به گزارش خبرگزاری بسیج، این تصور عمومی بود اما نسبت به نقطه خاص در این منطقه، هورالهویزه در صدر مناطق دیگر مورد توجه دشمن قرار داشت. دلایلی که موجب می‌شد عراق حمله آتی ایران را از هور بداند، یکی سابقه منطقه و انجام عملیات‌های بدر و خیبر در سال‌های 62 و 63 بود. از این گذشته عدم تسلط کامل عراق بر این زمین و متقابلاً تسلط بیشتر ایران، عراق را در این اندیشه فرو می‌برد که شاید باز هم از هور به او حمله شود، علاوه بر این حجم فعالیت‌های جبهه خودی در منطقه هور که بیش از همه در امور مهندسی و نقل و انتقال خلاصه می‌شد، دشمن را به جمع‌بندی رسانده بود که ایران از هور حمله خواهد کرد.
در منطقه شرق اروندرود، نیز ایران فعالیت مهندسی داشت. به خصوص از آذرماه 64 به بعد، این اقدامات افزایش یافت و دشمن نیز از این اقدامات آگاهی داشت، اما چند عامل سبب شد که عراق توجه جدی به تلاش‌های به عمل آمده در شرق اروند نکند:
1ـ منصرف شدن ایران از حمله به فاو در تابستان سال63.
2ـ شدت و گسترش فعالیت در هورالهویزه، بالاخص روی پد خندق و جزایر مجنون.
3ـ و بالاخره دشمن توانایی‌های تجهیزاتی ایران را کمتر از آن می‌دانست که بتواند از رودخانه اروند عبور کند. ضمن آنکه تحلیل کلاسیک دشمن از رودخانه اروند، عدم امکان حمله ایران از اروندرود را تشدید می‌کرد.
بنابراین دشمن اقدامات خودی را ملاحظه می‌کرد اما تحلیل دیگری از شرایط نظامی جبهه‌های جنوب داشت، از این‌رو در حین ملاحظه این اقدامات به تقویت محور هورالهویزه پرداخته و حجم بمباران بی‌سابقه‌ای را در آن منطقه اجرا نمود.
در مجموع فرماندهان عراقی، تک احتمالی رزمندگان اسلام را از محور فاو، فریب دانسته و نسبت به حوزه عملیاتی سپاه هفتم، به منطقه ام‌الرصاص بیشتر توجه داشتند.
