به گزارش خبرگزاری بسیج، مهدی حجت با بیان اینکه آدم یک فردی را که یک روز یا چندساعت شناخته است، به سادگی ترکَش می‌کند، اظهار داشت: آدم با فردی که سه‌چهارماه زندگی کرده است، مشکل‌تر ترکش می‌کند، اما آدم با یک موجودی که عمری زندگی کرده است، حتی اگر ترکش هم بکند، باز باید به وی تلفن بزند و با وی ارتباط داشته باشد.
وی اضافه کرد: کسانی که مملکت‌شان را می‌شناسند و مثل مادرشان آنقدر با کشورشان نزدیک هستند، مهاجرت نمی‌کنند و اگر بروند قطعاً برمی‌گردند؛ همانطور که شما ممکن است 5 سال است به مسافرت بروید، ولی برمی‌گردید تا مادرتان را ببینید، ولی اگر کسی را در دانشگاه 10 دقیقه دیدید و صحبت کردید به راحتی از وی جدا می‌شوید و شاید تا آخر عمر هم وی را نبینید.
رئیس ایکوموس ایران خاطرنشان کرد: ملاقات انسان ایرانی را اگر با سرزمین و با میراث فرهنگی‌اش عمیق کردیم، هیچ وقت ایران را ترک نخواهد کرد، ولی اگر این شناخت را سطحی نگهداشتید، با دو باد مخالف، کمی پولِ کم و کارکردن سخت، از ایران می‌رود.
حجت با بیان اینکه علت تمام مهاجرت مغزها عدم آشنایی جوانان ایرانی با میراث فرهنگی است تصریح کرد: به عبارت دیگر این افراد، عُلقه با داشته‌های فرهنگی‌شان پیدا نکرده‌اند و مملکت‌شان مادرشان نشده است اما اگر آن علقه را پیدا کنند که برای ایجاد این علقه، هیچ راهی غیر از شناختن ارزش‌ها و همه مواریث مادی و معنوی ایران وجود ندارد، مهاجرتی صورت نمی‌گیرد.
رئیس ایکوموس ایران ادامه داد: این در حالی است که هرچه شناخت بیشتر بشناسند، مادر عزیزتری پیدا کرده‌اند و سبقه بیشتری را پیدا کرده‌اند، لذا محبت در دل‌هایشان بیشتر می‌شود و قابل رفتن نیستند و اگر هم آنجا بروند، خدمتگزار مادرشان می‌شوند و برمی‌گردند یا اینکه اصلاً نمی‌روند که برگردند.
وی با بیان اینکه افرادی در خارج کشور می‌مانند؛ چون ایران را نمی شناسند، می‌گویند مثلاً «هوای ایران خیلی آلوده است»، اضافه کرد: این گفته مثل این می‌ماند که می‌گویم «دوست من بداخلاق است، من کنارش می‌گذارم» و این درست است، اما شما مادرتان را اگر شما را کتک هم بزند، کنار نمی‌گذارید و این کشور با همه مشکلات، آلودگی هوا، کار کم و اقتصاد مشکل، چون مادرم است نمی‌توانم رهایش کنم، اما اگر مادر نبود با کمی تلخی و جابجایی رها می‌کند و به استرالیا و کانادا می‌رود.
حجت گفت: کاربرد میراث فرهنگی این است که به تمام بچه‌های این کشور چَنگکی بزند که هرگز نروند و اگر آنها حتی به اجبار هم دور شدند، به مادرشان خدمت کنند.
