمع قوای مسلح ضدانقلاب در کردستان را برعهده گرفت. شهید علی صیاد شیرازی دربارهی آن روزها گفته است: «موقعی که ضدانقلابیون باشگاه افسران لشکر 28 سنندج را محاصره کردند، بچه های ما در آنجا 40 شبانهروز در محاصرهی مطلق بودند. حتی چیزی برای خوردن هم نداشتند، با این حال استقامت میکردند. شهید بروجردی، برای رهایی اینها، دست به هر کاری میزد. او آنقدر در این راه استقامت کرد که با همکاری و یکدلی رزمندگان سپاه و ارتش، پس از مدتی کوتاه، محاصره درهم شکست.»
در این دوران سخت و مشقتبار بود که طرح تشکیل سازمان پیشمرگان مسلمان کرد را تدوین و به شورای عالی سپاه عرضه داشت. این طرح با همفکری و پیگیری عناصر پیرو خط امام در شورای انقلاب، بهویژه شهید آیتالله بهشتی تصویب شد و مسئولیت تشکیل این سازمان به او محول شد. با شروع تهاجم ارتش عراق، در مهر 1359 به همراه تنی چند از همرزمانش راهی سرپل ذهاب شد و شهر را از خطر سقوط حتمی نجات دادند.
در این نبرد نابرابر، چندین بار تا پای شهادت پیش رفت و بالاخره هم از ناحیهی دست جراحت سختی برداشت. پس از تقسیم سپاه به مناطق مجزا در سطح کشور، فرماندهی منطقه 7 سپاه کشوری شامل استانهای همدان، کرمانشاه، کردستان و ایلام به او سپرده شد. چندی بعد، پیشنهاد تشکیل قرارگاهی مستقل، برای طراحی، هدایت و رهبری مشترک و منسجم نیروهای ارتش و سپاه در غرب کشور را مطرح ساخت. پیشنهاد، با استقبال فرماندهان ارشد سپاه و ارتش مواجه شد؛ قرارگاهی که نام پرچمدار رشید اسلام، حمزه(ع) را به خود گرفت.
با گسترش دامنه ی فعالیت قرارگاه در غرب، ضرورت تشکیل یک یگان رزمی ویژه برای جنگهای غرب کشور را احساس کرد. برحسب همین ضرورت نیز تشکیل تیپ ویژه شهدا را در دستور کار قرار داد. او در حال به پایان رساندن ماموریتش در خطه ی غرب کشور بود که در روز اول خرداد 1362 به شهادت رسید.
