به گزارش خبرگزاری بسیج استان مرکزی، میرزا احمد احمدی از جوانان غیور توره شهرستان شازند از توابع استان مرکزی، در چهارمین روز از خردادماه سال 1326 متولد شد.
دوران کودکی را در کنار دامان پر مهر مادر رشد پیدا کرد و در کنار پدر درس در مکتب عاشورا را فرا می‌گرفت، در مجالس تعزیه گوش به نوای پیام عاشورا می‌داد، پیامی که از زبان پدر و برادر شهیدش در مجالس عزاداری سرور و سالار شهیدان به گوش جان می‌شنید.
کم‌کم پیام اسلام ناب بر وجودش ریشه دوانید و عشق به اهل بیت(ع) او را سرمست کرد به طوری که برای دفاع از حق حاضر بود تا پای جان نیز بایستند.
روزهای خوش کودکی‌اش با اوج مبارزات انقلابی ملت ایران سپری شد تا اینکه آتش جنگ رژیم بعث علیه ایران روشن شد، او که به دلیل مشکلات معیشتی خانواده ناچار از همان دوران ابتدایی درس و مشق را رها کرده بود تا کمک حال خانواده باشد و باری از دوش والدینش بردارد.
خبرها از شهرهای جنوبی کشور به گوش می‌رسید از تجاوز نیروهای بعث و از آواره شدن مردم شهرها، میرزا احمد با یک حساب سرانگشتی دانست که مردم جنگ زده برای خروج از بمباران و حملات دشمن نیازمند وسایط نقلیه هستند.
چاره‌ای دریافت و آن اینکه به همراه برادر خویش کامیون شخصی را بقرداشته و راهی جاده جنوب شوند، دل بسپارند به نوای قلبشان تا آنچه را در توان دارند برای دفاع از ناموس و سرزمین مادری به کار برد.
در هفتمین روز از مهرماه سال 59 دل به جاده سپرد و راهی خوزستان شد، هر آنچه در طبق اخلاص داشت برای یاری رساندن به مردم بی گناهی که زیر آتش سنگین توپخانه دشمن بودند به کار گرفت تا آنان را به مناطق امن برساند.
روزها را با این امید که دست کم توانسته مردم را یاری رساند سپری می‌کرد تا اینکه در 19 مهرماه در حین انتقال عده‌ای از مردم بی‌دفاع وطن به مناطق آرام در جاده آبادان-ماهشهر به دست سربازان عراقی اسیر شد.
خانواده سال‌ها چشم در انتظار بازگشت این پرستوی سفر کرده بودند، سال‌ها می‌گذرد ولی گویی کوچ این پرستو ابدی است و او را میل به بازگشت نیست.
او برای التیام درد دلتنگی یک فرزند پسر از خود به یادگار گذاشته است، فرزندی که اگرچه غصه بی بابایی دارد ولی افتخار این را دارد که فرزند آزاد مردی از تبار خورشید است.
انتهای پیام/
