به گزارش سرویس راهیان نور خبرگزاری بسیج، گذرت که به گلزار شهدای قزوین بیفتد؛ سمت راست خود با ساختمانی مواجه می‌شوی که بالای آن نوشته شده «موزه شهدا»؛ موزه‌ای که بنری از یک عکس دسته جمعی رزمندگان قزوین را نشان می‌دهد که شاید بیش از نیمی از آن جمعیت آسمانی شده و به شهادت رسیده باشند؛ عکسی بس تأثیرگذار از رزمنده‌های گردان امام رضا (ع) از تیپ صاحب‌الامر (عج) که چند روز قبل از عملیات کربلای چهار گرفته شده و در آن از بین شصت‌وچهار نفر سی‌ودو نفر خلعت شهادت پوشیده‌اند که نشان از عمق ایثار و شهادت جوانان این مرزوبوم دارد.
چند باری پیش از این برای بازدید از این موزه اقدام کرده اما هر بار با درب بسته آن مواجه شده بودم چرا که هیچ نشانی از ساعات و روزهای بازدید از موزه شهدا نبود!
اما این بار قسمت شد تا این بازدید میسر شود؛ بسم‌الله می‌گویم و از دربی منقش به ققنوس‌هایی در حال پرواز می‌گذرم و وارد موزه‌ای می‌شوم که گفته می‌شود بعد از تهران دومین موزه دایر شده شهدا در سطح کشور است و در سال ۱۳۷۶ توسط مادر شهید سرافراز عباس بابایی افتتاح شد؛ موزه‌ای کوچک در دوطبقه همکف و منفی یک همراه با دو سالن سرپوشیده در مجاورت آن به مساحت ۴۰۰ متر که گنجینه‌ای از آثار شهداست.
با دقت به‌طرف بخش‌های مختلف می‌روم و از نزدیک نظاره‌گر آثاری می‌شوم که روزگاری افتخار هم‌نشینی با کسانی را داشتند که از همه‌چیز خود دل بریدند و آسمانی شدند.
طبقه همکف را که نگاه می‌کنی دورتادور شاهد آثار حجمی و مکتوب شهدا می‌شوی، آثاری از جمله البسه، دست‌نوشته‌ها، آثار مکتوب، تصاویر، شناسنامه، وصیت‌نامه، عکس و هر آنچه متعلق به شهدای دفاع مقدس و بیش از ۵۰ شهید مبارز در رژیم ستم‌شاهی و وصیت‌نامه آنان، لباس و وسایل شخصی شهید رجایی به‌عنوان اولین رئیس‌جمهور شهید ایران اسلامی، لباس و وسایل خلبانی، تصاویر به جا مانده، کتاب خاطرات و دستخط ارزشمند مقام معظم رهبری در عظمت شهید بابایی به‌عنوان جوان‌ترین ژنرال جهان (۲) که در ویترین‌هایی جداگانه در موزه شهدای قزوین به نمایش گذاشته شده است. در همان گذر کوتاه می‌توان متوجه شد این موزه با وجود گنجینه‌ای که در دل خود دارد دچار بی‌مهری شده است!
طبقات همکف و منفی یک تفاوت فاحشی با هم دارند و همین امر موجب شگفتی‌ام شد، روشنایی در طبقات متفاوت است، نمور بودن بخش‌هایی از دیوار طبقه پایین، وجود وسایل اضافه و بی‌ربط به موزه و غرفه‌هایی که برخی خالی است و برخی بی‌نظم چیده شده است، همه و همه آدمی را به یاد فرزندانی ناتنی بین طبقات بالا و پایین می‌اندازد که به یکی مهر ورزیده شده و دیگری در نامهری مسئولان در حال سوختن است!
