مرا خاک وطن باشد ، فلسطین
برو دشمن، ز خاکم پای برچین
توریزی خون من،جوشدازآن خون
هزاران مرد ، با نام فلسطین
مرا خاک وطن،مانند جان است
بود قدس گرامی ،پایه ی دین
مگو: من کودکم، دریا دلم من
به خاک من،چنین آسوده منشین
من آن شمشیر تیز انقلابم
ترا بر هم زند ، رویای شیرین
مگو: سنگم سلاح تازه باشد
درآن پرورده ام،من دردونفرین
تومی بینی،که سنگم کارسازاست
کشد آخر، ترا پرچم ، به پائین
زنم آتش ، به رکن و ریشه تو
توچون جغدی، منم مانندشاهین
تو که خصم خداوند جهانی
زتو هرگز نخواهم کرد، تمکین
نباشد حق و باطل ، جمع با هم
چه صلحی،ننگ برآن صلح ننگین
توپنداری چوتو،بی ریشه ام من؟
منم فرزند خشم دیر یاسین
تو صهیونیست، رسوای جهانی
تو ای مولودتلخ وشوم وننگین
برو دامان استعمار سر کن
تو ای لیسنده ظرف سلاطین
نصیب تونخواهد شد، به جزننگ
شقاوت پیشه،ای رسوای بی دین
سروده "عبدالمجید فرائی"
