چند روزی بود در خدمت آقای دکتر فیاض بودم. مطالب جدیدی در خصوص فرهنگ و هویت می گفت . حداقل من برای اولین بار بود که می شنیدم.
در خصوص اقتصادی کردن هویت و فرهنگ صحبت می کرد. اقتصادی کردن نه به معنای خرید و فروش هویت، بلکه به معنای عقلانیت در ارائه هویت است. نه وادادگی و نه بستن راه های پذیرش آداب و سنن جدید.
اگر شاخص های فرهنگی هر شهر را در نظر بگیریم یعنی مجموعه ای از " آداب و سنن، تولیدات دستی و صنعتی منحصر به فرد شهر، شخصیت های تاثیر گذار تاریخی و ... "، می شود با هر یک از این منحصر به فرد ها نسبت به تبادل هویت در منطقه اقدام نمود.
مثلا اگر ما در تبریز پنیر لیقوان داریم می شود که با همین پنیر لیقوان زمینه رفت و آمدها و سرمایه گذاریها را فراهم آوریم، اگر چرم منحصر به فرد داریم، اگر شعر وزین داریم، اگر سوغاتی به اسم نوقا داریم و .... همه و همه زمینه ای است برای سرمایه گذاری بخش خصوصی.
در واقع امروز که از سرمایه گذاری در خصوص نفت و گاز و صنعت ملی سخن به میان می آید، می توان روی دیگری برای این سکه هویتی اقتصادی تعریف کرد و آن سرمایه گذاری برای فاکتورهای هویتی شهرها و قومیت هاست.
می شود که سرمایه گذار به جای اینکه به دنبال سرمایه گذاری در خصوص صنایع سنگین و نیمه سنگین باشد که طبیعتا هزینه بسیار بالایی را می طلبد، می تواند با پرداختن به منحصر به فرد های هویتی نسبت به سرمایه گذاری آن اقدام نماید. بدیهی است هزینه چنین طرحی هم به مراتب پایین خواهد بود.
