«چگونه می توان همدلی و هم زبانی را با تبلیغ دینی بین دولت و ملت ایجاد نمود.»
قبل از اینکه بخواهیم وارد بحث شویم مناسب است در خصوص کلمه همدلی توضیحی داده شود:
همدلی به معنای درک متقابل است و به عبارت دیگر اینکه بتوانیم خودمان را
جای طرف مقابل قرار دهیم و شرایط او را درک کنیم و بنابر فرموده بزرگان
دینی پسندیدن برای دیگران آنچه برای خود می پسندیم. لذا این همدلی باشناخت
طرفین ایجاد می‌شود.
اما اینکه چگونه می توان همدلی را بین دولت و ملت
ایجاد نمود در مرحله اول بیاید شناخت و آشنایی طرفین ایجاد شود که بهترین
ابزار این شناخت بیان و رفتار شفاف بویژه از طرف دولت می باشد.
از
آنجایی که حکومت ما یک حکومت دینی است و مردم آن نیز با دین سر و کار دارند
لذا مبلغان دینی می توانند با استفاده از مبانی دینی و نمونه های تاریخی
این همدلی را برای مردم روشن سازند به‌عنوان مثال اگر امت رسول الله (ص)
ایشان را درک نمی کردند، در خیلی از مواضع مانند شعب ابیطالب ایشان را
همراهی نمی کردند و با ایشان هم زبان نمی شدند و متاسفانه جای که امت
مسلمان با امام معصوم (ع) (امام حسن (ع)) همدلی ننمودند منجر به حتی صلح با
خلیفه غاصب هم شد. به عبارتی می توان گفت هرچه بصیرت مردم بیشتر باشد
همدلی بیشتر می‌شود.
و اما کارگزاران و دولتمردان هم می توانند با
استفاده از رهنمودهای ائمه معصومین (ع) و بزرگان دینی همدلی را ملت افزایش
دهند، به‌عنوان نمونه رهنمودهای حضرت علی (ع) به فرمانداران و نمایندگان
ایشان یا نحوه ی رفتار امام خمینی (ره) در ابتدای انقلاب اسلامی می تواند
راهنمایی خوبی برای دولتمردان باشد.
در پایان می توان به این نتیجه
رسید که هرچه اعتقاد دینی و بصیرت دینی مردم و دولت بیشتر باشد همدلی و
همزبانی آنها نیز بیشتر می‌شود و این میسّر نمی شود مگر به همت مبلغان
دینی.
