متن یادداشت علیی بشرح زیر است:
می نویسم شاید قدری طولانی , اما این نظر من است , احساس میگوید که باید گفت چیزی که پشت این ظاهرست.
اول : مناسبتی بودن را دوست ندارم , چون انسان را به مرور گوسفند می کند , یعنی هر جمعیتی کاری را انجام داد تو هم حالا بر اساس تقویم همان کار را انجام دهی , همه چیز باید در تو بجوشد و این را به نسل بعد خود بفهمانی , نشود مثل امروزمان که پسرک متولد یک دهه بعد از انقلاب با ظاهر انقلابیه تمام، آمریکا را بت میداند. به نظرم این نتیجه مناسبت است ؛ یک روز مرگ بر آمریکا و تمام تا سال بعد.
دوم : میگویم از قلب و می نویسم با عقل , نه عقل تو عقل من , چون قلم در دست من است.
امروز که در حال ساخت یک کلیپ برای شهدای میهنم بودم , پشت یک کامپیوتر آمریکایی با نرم افزارهای آمریکایی که انصافا هم همه چیز دارند نشستم , و نتیجه شد یک تولید موفق , خب آمریکا چه ضرری به من زد ؟ آمریکا که کاری با من ندارد؟ مردم آمریکا که خوب هستند! آنها اصلا در خانه‌هایشان نشسته‌اند. علم تولید می کنند و ما هم به راحتی استفاده می کنیم , همین اینترنت و همین اینستاگرام هم مال آنهاست. پس چرا باید گفت مرگ بر آمریکا و پرچم یک ملت را به آتش کشید؟
1- آمریکا علم را برای من تولید نمی‌کند اون مرزهای خود را با علم گسترش می‌دهد خط مرزی اون امروز از زیر تخت خواب ما عبور می‌کند اگر ما تولید متحوای خود را داریم با علم او، این هنر ماست نه او.
2- اگر او عراق را داعش را منافقین را میانمار را صرب ها و ... به جان اسلام و ما و پرچم ما و مردم بی گناه ما که در روستا زندگی می‌کنند نمی انداخت, امروز مردم مهربان من هم در خانه پیش فرزندان شهید نشده‌شان نشسته بودند و تو راه دیگری را برای روشنفکر شدن می پیمودی.
3- مردم آمریکا همگی هم خوب و ناز که باشند و هرچقدر متمدن وقتی حاکمانشان میگوند "جنگ"، متحد می شوند و تمام ایالات متحده با تمدن شبانه و گرسنه سر از خانه‌هایمان در می آورند .
4- پرچم‌ها نماد ملت‌ها هستند درست، اما چرا پرچم آمریکا همیشه پرچم ملت ها را در کشور خودشان پایین می‌کشد.
ما فقط پرچم پارچه‌ای را به آتش می کشیم تا سال بعد , اما آنها هر روز و هر روز و هر روز , مردم من را، برادران من را، امت من را و هم دین‌های مرا به آتش می‌کشند.
