به گزارش خبرگزاری بسیج از قم، گرچه در واپسین روزهای هفته پژوهش هستیم اما مقوله تحقیقات و پژوهش آن چنان اهمیت و ضرورتی دارد که نه فقط در چنین ایامی که البته مرسوم است بلکه در طول سال باید راجع به این مقولات بنیادین سخن گفت، نقد کرد و مطالبه داشت به این دلیل که بی‌شک ما تا رسیدن به نقطه مطلوب در عرصه پژوهش فاصله قابل توجهی داریم و می‌دانیم که یکی از بسترهای رشد و شکوفایی علمی کشور و اقتدار آن از این منظر ، متوجه بحث پژوهش و نوع نگاه و حمایت ما از آن است.
در این بین، تردیدی نیست که حوزه و دانشگاه به عنوان دو بال اصلی و موتور محرکه علم و پژوهش کشور در سال‌های گذشته انصافاً گام‌های نسبتاً خوبی برداشته اند به طوری که در یکی دو دهه گذشته اقدامات و کارهای بسیار خوب پژوهشی صورت گرفته اما در عین حال بسنده کردن به این میزان ، نه عقلانی است و نه با اقتضائات و شرایط امروز، همخوان است.
بی تردید در خصوص عرصه پژوهش و مسایل و مشکلات متبلابه آن همچنین الزامات و بایسته‌ها در این باره می‌توان ساعت‌ها به بحث و نظر نشست اما به اجمال توجه به چند نکته می‌تواند در برهه زمانی کنونی بسیار موثر و مفید واقع شود.
نخست آن که باید گفت متاسفانه برخی مراکز علمی و پژوهشی کشور، کارهای تکراری و همپوشانی دارند و با توجه به مشکلات اقتصادی و اینکه به سختی منابع مالی تامین میشود ما باید به سمت و سویی برویم که پژوهش‌های دارای اولویت شناخته شده و مورد حمایت جدی‌تر قرار گیرند، ضمن آن که هم در حوزه‌های علمیه و هم دانشگاه‌ها و دیگر مراکز علمی و اجرایی، نیاز به ساماندهی و جهت دهی مطلوب فعالیت‌های پژوهشی کاملاً احساس میشود.
به هر صورت آن چه ضرورت دارد اینکه با هوشمندی و درک اقتضائات روز، یک تقسیم کاری صورت گرفته و حوزه‌های کاری به روشنی تعریف شود تا از کمترین منابع موجود بیشترین و بهترین بهره برداری صورت گیرد؛ قطعاً در این صورت خروجی کارها نیز بهتر و مطلوب‌تر است چرا که کارهای پژوهشی بر اساس نیازسنجی واقعی صورت گرفته است.
نکته دوم اینکه اهمیت و ضرورت پژوهش و بهادادن به پژوهشگران باید برای همه مسؤولان تصمیم گیر و تصمیم ساز به خوبی مشخص شود و تا این مساله به خوبی جا نیفتد حمایت واقعی از مقوله پژوهش صورت نمی‌گیرد، چه آن که خوش بینی در این ارتباط به سان آب در‌هاون کوبیدن است و بس!
به هر ترتیب امروز چنانچه بخواهیم که عقب اُفتادگی‌های کشور را در عرصه‌های مختلف جبران کرده و به نقطه مطلوب و مورد نظر دست یابیم، راهش این است که به علم و پژوهش توجه جدی کنیم و عالمان و محققان و پژوهشگران را به معنای واقعی ارج نهاده و از آن‌ها حمایت مادی و معنوی لازم به عمل آوریم.
اهتمام به پژوهش نیز نه با شعار میسر است و نه وعده‌های صرف می‌تواند احیاگر آن باشد بلکه اولاً اولویت سنجی هوشمندانه چاره کار است و ثانیاً حمایت در مقام عمل از سوی مسئولان و متولیان امر.
مهدی مرادی
